Günah ve Sevab

Allah-u Zülcelal ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: "(Resulüm!) Mü'min erkeklere, gözlerini (harama) dikmemelerini, ırzlarını da korumalarını söyle. Çünkü bu, kendileri için daha temiz bir davranıştır. Şüphesiz Allah, onların yapmakta olduklarından haberdardır." (Nur; 30)

Allah-u Zülcelal, erkeklere gözlerini harama bakmaktan yasakladığı gibi kadınlara da harama bakmamalarını emretmiştir. Dünya musibetlerine, meşakkatlerine dayanamazken, Allah-u Zülcelal'in azabına nasıl dayanacağız?

Ebu Umame radıyallahu anh şöyle anlatmıştır: "Allah Rasulü'nün huzuruna bir genç gelir ve: "Ya Resulallah, zina için bana izin ver, çünkü tahammül etmem mümkün değil!" der. Orada bulunanların Kimisi ağzını kapamak kimisi eteklerinden tutup çeker. Fakat Hz. Peygamber (S.A.V) susar; onu dinler, sonra da yanına çağırır, dizlerinin dibine alır ve oturtur ve sorar: "Böyle bir şeyin senin ananla yapılmasını ister miydin?"

Genç: "Anam babam sana feda olsun Ey Allah'ın Rasulü, istemezdim." der. Hz. Peygamber (S.A.V):"Hiç bir insan da, anasına böyle birşey yapılmasını istemez!" buyurur ve tekrar:"Senin bir kızın olsaydı, ona böyle bir şey yapılmasını ister- miydin?" diye sorar. Genç:"Canım sana feda olsun Ya Resulallah, istemezdim." der.

Hz. Peygamber (S.A.V): "Hiçbir insan da, kızı için böyle birşey yapılmasını istemez!" buyurur ve yine:"Halanla veya teyzenle böyle birşey yapılmasını ister miydin?" diye sorar. Genç:

"Hayır, Ya Resulallah, istemezdim!" diye cevap verir. Hz. Peygamber (S.A.V):"Kız kardeşinle ister miydin bir başkası onunla zina etsin?" diye sorar. Genç:
"Hayır, hayır, istemezdim!" der. Bunun üzerine Hz. Peygamber (S.A.V) şöyle buyurur: "Hiç kimse de, halasıyla, teyzesiyle ve kızkardeşiyle zina edilmesini istemez."

Hz. Peygamber (S.A.V) daha sonra elini bu gencin göğsüne koyar ve şöyle dua eder: "Allahım bunun günahını bağışla, kalbini temizle ve namusunu muhafaza buyur." (Ahmed bin Hanbel)

İnsan, hakikaten derin olarak düşünürse, nasıl kendi hanımına, annesine, kız kardeşine bakılmasını istemiyorsa, o da yabancı kadınlara, başkalarının hanımına, annesine, kız kardeşine bakmamalıdır. Madem ki sen, seninkine bakılmasını istemiyorsun, başkalarınınkine niçin bakıyorsun? Herkesin bu şekilde düşünmesi lazımdır. İnsan, bundan daha ziyade Allah rızası için bakmamalıdır. Çünkü namahreme bakmak, insanın dinine bir zehirdir.

Allah-u Zülcelal bize, bu dünya hayatında, akıl vermiştir. Allah-u Zülcelal'in bize verdiği bu cevheri, aklımızı, güzel ve yerinde kullanırsak, yanlışımızı ve taksiratımızı meydana çıkarabiliyoruz.

Buna şöyle bir örnek verebiliriz; bir insan çok kuvvetli bir padişah ve çok kuvvetli askerlerin elinde, bir sur içinde esir olmuştur. Askerler öyle kuvvetli ki insanı bacağından tutup duvara çarptıkları zaman, insanın beyni parça parça olmaktadır. Padişah, esir olan cemaate der ki: "Benim bir işim vardır. Bu işimi sabaha kadar yapacaksınız."
Padişahın sağında cennet, köşkler, bahçeler ve her çeşit nimet, solunda ise öyle bir ateş var ki alevleri göklere çıkıyor. Padişah, cemaate: "Eğer sabaha kadar uyumaz, istirahat etmez, bu işi yaparsanız bu köşk ve bahçeleri size vereceğim. Eğer yapmazsanız, sabahleyin sizi bu ateşte yakacağım." der.

Bakınız! Düşünürsek, bir gecenin vakti çok uzun değildir. Hatta, yaz geceleri iki üç saattir. İnsan: "Hayır ben yatacağım, keyfime bakacağım, sabahleyin ne olursa olsun." deyip iki üç saat rahat etmek, yatakta yatmak için uzun bir müddet ateşin içinde yanmaya razı olursa: "Şimdi keyfime bakayım, iki üç saat sonra ateşin içinde azap görürüm." derse bu insanda akıl, fikir var mıdır?

O örnekteki gece hayatı, dünya hayatının misalidir. Hatta dünya hayatı o iki üç saatlik geceden, daha kısadır. Dünya, ahirete nazaran, o iki üç saatlik gece kadar da değildir. Bir saniye gibidir.

"Bu örnekteki padişahın emrini yerine getirmeyen kişinin, ne kadar akılsız olduğu hepimizce malumdur. Oysa, iki üç saatlik o kısa gecede, padişahın emrini yerine getirse, biraz kendisini rahatsız etse, sabahleyin bahçeler, köşkler, apartmanlar, nimetler, her çeşit meyve, sebze ve devamlı olarak keyf-u sefa içinde olacaktı. Dünya hayatında, Allah-u Zülcelal bizlere bazı emirler vermiştir. Eğer o emirleri yerine getirirsek, cennete gideceğiz.

Nasıl bir insan, bir insanı sevdiğinde, evine gitmek istiyorsa, insan da Allah'ı seviyorsa, daima O'nun evine gitmeyi istemesi, camide durması lazımdır. Allah-u Zülcelal her yerdedir, fakat ibadet yeri olan camiyi, evi olarak kabul etmiştir.

Bazı namazlar nefse, diğer bazı namazlardan daha ağır gelmektedir. Nitekim Hz. Peygamber (S.A.V) hadis-i şerifte şöyle buyurmuştur: "Yatsı namazını cemaatle kılan kişi gecenin yarısını namazla geçirmiş sayılır; hem yatsı ve hem de sabah namazını cemaatle kılarsa, bir gecenin tamanını ibadetle geçirmiş sayılır." (Ebu Davud)

Enes bin Malik radıyallahu anh'den rivayet edilen başka bir hadis-i şerifte Hz. Peygamber (S.A.V) şöyle buyurmuştur: "Kişi birinci tekbire yetişmek şartıyla kırk gün namazını cemaatle kılarsa, biri ateşten, diğeri nifaktan olmak üzere kendisine iki berat yazılır." (Tirmizi)

Çünkü insan, kırk gün cemaatle, huzurlu olarak namaz kılarsa, Allah-u Zülcelal tarafından onun kalbi, ruhu, vücudu tedavi olur. Onun için de Allah-u Zülcelal onu münafıklıktan kurtarır.

Hadiste geçen, tekbir-i ihramın manası; imamın namaza başlarken, Allah-u Ekber diyerek tekbir almasıdır. Kişi de kırk gün, imamla alınan bu tekbire yetişirse, Allah-u Zülcelal ona iki berat nasip eder.

Hz. Ömer radıyallahu anh'in, Abdullah ismindeki oğlu, her hangi bir sebeple, öğlen namazı cemaatine gelemediğinde, kendisini cezalandırıyor, ikindi vaktine kadar namaz kılıyordu. Bir gün yatsı namazını, her hangi bir nedenle, cemaatle kılamadığı için sabah ezanına kadar namaz kıldı.İşte onlar, Allah için nefislerine böyle ceza veriyorlardı. Nefis de Allah'ın düşmanı olduğu için Allah-u Zülcelal, kişinin nefsine verdiği bu cezadan razı olur.Mesela, insan yemek yediği zaman, yemeğin sonuna doğru "Nefsim daha yemek istiyor, ama Allah için yemeyeceğim!" dediği zaman, kazanır. Bu durumda insan, nefsi yemek istemesine rağmen, Allah için yemeyip nefsine muhalefet ettiği için kazanır. Yani insan, nefsinin istediğinin tersini yaparsa, Allah-u Zülcelal tarafından mükafatlandırılır.Allah-u Zülcelal, cemaatle namaz kılan ve zikir yapan kimseleri şu ayet-i kerimede methetmiştir:"Nice erler ki, ne ticaret ne de alış veriş onları Allah'ı anmaktan, namaz kılmaktan ve zekat vermekten alıkoymaz." (Nur; 37)

İşte Allah-u Zülcelal, bu kişileri böyle övmektedir. Bu zümreye girebilmek, onlar gibi olabilmek için ezan okunduğunda, hemen Allah'ın zikrine, namaza, ibadete koşmamız lazımdır.

Ebu Said el-Hudri radıyallahu anh'dan rivayetle Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurmuştur: "Camilere gitmeyi adet haline getiren bir adam gördüğünüzde onun kâmil bir mü'min olduğuna şahit olun. Zira Allah-u Zülcelal: "Allah'ın camilerini ancak Allah'a ve ahiret gününe inananlar imar ederler." (Tevbe; 18) buyurdu. (Tirmizi, İbn Mace, İbn Huzeyme, İbn Hıbban, Hakim)

Demek ki, insanın kalbi camiye bağlıysa, daima camiye ve cemaate gidiyorsa, onun imanlı olduğuna şahitlik edebiliriz. Çünkü camiler, Allah'ın evidir.
Her hangi bir yerde, bir cami inşaatı olduğunda, elimizden geli-yorsa maddi yardım etmeli; eğer yapamıyorsak, cami inşaatında bedenen çalışmalı, bu sayede kendimizi, onun hayrından mahrum etmemeliyiz.

Ebu Zer radıyallahu anh'den rivayet edilen bir hadis-i şerifte, Hz. Peygamber (S.A.V) şöyle buyurmuştur: "Bir kişi, bir kuşun yuvası kadar caminin yapımına yardım ederse, Allah-u Zülcelal ona cennette bir köşk verir." (İbn Mace)

Bakınız, Allah için yapılan hizmet, ne kadar az olmasıma rağmen, Allah-u Zülcelal ne kadar büyük bir mükafat vermektedir. Fasıklar zannediyorlar ki, Allah-u Zülcelal dünyayı, keyf ve sefayı, onlara, kendileri hürmetine vermektedir. Halbuki, Allah-u Zülcelal bu dünyayı, kendi dostları hürmetine ayakta tutmaktadır.Allah-u Zülcelal başka bir ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: "(Onlar şöyle yakarırlar) Ey Rabbimiz! Bize ihsan ettiğin hidayetten sonra kalplerimizi haktan saptırma, bize kendi katından rahmet ihsan eyle! Şüphesiz ki, Sen bol ihsan sahibisin." (Al-i İmran; 8)

Bu ayet-i kerimeden anlaşıldığına göre; insan nasıl zahiri âzâları ile günah veya sevap işliyorsa, kalbi ile de manevi olarak hem günah hem de sevap işlemektedir.
Her insanın mutlaka bir niyeti ve kastı vardır, ister hayır, ister şer olsun. Kişi 'ben bunu yapacağım' diye niyet eder. İşte Allah'ın rahmeti o kişinin üzerine olsun ki; kendi niyetine, kastına dikkat eder, onun üzerinde durur, düşünür.

Çünkü mü'min, niyetine, kastına dikkat ettiğinde, tefekkür edecek, düşünecek ki 'benim bunu yapmamdan Allah razı değildir, o günahtır, Allah bununla bana azap verecektir' diyecek ve bu şekilde, bu şer niyetinden vazgeçecektir.

Kalbine hayır olan bir niyet geldiğinde ise 'bunu yaparsam, Allah benden razı olacak, kıyamet gününde bana cenneti verecek' diye düşünüp o işi yapacaktır.
Allah-u Zülcelal, başka bir ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur: "Ey insanlar! Sizi ve sizden öncekileri yaratan Rabbinize kulluk edin." (Bakara; 21)

Bizi yarattığı için Allah'a ibadet etmemiz lazımdır. Kendimiz ve bize verilen nimetler, O'nun mahlukudur, her şeyi O yaratmaktadır. Bu yüzden, Allah-u Zülcelal'e karşı çok dürüst ve özü-sözü bir olmamız lazımdır. Ruhumuz, kalbimiz, canımız her şeyimiz, O'nun karşısında son derece doğru olmalıdır.Allah; niyete, fikre, insanın kalbinde olana bakar. İnsan bir hata işlediğinde, pişman olur: "Keşke böyle yapma...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın