İnsanın yeri

İNSANIN YERİ:

İslam itikadı, daha önce de söylediğimiz gibi, ta Cenab-ı Allah’ın “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” demesinden beri insanın bu kainataki yerini belirlemiştir. İnsan, Allah’ın mahlukatı arasında nev’i şahsını munhasır bir varlıktır; cemat değildir, nebat değildir, hayvan değildir, melek değildir, şeytan değildir. O, şerefli, sorumlu bir mahluktur. Bazı dinsizlerin sandığı gibi,bu alemde tek başına duramaz; Onu yaratan Rabbini iradesi ile durur. Yaratan Allah onu en güzel şekilde yaratmış, ona konuşmayı öğretmiş; ona göz, kulak ve kalp vermiştir. İnsan bu kainatta hiç bir şeyin kulu ve kölesi değildir. O bir tek Alah’ın kuludur.

İşte islam itikadı budur. Maddeciler ise on Allah’ın kıymetli bir yaratığı olarak bakmıyorlar. Hayır, onlara göre insan, şeytani bir bitkidir; yokluk aleminden varlık alemine kendiliğinden geçmiştir. Kendi kendine yaşar, kendi kendine ölür. Ölümü ile de hikayesi biter.

Hülasa, insan bir hayvandır; ancak “ileri bir hayvan”, “sosyal bir hayvan” veya “gelişmiş bir hayvan”dır, denebilir. Ama ne olursa olsun yine “hayvan”dır. ﬁu kadar var ki, tabiatı yenmeyi, maddeyi yönetimi altına almayı başarmıştır. Bu ilimle de müterakki (ileri) bir hayvan seviyesine ulaşmıştır. Kendini, yeryüzünde her istediğini yapabilir bir ilah gibi görüyor ve buna da gücü yeteceğini sanıyor.

İşte maddecilerin insana bu şekilde bakışları iki zıt şuur doğurmuştur:

1- insanın kendini basit sanması, yok bellemesi ve kendine sırf bir hayvan gözü ile bakması.

2- Gurur ve kibir taslaması. Bu şuur, gerçek ilahi itibardan düşürürken, insanı kendini ilahlaştırma dercesine götürür. Artık o, sorumsuz bir ilah gibi hareket eder. Netekim Julian Huxley21 şu sözü ile aynı şeyi iddia etmiştir:

(21) “Yeni Dünyada İnsan” kitabından. Çev.: Hasan Hattab, S. 224.

“İnsan yeni dünyada her istediğini yapan Tanrı olmuştur”.

Çağımızda insan ilmi ve teknik ilerlemenin verdiği sarhoşluk gururundan ayılmaya başlayınca, akıllı bir insan olmasının sakıncalarını da sezmeye başladı. Netekim aynı şeyleri bazı eleştirmenlerin kitaplarında görmekteyiz. Mesela Alexis Carrel’in “İnsan Denen Meçhul”, Spengler’in “Batı Medeniyetinin Çöküşü” kitapları gibi. Toynbee, Rone Cino, Koln Wilson gibi yazarlarda da aynı şeyleri görmekteyiz.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın