Mü'min allah'ın taktirine razıdır

MÜ’MİN ALLAH’IN TAKDİRİNE RAZIDIR:

Mü’min her yerde ve her zaman, Allah’ın nimetinin bilincinde olduğu için başına bir bela gelse, bir musibete duçar olsa veya hayatı sarsılsa dahi bu şuur yitirmez. Allah onun hakkında ne takdir etmiş ise razıdır. Çünkü inanır ki Allah Teala manasız bir şey yapmaz, kullarına zorluk verecek bir iş buyurmaz. Allah kuluna, anasından daha mehametlidir. Hayır (şerrin zıddı) bizim felaket ve musibet sandığımız ve insanlık icabı hoşlanmadığımız şeylerin içindesaklıdır. “Hoşlanmadığımız şeylerin içnidesaklıdır. “Hoşlanmadığınız bir şeye Allah çok hayır koymuş olabilir”.

Müslümanlarla temasta bulunan birçok Avrupalı; bu inancın -kazaya rıza inancının- Müslümanlara ne gibi etki ettiğini, hayatta karşılaştıkları felaket ve acılara karşı nasıl sarsılmaz bir ruhla karşı koyduklarını müşahede etmişlerdir.

F. ﬁ. Bodli adında bir Batılı “Allah’ın Cennetinde Yaşadım” başlıklı bir makalesinde diyor ki:

“1918 senesinde, hayatım boyunca tanıdığım aleme arkamı döndüm, Kuzeybatı Afrika’ya niyet ettim. Çölde Araplarınarasında yaşadım. Orada yedi sene geçirdim. Bu arada bedevi Arapların dilini öğrendim. Yerli kıyafetlerini giydim, yemeklerini yedim. Onlar gibi yaşadım. Onlar gibi koyun aldım, onlar gibi çadırlardı yattım. İslam araştırmalarında iyice derinleştim, hatta Hz. Muhammed (s.a.v.) hakkında “Resul” adında bir de kitap yazdım. O bedevilerle geçirdiğim yıllar, hayatımın en zevkli, en huzurlu yılları idi.

Çöl Araplarını üzüntüyü yenmeyi öğrendim. Onlar -Müslüman olmaları hasebiyle- kaza ve kadere iman ederler. bu iman, güven içinde yaşamalarına ve hayatı kolay tarafından almalarına yardım eder.

Onlar,bir hadise olduğu zaman kendilerini üzüntü ve kederin pençesine atmıyorlar. İnanıyorlar ki kader yerini bulur. Ne gelirse Allah’dan gelir. Bu, lüzumsuz yere tevekkkül ediyorlar veya hadisenin kaşısında elleri kolları bağlı duruyorlar, demek değlidir. Hayır, bırakın size ne demek istediğimi bir misalle anlatayım:

Bir gün şiddetli bir fırtına çıktı. Çölün kumlarını Akdenize sürükledi, Fransa’da Ron (Rhone) vadisine atı. Fırtına çok da sıcaktı, öyle ki sıcaktan saçlarım kökünden kopuyor sandım. Aşırı susuzluktan delireceğimi anladım. Fakat Araplar asla şikayet etmediler. Omuzlarını silkip şu meşhur sözleri söylediler: “Alnımızın yazısı”. Fakat fırtına diner dinmez büyük bir gayretle çalışmaya koyuldular. Sıcaktan ölmek üzere olan küçük kuzuları kestiler, sonra davarları güneye, suyun olduğu tarafa sürdüler. Bütün bunları büyük bir sessizlik ve sükunet içinde yaptılar. Hiç birinin şikayeti duyalmadı. Kabile reisi dedi ki: Çok şey kaybettik. Daha çok kaybede bilirdik. Fakat Allah’a şükür; davarımızın yüzde kırkı duruyor. Bununla işimize yeniden başlayabiliriz.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın