Mü'minlerin fedakarlık örnekleri

MÜ’MİNLERİN FEDAKARLIK ÖRNEKLERİ:

Onlardan birinin, Kur’an-ıKerim’den Allah yolunda mal harcamağa ve cihada davet eden bir ayet okuması veya duyması yeterdi. Bir bakardın bu emri yerine getirmek için ok gibi fırlamıştır. Allah uğrunda canını ve en kıymetli malını vermekten bir an bile tereddüt etmemiş, duraklamamıştır.

Ebu Talha el-Ensari “Berae” suresini okuyor. “Gerek hafif, gerek ağır olarak, hep birlikte savaşa çıkın, canlarınızla cihad edin” ayetine gelince: “Gerek hafif, gerek ağır: Genç ve ihtiyar, ne olursa olsun Allah kimsenin özrünü kabul etmiyor, dedi. Oğulları: baba, Alah size uzun ömürler versin, Resulullah (s.a.v.) ile gaza ettin, o vefat etti; Hz. Ebu Bekir’le gaza ettin, o da vefat etti; Hz. Ömer’le gaza ettin o da vefat etti. Artık yeter, biz sen yenrie gaza ederiz, dediler. Kendisi: Duymadınız mı teçhizatımı getirin, diye haykırdı ve denizde savaşa çkıtı; denizde de öldü. Defnedeecek bir ada bulamadılar, ancak yedi gün sonra bir kara parçası gördüler ve oraya defnettiler. Allah kendisinden razı olsun.

Said b. el-Müseyyeb de gazaya çıkmıştı. Bir gözü yoktu. Sen sakatsın, dediler! Kendisi şöyle karşılık verdi: Allah hafif ve ağır herkesi savaşa çağırıyor. Eğer harb edemezsem de Müslüman askerlerin sayısını artırır, eşyalarını beklerim.

şam muharebelerinde, yaşlılıktan gözleri çukura çökmüş bir ihtiyar gördüler; amca, Allah sizi mazur sayıyor gelmeseniz de olur, dediler. Verdiği cevap: Allah bize hafif ve ağır savaşa katılmamızı emrediyor, ben de bunun içindeyim, evlatlar, olmuştur.

Bir savaşta baba ile oğul cihada katılmak için yarışıyorlardı. Kur’a çektiler; kur’a oğluna çıktı. Babası: Oğlum müsaade et; ben gideyim, dedi. Oğlu: baba, bu cennet işidir; başka bir şey olsaydı seni kendime tercih ederdim; ama bunda asla! dedi.

Amr b. el-Cemuh el-Ensari topladı, hem de aşırı derecede topladı. Dört genç oğlu vardı, Resulullah (s.a.v.) ile birlikte savaş ediyorlardı. Uhut savaşı başlayınca çocuklarından savaş teçhizatı istedi. Çocukları; baba, Allah sana müsaade temiştir. Sen evde otur; biz senin yerine savaşırız, dediler. Amr, Reseulullah’a geldi, ey Allah’ın Peygamberi, dedi, oğullarım beni Allah yolunda seninle birlikte cihad etmekten men ediyorlar. Allah’a yemin ederim ki, şehit olup şu topal ayağımla cennet halılarına basmak isityorum! Peygamberimiz şöyle buyurdu: Senin savaş sorumluluğun yoktur. Çocuklarına da şöyle dedi: Siz de onu kendi haline bırakınız; belki Allah ona şehitlik rütbesini nasip eder. Bunun üzerine Amr, Resulullahla savaşa çıktı ve Uhut’ta şehit düştü. Onun hakkında Peygeamberimiz, Ensar’a şöyle dedi: Ey Ensar, içinizde öyleleri vardır ki, Allah’dan ne isterse Allah onu geri çevirmez; Amr b. Cemuh onlardan biridir!

İşte size başka bir fedakarlık örneği; rahatını, servetini feda etme örneği; lüks hayatı feda etme örneği; Allah yolunda mahrumiyete, meşakkate ve eziyete katlanma örneği;

Mus’ab b. Umeyr gibi bir delikanlı. Süs içinde yetişmiş, müreffeh bir hayat sürmüş, nimet içinde yüzmüş. Ana babası üzerine titriyorlar. Ama nasıl seviyorlar. En güzel yiyecekleri yedirmiş, en üstün elbiseleri giydirmişler. Hep okşamışlar, sırtını sığamışlar. Nimete gark olmuş, her istediği yerine getirilmiş bir genç. Acaba neydi ona bu zevkli ve sakin hayatı bıraktırıp da acı ve dağdağalı hayatı tercih ettiren? Neydi acaba , onu ailesinden ve vatanından ayıran; mevki ve serveti terk ettiren ve önce Habeşistan’a, sonra Medine’ye göçmeye razı eden ve Uhut’ta şehit düşüren? ﬁehit olduğu zaman cesedini örtecek bir elbise; başını örttükleri zaman ayağı açık kalıyor, ayağını örttükleri zaman başı açık kalıyor...Bu şey, imandan başkası değlidi.

İbn-i Sa’d, bu anlattığımız Mus’ab’ın bir akrabası olan ﬁurahbil el-Abdi’den rivayet ediyor. Bu zat Mu’s’ab’ı şöyle anatıyor: Mu’ab b. Umeyr, Mekke gençlerinin en güzeli, en yakışıklısı ve en babayiğiti idi. Ebeveyni onu çok severlerdi. Anası çok zengindi. Ona en güzel ve en ince elbiseler giydirirdi. Mus’ab en hoş kokular sürünür, Hadram ayakkabısı giyerdi. Peygamberimiz onu Zeyd b. Erkam’ın evine davet etti. Geldi; İslamiyeti kabu etti. Ana babasından korktuğu için imanını bir müdet sakladı. Sonra yakalayıp hapsettiler. Ta Habeşistan’a ilk hicrete kadar hapisde tutuldu. Sonra Medine’ye döndü; o nazikliği gitmiş, yıpranmıştı.

Gerisini Habab b. Eret’ten dinleyelim:

Sırf Allah rızası için Resulullah (s.a.v.) ile hicret ettik. İyi işler başardık. İçimizden gidenler oldu. Bunlar kazandıkları sevabı hep ahirete yolladılar. İşte Mus’ab b. Umeyr onlardandır. Uhut savaşında şehit düştü. Kefenleyecek bir şey bulamadı, nihayet bir aba bulundu. Başını örtsek ayakları açılıyor, ayğını örtsek başı açık kalıyor. Bunun üzerine Peygamberimiz şöyle buyurdu: Başını kapatın, yaklarının üzerine ayrık otu koyun.

Peygamberimiz (s.a.v.) abaya sarılmış bu ölü gencin başucunda durdu. Gözlerinden yaşlar boşanarak şöyle dedi: seni Mekke’de görmüştüm. Senden daha kibarı, senden daha güzel elbise giyeni yoktu. Ne kadar derli toplu idin. Ama şimdi boyuna göre bir kefen bile bulamıyoruz.

Bu sefer de Mus’ab’ın kardeşi Übeyd anlatıyor: Resulullah (s.a.v.) Mus’ab’ın başucunda durdu, Mus’ab yüzü koyun yatıyordu, şu ayeti okudu: “Mü’minlerden öyle erkekler var ki, Allah’a verdikleri sözde durdular. Onlardan kimi adağının yerine getirdi, (şehid oluncaya kadar çarpışacaklarını adamışlardı,) kimi de (şehidlik) beklemektedir; sözlerini asla değiştirmemişlerdir”.

İşte bir fedakarlık örneği; bu da mali bir fedakarlık. Bunu zeyd b. Eslem (r.a.) rivayet ediyor, diyor ki:“Kim Allah’a güzel bir ödünç verecek?” ayeti indiği zaman Ebu’-Dehdah, Peygamberimize şöyle dedi: Canım yoluna feda olsn, ya Resulullah, Allah o kadar zengin olduğu halde bizden borç mu istiyor? Efendimiz: Evet, o borçla bizi cennetine koymak istiyor, dedi. Ebu’d-Dehdah:Ben Allah’a ödünç veririm, ancak kızım Dehdaha da cennette yanımda olmak şartıyle, olur mu, dedi? Efendimiz: Olur, buyurdu. Ebu’d Dehdah; uzat elini, dedi ve Resulullah elini uzattı. Ebu’d Dehdah şöyle dedi:Benim iki bahçem var; biri aşağı tarafta, biri yukarı tarafta. Yemin ederim bunlardan başka malım da yok. Ve ben bunları Allah’a ödünç verdim. Peygamberimiz şöyle dedi: Birini Allah’a ver; birini de kendine ve çocuklarına bırak. Ebu’d Dehdah: İyisini Allah’a veriyorum; o da altı yüz ağaçlık hurma bahçesi, dedi. Peygamberimiz: Allah bunun mükafatını cennetle verir, dedi. Ebu’d Dehdah gitti. O sırada karısı ve çocukları bahçede ağaç altnda oturuyorlardı. Ebu’d Dehdah hanıma hitaben ve irticalen şu şiiri söyledi:

“Allah sana doğru yolu, hayır yolunu göstersin. Bahçeden isteğinle çık. Ben onu ahirette almak üzere Allah’a ödünç verdim; zorla değil. Umarım ki Allah ahirette bize kat kat öder. Çık dışarı çocukları da çıkar. İyilik şüphesiz insanın ahirete gönderdiği hayırlı azıktır”.

Karısı: Allah hayırlı eylesin, mübarek olsun, dedi. Ve o da irticalen şu şiiri söyledi:

“Bana bu sevindirici haberi verdiğin gibi Allah da sana hayırlı haberler versin. Senin gibiler bu işleri başarır. ﬁimdiye kadar Allah bizi bu güzel hurmaları ile rızıklandırdı. Bir insan, iyilik veya kötülük ne yapmışsa mutlaka karşılığını görecektir” dedi ve çocukların ağızlarındaki hurmaları tükürtü ve eteklerindekini attırdı ve hep birlikte hurmalığı terk ettiler. Bunu gören Peygamberimiz: “Ebu’d-Dehdah’ı cennette iri salkımlı hurmalar beklemektedir,” dedi.

İslam ve Peygamberler tarihi her çağda Allah yolunda parlak fedakarlık örnekleri ile doludur. Bunları imandan başkası yapmamış ve -benzerlerini bulmak istesek- imandan başkası yapamaz da!

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın