Mü'min Allah'ın maiyetinde yaşar

MÜ’MİN ALLAH’IN MAİYETİNDE YAŞAR:

Mü’min, iman mahrumlarının canını çıkaran o ağır ruh hastalığına, yalnızlık duygusu hastalığına yakalanamaz. Bu hastalığa yakalanan, dünyayı üzerine kilitlenmiş sanar. Tek başına, cemiyetten ayrı olarak yaşar. Sanki gemisi batmış da dalgalar onu küçük, ıssız ve korkunç bir adaya sürüklemiştir. Orada tek başına yaşar. Denizin maviliğinden, göğün maviliğinden başka birşey görmez. Rüzgarın ıslığından, dalgaların görültüsünden başka bir şey işitmez.

Hangi alem ruha bundan daha zor, hangi duygu ruha bundan daha acıdır. Gardiyanların mahpusa yaptıkları şeyin en kötüsü onu hücreye tıkamaktır. Böylece insanlarla bir araya gelmenin zevkinden, insanların içine karışmanıntadından mahrum kalır. Ya bir insan kendini devamlı olarak o hücreye tıkar, yalnız kendi duyguları, kend i tasavvurları ile yaşarsa! Etrafındaki insanların şenlik ve şamatası neye yarar?!

Mütehassıs doktorlar ruh hastalıkları içinde en tehlikelisinin bu olduğunu oy birliği ile kabul ediyorlar. Çünkü bu tip hastalar kendileri ile muamele eden insanlaragüven duygusun yitirmişlerdir. Herkese aşağılık gözü ile bakar, onları her hususta kendilerine muhalif sanarlar. Nereye baksalar kendilerinden başka kimseyi görmezler. Bazıları bunları, her tarafı ayna ile kaplı bir odada mahbusa benzetirler. Nereye baksa hep kendini görür. Ve bu odanın ne kapısı, ne de penceresi vardır. Nereden çıkacağını bilmez.

Hiç bu gibi insan çalışabilir, üretime geçebilir mi? Yahut fikrini bir nokta üzerinde toplayabilir mi? Bu gibiler huzur ve sükun yüzü görür mü? Cevap,tabiatıyle hayır’dır.

Mütehassıslar diyorlar ki: Bu hastalığın, hastanın hareket ve davranışlarından izlenen belirtileri olduğu gibi, uzvi belirtileri de vardır. Mesela baş dönmesi, terleme ve yüksek tansiyon gibi. Sanki hasta zalim bir düşmandan kaçıyor veya korkunç bir mağaraya giriyor gibidir. Kaçmak ister gibi adımını nereye attığını bilmez.

Newyork il sağlık merkezi müdürü Doktor Morris Cobitil diyor ki: “İnsanın kendini yalnız hissetme hastalığı şuur bozukluğunun en önemli sebeplerinden biridir”.

Doktorlar ve psikologlar; çok gayret sarfettikleri, birçok deneyler yaptıkları halde bu hastalğa çare bulamdılar. Nihayet içlerinden insanfla birkaçı, çare olarak dine sığınmayı, imanın sağlam kulpuna yapışmayı, hastanın kendi kendini Allahla beraber ve Allah’a dost olarak düşünmesini ileri sürdüler.

Kuvvetli iman, bu tehlikeli hastalığın en tesirli ilacı ve tek koruyucu aşısıdır.

Alman ruh doktoru Frank Lubah diyor ki: Kendini ne kadar yalnız hissetsen de bil ki, asla yalnız değilsin. Yolun bu tarafından yürürken şuna inan ki Allah da öbür tarfta yürümektedir”31.

(31) Prof. Dr. Abdurrazık Nevfel’in bir makalesinden alınmıştır.

Müslümanın itikadı ise bundan dahasağlam ve daha beraber olduğuna inanır. Allah yolun öbür tarfında değildir. Allah bir kudsi hadis-i şerifte şöyle buyuruyor:

“Kuulm beni nasıl zannederse öyleyim ve kulum beni zikrettiği zaman yanındayım”. Kur’an-ı Kerimde de şöyle diyor:

“Sakın gevşeyip (zillet içinde) barış istemeyin. siz galipsiniz, Allah sizinle beraberdir, O sizin amellerinizi zayi etmeyecektir”. (Muhammed: 47/35)

Batılı bir edebiyatçı da bir yılbaşı konuşmasında şöyle diyor: Yeni yılın kapısında duran bir adama “bana biraz ışık ver; yolumu aydınlatayım” dedim. bana şöyle dedi: Allah’ın elinden tut, O sana doğru yolu gösterir.

Mü’minin, Allah’la el ele tuttuğu, Allah’ın inayeti ile yanyana yürüdüğü, Allah tarafından gözetildiği ve nerede olursa olsun Allah’la beraber olduğu şuuru bu korkunç yalnızlık kabusunu üzerinden silker atar.

Allah’ın kitabında şu ayetleri okuyan insan nasıl yalnızlık duyar?:

“Doğu da, batı da Allah’ındır. Nereye dönerseniz Allah’ın yüzü (zatı oradadır. ﬁüphesiz Alah’ın (rahmeti) geniştir. O (her şeyi) bilendir”. (Bakara: 2/115)

“O sizinle beraberdir. Allah yaptıklarınızı görmektedir”. (Hadid: 57/4)

“Mü’min Musa (a.s.) gibi şöyle hisseder: “Hayır, Rabbim benimle beraberdir. Buna yol gösterecektir”. (ﬁuara: 26/62)

“Mü’min Hz. Muhammed gibi şöyle hisseder. “Üzülme, Alah bizimledir”. (Tevbe: 9/40)

Mü’minin Allahla beraber olduğu şuuru O’nu Allah’a dost ve yakın eder. Böylece mü’min, gecenin karanlığında bile kalbini dolduran bir nur hisseder. Eşi dostu olmasa bile hayatında bir sıcaklık duyar. Ve içinde şu iyi kimsenin münacatını mırldanır:

“(Ey Allah’ım) içinde bulunduğun kalp çıraya muhtaç değildir.

İnsanların, amellerine delil getirdileri gün, bizim delilimiz rızana bel bağlamaktır”.

Mü’min Peygaberlerle, Sıddıklarla Arkadaştır:

Mü’min iman kardeşinden uzakta olduğunu hissetmez. İşinde, mescitte veya evinde kardeşleri yanında olmasalar da gönlünde yaşarlar, fikrinde yaşarlar. O, tek başına namaz kılarken bile, onların adına konuşur:

“Yalnız sana ibadet ederiz ve yalnız senden yardım dileriz”(Fatiha: 1/5)

Dua ettiği zaman onların adına dua eder “bizi doğru yola ilet”. Kendinden bahsettiği zaman onları da araya katar. “Selam bizim ve Allah’ın iyi kulları üzerine olsun”32. Mü’min sade zamnındaki insanlarla da kalmaz; nesilleri geçer; zamanı ve mekanı yırtar. Aralarında ne kadar zaman boşluğu olsa bile mü’minlerle beraber yaşar ve şu iyi kimseler gibi der:

“Rabbimiz, bizi ve bizden önce inanan kardeşlerimizi bağışla”(Haşr:59/10)

(32) Bu; sünnet ve nafilelerin dışında farz namazlarda günde dokuz defa tekrar edilir.

Mü’min imanı ve iyi ameli sayesinde Allah’ın peygamberleri ve Resulleri ile, gelmiş geçmiş bütün miletlerin sıddık ve şehitleri ile beraber yaşar:

“Kim Allah’a ve Elçisine itaat ederse işte onlar, Allah’ın nimet verdiği peygamberler, sıddıkiler, şehitler ve salihlerle arkadıştır”. (Nisa: 4/69)

Bunlarla arkadaşlık eden insandan daha mesut kim vardır? Bu; beden ve suret arkadaşlığı değil, ruh ve vicdan, fikir ve kalp arkadaşlığıdır. Onların arkalarında, yakınında değil de “beraberinde” olmak, işte bu yeter Mü’minnin bunlaraarkadaş olması önemsiz veya hayali bir şey değildir. Çünkü tarihi sade şahsı veya ailesi yahuta partisinden ibaret olan insan ile, tarihi iman kanalıyla ta Hz. Adem’den, Nuh, Hud, İbrahim, Musa, İsa ve Hz. Muhammed’e (s.a.v.) dayanan insan arasında büyük bir fark vardır. Çünkü ötekinin tarihi yüzeysel ve sathidir; berikinin tarihi ise derin ve engindir. Mü’minin,başına bir hadise, bir müşkilat geldi mi bu tarihten ilham alır ve bu tarihte güzel örnekler bulur. Bu tarihte ünsiyet ve dostluk bulduğu gibi, teselli ve taziye de bulur. Bütün bunlardan da düşüncesine kaynak, kalbine nur ve iradesine yardım elde eder.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın