Rıza güç kaynağıdır

RIZA GÜÇ KAYNAĞIDIR:

Rıza ve kanaat üzeindeki konuşmamızı bitirmeden iki kelime dehe etmeliyiz:

1- Aza kanaat, bazı dar görüşlülerin sandığı gibi za’fiyet kaynağı değil, tersine prensip sahipleri için güç kaynağıdır. Bu prensip sahipleri o kadar saldırıya, baskıya, mahrumiyete maruz kalırlar yine de batıla ve zulme karşı savaş dimdik ve ileriye doğru atılarak girerler; çünkü bilirler ki, bir lokma, bir hırka kafidir.

Bunlar beylerin saraylarına, kıralların hazinelerine ve zenginlerin şatafatlarına yüksek semalarda dolaşan uçaktaki bir insanın aşağıdaki köylere, şehirlere ve insanlara bakışı gibi bakarlar. Yüksek sarayları kibrit kutusu, insanları karınca gibi görürler.

Doğulu bir filozo, talebelerine şöyle demiştir: Bir avuç pirinç ve bir bardak suyla yaşa, kolunu yastık et; huzura kavuşursun. Ama gayri meşru yollardan elde edilen servet, kötü yolla kazanılar mevki akıp giden buluta benzer; ne yağmur düşürür, ne ot bitirir.

Hz. İsa’nın şöyle dediği anlatılıyor: Elbisem hırka, ekmeğim arpa,kandilim ay, bineğim ayaklarım ve yastığım kolumdur. Yatarım bir şeyim yok, kalkarım bir şeyim yok, yeryüzünde benden zengini yok!!!

Prensip ve görev sahibinin bu kanaati bir defa ruhuna yer etti mi ne bir şeye aldırır, ne de bir şeyden korkar. O, İmam ﬁafii’nin şu nağmesini mırıldanır:

“Yaşarsam yiyece korkum yok. Ölürsem mezar korkum yok50. Kırallar gibi azimliyim nefsim hürdür; alçaklığı küfür sayar.Yiyecek olarak ömrümü yemeye kanaat ettikten sonra Ali’den, Veli’den neden korkayım?”.

(50) Ölürsem beni gömecek bir mezar bulunur, demek istiyor. Mütercim.

İmam Gazali, İhyau’l-Ulumunun “İyiliği Tavsiye, Kötülükten Men” bahsinde şöyle bir fıkra anlatıyor: Bir ihtiyar yolda yürüyor, yerden çekirdek topluyordu. Harunürreşid’in hizmetçisinin elindeki sazı kırdı. Hizmetçi bu sazı halifenin cariyesine götürüyordu. Harunürreşid’in haberi duyunca küplere bindi, gözleri kızardı. İhtiyarı getirmeleri için adam gönderdi. Adam ihtiyara: Emirulmü’minin sizi istiyor, dedi. İhtiyar: peki, dedi. Ata binmesini istediler, kabul etmedi. Yürüyerek sarayın kapısına geldi. Harunurreşid meclisi değiştirdi, izin verdi, ihtiyar içeri girdi. Çekirdek torbasıda elinde idi. Hizmetçi: Torbayı at, halifenin huzuruna öyle gir, dedi.

İhtiyar: O benim akşam yemeğim.

Hizmetçi: Biz sana yemek veririz.

İhtiyar: Sizin yemeğinize ihtiyacım, yok.

Harunürreşid (hizmetçiye): Ondan ne istiyorsun?

Hizmetçi: Elinde çekirdek var; at, öyle gir, diyorum.

Harunürreşad: Bırak atmasın.

İhtiyar içeri girdi, selam verdi, oturdu.

Harunürreşid: Söyle bakalım ihtiyar, neden yaptın?

İhtiyar: Ne yapmışım? Harunürreşid; sazımı kırmışsın demekten utanıyordu. Halife ısrar edince:

İhtiyar: Duydum ki, ataların minberde şu ayeti okurlarmış: “Allah adil olmanızı, iyilik etmenizi, akrabaya vermenizi emreder; fahşa (edepsizlik) ten, münker (fenalık) dan ve bağy (azgınlık) dan men eder”. Ben de bir fenalık gördüm; men ettim.

Harunürreşid:

Peki öyle olsun, men et.

Fıkrayı anlatan diyor ki: Yemin ederim, halife bundan başka bir şey demedi. İhtiyar dışarı çıkınca, halife, bir adamına on bin dirnhemlik bir kese verdi ve şöyle dedi: İhtiyarı izle. Eğer dışarda: Halifeye şöyle dedim, o da bana böyle dedi, derse hiç bir şey verme. Eğer bir kimse ile konuşmazsa keseyi ona ver.

İhtiyar saraydan çıkınca, yerde toprağa gömülmüş bir çekirdek gördü; çıkarmağa uğraştı. Hiç kimse ile konuşmadı. Adam ihtiyara: Halife bu keseyi almanı buyurdu, dedi.

İhtiyar: Kimden aldıysa ona versin, dedi.

Bu sözü söyledikten sonra, yine bir çekirdek gördüğü, çıkarmağa uğraşırken şöyle dediği rivayet ediliyor.

Görüyorum ki, dünya kimin elinde daha çok geçerse sıkıntısı daha çok artıyor. Kim de dünyaya değer verirse dünya ona hor bakar. Kim de dünyaya kıymet vermezse dünya ona değer verir. Bir şeye ihtiyacın yoksa bırak; muhtaç oltuğun şeye bak”.

Yerden çekirdek toplayan, halifelerin ve sultanların on binlerce liralık bağışlarını kabul etmeyen işte bu gibi insanlarla hak yüselir, prensipler ve ideolojiler zafer kanır.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın