Psikoloji imanın yerini tutmaz

PSİKOLOJİ İMANIN YERİNİ TUTMAZ:

Burada bazılarını kalbine gelip giden bir şüpheyi arz etmek istiyorum:

Bazıları sanıyolar ki, yeni psikloji ilmi; keşifleriyle, imkanlariyle, ruh tedavileriyle ve “psikanaliz metodu” aracılığıyle ruhun derinliklerinde saklı bulunan şeyleri açığa çıkarmasiyle birçok ruh hastalarını iyileştirebilir ve kör düğümleri çözebilir; güvenilir ilmi metotlarla ve göğün vahyi ile değil de yeryüzünün gerçekleri ile dinin geçmişte yaptığı şeyleri yerine getirebilir ve dinin rolünü oynayabilir! Bu iddiaları kendim redetmiyeceğim ve din alimlerinin, din müdafilerinin birine de havale etmiyeceğim; olabilir ki, din onların sermayesidir, hiç kimse ayranım ekşi, demez, derler.

Fakat bu reddetme işini ne “ﬁeyh” ne haham ve ne de papaz olmayan; gerçeğe dayanan, deney mantığı ile karar veren kimselere bırakacağım. Artık bu gerçekçilere de itiraz edemezler, bu deneycilere de karşı gelemezler ya!

Önce Mısırlı ünlü gazeteci Muhammed Zeki Abdülkadir’i dinleyelim. Bu konuyu Kahire’de yayınlayan “el,Ahbar” gazetesine yazdığı fıkralarından birinde münakaşa ediyor; diyor ki:

“Geçenlerde şöyle bir mektup aldım: İskenderiye Üniversitesi Ziraat Fakültesinde “Üniversiteli Gençliğin Sorunları” adlı bir konferansınızı dinledim. Diyorsunuz ki, bu ana kadar insan ruhu ve sırları hakında derli toplu bir şey bilmiyoruz. Psikoloji ilmi, psikoloji okulları ve psikolojik tedavi merkezleri Amerika’da anormal şekilde arttığı halde ümit verici hiç bir netice elde edilmemiş; hatta içeri girenler, daha fazla hasta olarak dışarı çıkmışlardır.

Öyle sanıyorum ki siz, bu konferansınızla hayati ve bir derceye kadar da başarılı bir ilmi çiğnemiş oldunuz. Psikoloji ilmi,Psiknaliz metodu, Freud ve iptonizma sayesinde bilginler insanın içine varabilme, hastalıklarını tanıyabilme, düğümlerini çözebilme imkanı buldular ve çokları da iyi oldular.

İşte İskendiriye Üniversitesi Edebiyat Fakültesi talebelerinden birinin yazdığı mektup bu.

Üstat buna cevap veriyor ve şöyle diyor:

“Evet ben, Yüce ve Hakim bir kuvvetin varlığına dayanan imandan bahs ederken bu konuya temas ettim ve şöyle dedim: Allah’a iman, yalnız dinleri değil, ilmin de davet ettiği bir zarurettir. Ve o zaman şöyle de demiştim: İlim, insanın bu dünyada sıkıntılarını çektiği problemleri, halledememiş ve halledemiyecektir de. Öyle facialar, öyle acılar oluyor ki, sebeplerini bir türlü anlıyamıyoruz ancak onları kadere, Allah’ın idaresine isnad ediyoruz... Eğer hiç imanımız olmasa bunlara karşı bir teselli bulamayız ve kaldıramayız... Çocuklarını kaybeden anne... Bir alileyi tümüyle götüren veya babayı anayı alıp çocukları yetim bırakan ya da çocukları kalıp ana babayı mateme boğan uçak kazaları... Sel, heyelan, kasırga, deprem ve yanardağ faciaları... Tabii afetleri... ﬁifası olmayan hastalıklar... insanların çare bulamadıkları ruh, akıl ve vücut yorgunlukları... Hastahanelerde ve evlerde yüzlerece rahatsız... Orada burada binlerce sakat... Çevremizde gördüğümüz bu acılara ilim çare bulmaktan acizdir. İnsan da -o kadar maharetine, o kadar güç ve kudretine rağmen- bunlardan yakısını kurtaramamakta. Bu yorgunluklara, bu acılara hastalar nasıl tahammül ederler? Eğer Allah’a inanmaz ve sıkıntılarını defetmesi için insanların aciz kaldığı şeylerden O’na yüz tutmazlarsa hastaların çevresindekiler buna nasıl dayanırlar? Hikmetine aklımızın ermediği bir kuvvete inanmazlarsa nasıl güç yetirirler? Dünyada öyle şeyler ve öyle hadiseler oluyor ki, onları kendi ilim ve ölçülerimizle imkanı yok anlıyamayız. İşte bunların karşısında o kuvvetin varlığını k abul etmekten ve aynı zamanda nasıl olduğunu anlamaktan aciz olduğumuzu itiraf etmekten başka çaremiz yoktur...

Bu, ilmi inkar ettiğimiz manasına gelmez; aksine bir ilme engeniş anlamiyle iman ederiz; ona tam hürriyet tanırız. istediği yere gider, istediği araştırmayı yapar. Eğer başarırsa vardığı sonuçları kabul ederiz. Eğer başaramazsa, bizi şaşkına çeviren bulmacalı problemleri halletme imkanı elde edinceye kadar Yüce Kuvvete iman ederiz.

İlim bugüne kadar, parlak tarihine, büyük ve şerefli zaferlerine rağmen insan uzuvlarının hepsinin nasıl çalıştığını, naslı hareket ettiğini, nasıl hastalanıp ve nasıl öldüğünü bilememiştir. Birçok hastalıkların tedavisindebaşarı göstermiştir; birçoklarında da gösterememiştir. Uzuvların bazı görevlerini tanımada muvaffak olmuş, bazılarında da muvaffak olamamıştır. Bazı hastalıkların teşhisinde başarı göstermiş, fakat bazı bulmacalara yanaşmaktan da çekinmiştir; mesela, insanın nasıl yaratıldığını, niçin yaratıldığını, nasıl öleceğini, niçin öleceğini,ölümden sonra ne olacağını ve hayattan önce ne olduğunu bilmiş midir?!..

Sarf edilen bu kadar çabalara rağmen; bir sürü doğru, yalan ve yanlış iddialara rağmen bu meydanlar hala boştur... Ve Allah’ın dilediği ana kadar da imana ait olmaya devam edecektir, ilim de o mıntıkaya giremiyecektir...

Misal olarak insan ruhunu ele alalım; gün olur insanı mutlu eder, gün olur mutsuz eder; hasta eder şifa verir; insanı neşelendirir, sanki bütün dünya onun olur, ansızın sıkılır iğne deliği gibi daralır... Bu ruhun sapıttığı da olur, doğruyu bulduğu da... Temiz de olur, kirli de... bazan dahileşir; gösten vahy almış gibi olur. Bazan da cehennem ateş i gibi şer kesilir... ﬁimdi biz bu ruhu tanıdık mı? Sınırlarını belirledik mi. Hastalıkları teşhis ettik, ilacını bulduk mu? Psikoloji (ruh ilmi) o kadar yorucu gayretlerine rağmen hala kıyıda beklemektedir. Bütün nazariyeleri ihtilaf ve şüphe konusudur. Yavaş yavaş ilerlemekte, teti teti yürümektedir...

Freud bu ekolün kurucusu idi. Birçokları ona uyup izini takip ettiler. Kendisine itiraz edenler de çıktı, metodunu beğenmeyenler de oldu.Bu durumda psikoloji için, ruhu tanımağa muvaaffak olmuştur, diyebilir misin? Ruhun bazıları için de öyle sebepler gsötermiştir ki, doğru da olabilir, yalnış da olabilir; fakat ruh hala tanıyamamıştır.

Birçokları hayat ilmidir, diye psikloojinin eteğine sarılıyor. Ondan bir neşe duyuyorlar, ona doğru koşuyorlar. Sanıyorlar ki kendilerini bütün sapıklıklardan, asabi ve ruhi hastalıklardan kurtaracak. Fakat umduklarını buldular mı? Yahut hiç olmazsa yarısını buldular mı? Cevap -konferansda da dediğim gibi- psişik ziyaretlerin (vizitelerin) Amerika’da anormal şekilde artmasıdır!! Bu vizitelerde birçok facialar oluyor, hastalar psikanalistlere şifa, diye koşuyorlar. Acaba başardılar mı? Ruhen sıkıntı içinde kıvrandıklarında hayattan ümit kesenler şifa buldular mı? İstatistikler, evet cevabı veremiyor. Hatta Psikanaliz metodu aracılığı ile şifa bulunduğu durumlarda belli!!!

Bizzat Amerika’da ruh ve akıl hastalıkları görülmemiş şekide artmıştır125. Amerika’da sayısız psişik ziyaretler yapılıyor. Psikanalistlerin, genç ziyaretçilere hep dedikleri veya çoğunlukla dedikleri şudur: Gidiniz, istediğiniz gibi hareket ediniz!!! Bu ruh hastalığınızın sebebi baskıdır; gelenek, hastalık ve utanç korkusudur! Sonuç ne oldu?... Sayısız sapıklık vak’aları oldu. Bu psikanaliz metodu aile hayatını yıktı -veya yıkmak üzere- yerine de aranılan saadeti vermedi!

(125) Daha önce Alexis Carrel’den naklettiğimiz istatistiklere bakınız.

İşte benim dediğim bu idi... Bu, psikolojiyi inkar eteme manasına gelmez. Ancak, psikolojinin bugüne kadar o korkunç, büyük ve küçük bölgeyi, ruh bölgesini keşfedemediğini gösterir. Bütün yaptığı, ruhun görüntülerini, fonksiyonlarını tahlil etmesidir; o da doğru da olabilir, yanlış da olabilir.

İlmin keşifleri ve mütefekkirlerin düşünceleri sayesinde hayat ve sırları hakında bildiklerimiz, bilmediklerimize ve bilemeyeceklerimize nisbetle cidden azdır.

Bilmediğimiz geniş bölge iman bölgesidir. Bildiğimiz dar bölge de ilim bölgesidir. Bu ikisi arasındaka çatışma yoktur; bilakis birbirine yakındırlar ve birbirlerini tamamlarlar.

Allah bize çalışmamızı, öğrenmemizi ve araştırmamızı emretmiş; istediğimiz yere gitmemiz için önümüze geniş ufuklar açmıştır. Ve bize kendi Yüce zatından bir de kıvılcım vermiştir ki, o da akıldır. Bu akıl bilinmeyen yerleri ziyaret etmeli, bulmacaları çözmeğe uğraşmalı, hayatı kolaylaştırmağa, ona yön vermeğe ve onu mümkün hale getirmeğe çabalamalıdır.

Akla inanmak Allah’ın Yüce Zatına inanmaktır; ancak akıl eksiktir. Verileri ne olursa olsun şümul sınırına varamaz. ﬁümul Allah’ın Yüce Zatına mahsustur.

İlme inanmak ilahi bir kıvılcım olan akla inamaktır ki, onu kayıtsız şartsız serbest bırakmak lazımdır. Allah’a inmaka da kaynağa, vahye, külle, şümule, ezele ve ebede inamaktır... Bundan başka kim ne derse desin, kuru iddiadır, dediklerinin delili ve isbatı yoktur.

Psikolojiye de diğer ilimler gibi hürmet ederiz; fakat bilimeyen her şeyi keşfedecek diye ona bel bağlamak saflık olur. Zaten ondan böyle bir şey de beklemiyoruz.” Son.

İŞ VE ÜRETİM:

İş ve üretim, maddi hayat standardını yükseltme, insanın yeryüzünde daha iyi bir hayat gerçekleştirilmesi ve imanın bunu engelleyeceği veya gerileteceği iddiaların reddetmeyi, kitabımızın daha önce geçen “İman ve Üretim” basine havale ediyorum.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın