Sayfayı Yazdır - Suçu itiraf etmede imanın rolü

SUÇU İTİRAF ETMEDE VE CEZAYA DAYANMADA İMANIN ROLÜ:

Suç işleyenlere kanun önleyici maddi cezalar koyar; fakat kanuna karşı gelenler kanunun pençesinden kurtulmak, yetki sahasının dışına çıkmak isterler. Kanunun ve kanun denetleyicilerinin gafil bir anında işlerinin başına dönerler. Bunu ya gizli yaparlar yahutta işlerine kanun kılığı geçirerek açıktan yaparlar. Bu iş için torpile müracaat ettikleri de olur. Hasıl-ı kelam kanunun pençesinden kurtulmak için her çareye baş vururlar.

İman kanununun mü’mine yüklediği şeye baktığımız zaman başka bir şekil ve başka bir mantık görürüz. Görürüzki mü’min ayağı kayar da bir suç işlerse -ki o da tabiatiyle beşerdir, hata da eder isabet de- derhal vicdanı harekete geçer onu iter ve adalete teslim eder. Adaletin huzurunda suçunu itiraf eder; günahtan vebalden kurtulmak ve günahına kefaret olmak üzere cezasını çekmek ister. Kırbaç yemesi veya elinin kesilmesi yahutta öldürülmesi onu itiraftan alıkoymaz.

İşte bir arap -Maiz b.Malik- Resulullah’a giliyor, ey Allah’ın Resulü, nefsime acımadım, zina ettim, beni temizlemeni istiyorum, diyor. Allah’ın Resulü ona şöyle soruyor: belki kadın el sürdün? Belki öptün? Belki uyluğuna dokundun? adam her seferinde, hayır, diyor. Hatasını itirafta sırar ediyor. Taşla recmedilse (taşa tutularak öldürülse dahi) cezasını çekmekle temizlenmekte ısrar ediyor. Sonunda Peygamberimiz cezanın yerine getirilmesini emrediyor. O da Allah’ın af ve mağfiretini dileyerek ve sevap umarak sabırla bu işi kabul ediyor.

Ve işte Gamidiye diye bilinen bir Arap kadını. Zina ediyor ve zinadan çocuğa kalıyor. İmanlı vicdanı -fuhşu gizli yapmış olmasına rağmen- almıyor, illa açıkça temizlenmesini istiyor.

Resulullah’a geiyor, diyor ki: Zina etim, beni temizle!!! Peygamberimiz reddediyor... Sabahleyin yine geliyor, ya Resulullah, beni niçin reddediyorsun? Beni de mi Maiz gibi reddetmek isityorsun? Allah’a yemin ederim ki, yüklüyüm (hamileyim)!!! diyor.

Peygamberimiz, kadına diyor ki: İlle de istiyorsan, git, çocuğunu doğur, öyle gel.

Kadın gidiyor, doğumu bekliyor. Aradan günler aylar geçiyor, hala içindeki vicdan ateşi sönmemiş. doğurur doğurmaz çocuğunu bir beze sarıyor ve Resulullah’a: İşte doğurdum, diyor.

Peygamberimiz diyor ki Git emzir, süttten kesene dek.

Kadın evine dönüyor, çocuğunu emziriyor. Tam yirmi dört ay sürüyor. Gecelerin, gündüzlerin geçmesi kadına intikap ettiği hatayı unutturamıyor.

Bir mahkemeden celp gelmeden, bir hakimin uyarısı olmadan ve bir polisin nezaretine lüzum kalmadan kadın, isteğiyle Resulullah’a geliyor, cezasını çekmek istiyor. Çocuğu Peygambere uzatıyor ve çocuğun elinde bir ekmek parçası var, diyor ki:

İşte, ey Allah’ın Resulü, çocuğumu sütten kestim, artık yemek yiyebilir.

Peygamberimiz çare bulamadı. Nihayet göğsüne kadar bir çukur kazıldı. Halka kadını taşlamalarını emretti. Geriden Halid b. Velid geldi. Bir taş aldı, kadının başına vurdu. Halid’in üzerine kan sıçradı. Halid küfretti. Peygamberimiz de bunu duydu... ﬁöyle dedi:

“Sakin ol, ya Halid, yemin ederim ki, bu öyle samimi bir tövbe etti ki, yetmiş Medineliye taksim edilse yeterdi. Canını gönül rızası ile Allah’a verenden daha üstün birini gösterebilir misin?”.

(Kısayı Müslim rivayet ediyor).

๑۩۞۩๑ Kitap Dünyası - İlim Dünyası Kütüphanesi ๑۩۞۩๑ => İman ve Hayat => Konuyu başlatan: Hadice üzerinde 24 Ocak 2011, 15:52:47