Zorbaları ve azgınları küçümseme

e) ZORBALARI VE AZGINLARI KÜÇÜMSEME:

Bu kuvvet bir de kendini mü’minlerin içeride azgınlara, dışarıda saldırganlara karşı koymalarında gösteriyor. Bunu eskiden ve şimdi pek açık olarak (ayna beyan) görmüşüzdür...

Meşhur Emevi Halifesi Hişam b. Abdülmelik bir gün Tavus el-Yemani’yi meclisine çağırıyor. Tavus içeri girince halifeye yaraşır bir şekilde selam veriyor, sadece “es-Selamü aleyke Ya Hişam” diyor, karşısına geçip oturyor ve: Nasılsın ya Hişam, diyor. Halife çok kızıyor, nerede ise öldürmek istiyor ve: Neden böyle yaptın, ey Tavus, diyor? Tavus: Ne yaptımki, diyor?Hişam’ın öfkesi daha da artıyor. Ve diyor ki: Halıma basmadın; ayakkabını çıkarmadın, elimi öpmedin, bana hilafet selamı vermedin ve künyemi söylemedin, karşımda izinsiz oturdun ve: Nasılsın, ya Hişam, dedin? Tavus el-Yamani şu karşılığı verdi: Halının kenarında ayakkabını çıkarmama gelince, ben onları Allah’ın huzurunda günde beş defa çıkarırım. elini öpmediğime gelince, Hz. Ali’den şöyle dediğini işitmiştim: Bir adamınbaşka birinin elini öpmesi helal değildir; ancak şehvetinden dolayı karısının veya şefkatinden dolayı çocuğunun elini öpmesi hariç. Halife selamı vermediğim ise; çünkü herkes senin halifeliğine razı değil ki... O yüzden yalan susta da Hz. Ali şöyle demişti: Cehennemlik birine bakmak isterseniz kendi otururken etrafındakiler ayakta duran adama bakın. Bunun üzerine Hişam: Bana biraz öğüt ver, dedi. Tavus: Hz. Ali’nin şöyle dediğini işittim: Cehennemde büyük testiler gibi yılanlar, katırlar gibi akrepler vardır; bunlar adalet icra etmeyen emirleri sokarlar, dedi ve çekip gitti.

Yakın tarihimizde de birçok ülkelerde çeşitli kahramanlık örnekleri gördük...Bu kahramanlar korku ve tamah duygularından yakalarını sıyırdılar, Allah’ın yanınıdaki sonsuz nimetlerin karşısında dünyayı hor gördüler.

Libyalı İslam kahramanı Ömer Muhtar, İtalyan sömürüsüne ve modern silahlarla teçhiz edilmiş ordularına, nerede ise silahsız denecek bir avuç askeriyle karşı koydu. Uçağı at ile, makinalı tüfeği kılıçla savmağa çalıştı. Düşmanlarına acı darbeler indirdi. Maddi kuvveti tükenmiş olmasına rağmen bir an dahi teslim olmaya rıza göstermedi. İtalyanlara hep şöyle derdi: Makinalı tüfek kılıcımı kırsa da batıl hakkımı hiç bir zaman kırmayacaktır.

Sıtma hastalığına yakalanmıştı, her tarafı titriyordu, buna rağmen askerine şöyle dedi: Beni atımın sırtına bağlayın; sizinle birlikte savaşmaktan geri kalmayayım.

Sömürgeci askerler onu yakalayıp da idam kararı verince bunu gayet rahat karşıladı. Hüküm infaz edilmeden biraz önce bazıları: Affını talep et; seni serbest bırakalım, dediler. Olanca gurur ve onuruyla: Eğer beni serbest bırakırsanız sizinle yeniden savaşırım, karşılığını verdi.

Hindistan’da Mevlana Ebü’l-Kelam Azad gibi büyük bir alim görüyoruz. Hind halkını İngilizlere karşı ayaklandırmak istiyor, diye mahkeme karşısına çıkarılıyor. Orada 36 (otuz altı) sayfalık (103) bir müdafaa okuyor ki iman şerefinin bir abidesi sayılır. Bu büyük hitabesinde şöyle diyordu:

(103) Sekafetu’l-Hind Dergisi, Mart 1958 sayısı, S. 88-124.

“Evet ben, bugünkü hükümet zalim, dedim. Ya böyle demeye idim de ne diye idim? And olsun şaşıyorum, benden nasıl bir şeye ters ad vermem isteniyor, nasıl siyaha beyaz, diyeyim?

Ben Müslümanım, Müslüman olduğum için de istibdadı takbih etmek ve kötülüklerini açığa çıkarmak zorundayım.

Müslümanlık, Fransız ihtilalinden on bir asır önce “İnsan Hakları”nı ilan etmişti; hem de kuru bir ilan değildi, gerçek manada cumhuriyetin temelini atmıştı...

And olsun, bir Müslümandan hakka karşı sükut etmesini, zulme, zulümdür, dememesini istemek dininden vaz geçmesini istemek gibi bir şeydir. Bir insanın dininden dönmesini nasıl doğru bulmuyorsanız, bir Müslümanın da zulme, zulümdür,demesini men etmeye hakkınız yoktur. Çünkü bu iki kelimenin manası birdir.

Hakkı tastik ve ilan etmek İslam hayatı için zaruri bir unsurdur. Eğer bundan uzak kalırsa en büyük özelliğini yitirmiş olur. Çünkü İslam’ın binası bunun üzerine kurulmuştur. Ve Müslümanlar bütün dünya milletleri üzerine hak şahididirler. Nasıl ki, şahitlikte kusur doğru değilse, Müslümanın da hakkı yüceltmede kusur etmesi,bir musibet veya bir bela geldiği zaman görevini kötüye kullanması da caiz değlidir. Bilakis Müslüman nerede olursa olsun, Allah’ın emrini yerine getirir, ister ki, kızgın fırınlara atılsın. Bunun içindir ki “İyiliği tavsiye, kötülüğü men” İslam’da en büyük farzlardandır.

Tevhid İslamın esası ve mihveridir. Bunun zıddı da şirktir ki az da osa bazı Müslümanların kalplerine sızmıştır...

Tevhid Müslümanlara öğretirki, Müslüman ancak Allah’dan korkar; başkasından korkmaz. Allah’dan gayrinden korkan müşriktir. başkasını Allah’a eş koşmuştur. Bu ise tevhidle hiç bir zaman bağdaşmaz.

İslam başından sonuna kadar yiğitliğe, kahramanlığa ve fedakarlığa, hak yolunda ölümü göze almağa genel çağrıdır.

Kur’an defalarca tekrar etmiştir: “Allah’dan başkasından korkmazlar. Allah hesap görücü olarak yeter”. “Namazı kılar, zekatı verirler ve Allah’dan başka kimseden korkmazlar”. “Kınayanların kınamasından çekinmezler”. “Allah kuluna yetmez mi? Seni O’ndan başkaları ile korkutuyorlar. Allah’ın azdırdığı doğru yolu bulamaz”.

Resulullah (s.a.v.) de şöyle diyor: “şehidlerin piri Hz. Hamza’dır; bir de zalim bir hükümdarın karşısına geçip de ona iyiliği tavsiye, kötlüğü men ettiği için öldürülen kimsedir”. Hadisi Hakim, Buhari ve Müslim’in şartlarına uygun olarak rivayet etmiştir. “En üstün cihad, zalim bir hükümdarın karşısında doğruyu söylemektir”. Hadisi Ebu Davud Tirmizi ve İbn-i Mace rivayet etmişlerdir. Resulullah (s.a.v.), nerede olurlarsa olsunlar ashabından hakkı söyleyeceklerine dair söz alırlardı. Müttefekunaleyh.

Dünyanın gözüne ak düştü; Müslümanların hak kelimesini yüceltme hususundaki bu kadar büyük ve çok fedakarlık örneklerini göremedi. İslam uleması ve şeyhlerinin hayat hikayeleri hep bu fedakarlık örnekleri ile doludur.

İngliz hükümeti bilmelidir ki, Rabbi’nin, ölüme “hoşgeldin” demesini ve tehlikenin içine elini kolunu sallaya sallaya girmesin buyurduğu Müslüman Hint Ceza Kanununun 124. maddesi 104 korkutmaz, dininden ve dininin emirlerini yerine getirmekten alıkoyamaz”...

(104) Çünkü bu maddeye göre yargılanıyordu.

Ebu’l-Kelam deniz gib gürlemeğe devam ediyor ve delillerini, ateş koru gibi yakıcı kelimelerini serdediyor. Çünkü kuvvetini Allah’a ve hakka, kadere ve ebediyete imandan alıyordu. Sonra hakime döndü ve şöyle dedi:

“Ey hakim, sana ne diyebilirim, sana ancak benden önce aynı durumda kalmış mü’minlerin sözünü tekrar edebilirim “yapacağını yap. Sen ancak bu dünyada hükmünü verebilirsin”.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın