Dr. Henriy dine karşı çıkanları reddediyor

Dr. HENRY LONG DİN TERBİYESİNE KARŞI ÇIKANLARI REDDEDİYOR:

Dini ve çocuk terbiyesinde dinin rolünü inkar edenleri reddetme işini Amerikalı psikolog ve “İmana Dönüş” kitabının yazarı Dr. Henry Long’a bırakıyoruz. Bu zat, yeni kurulan bazı psikoloji ekollerinin yaymağa çalıştıkları nazariyelerin hatalı olduğunu gösteriyor ve şöyle diyor:

“Çocuk tebiyesi en zor, en tehlikeli ve en nazik görevlerimizdendir. Problemleri çok karışık ve zordur. Bundan başka çcözüm yolları da birbirine zıttır. Babalar, bu problemleri çözmeğe çalışırken, ne kadar mütevazi ve ne kadar basit de olsa bir dış yardıma muhtaçdırlar...

ﬁurası tabiir ki, münevver (!) babalar, madem ki dine inanmıyorlar, dini arkalarına atıyorlar, öyleyse kendilerine yardımı dokunackak yeni bir kaynak bulmak zorundadırlar. Bu kaynak da olsa olsa çocuk psikolojisidir. Fakat çocuk psikolojsi henüz bu yardımı yapacak durumda değildir. Çünkü bu ilim, hala nazariye sınırını aşmış değlidir. İlmi delil ise o zamanlarda beşikte küçücük bir bebekti.

Babaların en itimat ettikleri nazariye şudur: Çocuğa dayak atmak zararlıdır. En iyisi bir şey yaptırmak için çocuğu zorlamalı değil ikna etmelidir. Çocuğu baskı altanı almamalı, aksine benliğini ortaya koyması için ona fırsat vermelidir. Kıymetini anlaması için de çocuğa düzenli mali yardım etmelidir. Ve bazı çocuklar anadan doğma asabidirler ve çok hassastırlar. Binaenaleyh başkalarının yaptığı şeyleri bunlardan da istemek doğru değildir.

Maalesef... Bu nazariyeleri doğrulayacak herhangi ilmi veya psikolojik bir delil yoktur; aksine yanlış oldukları isbat edilmişltir”92.

(92) İman Dönüş, S. 112.

Doktor, ilim adına revaç bulmuş bu fikirleri çürütürken dine dönmenin ve çocuk terbiyesinde ve davranış ve ahlakını düzeltmede din yoluna gitmenin zaruri olduğu görüşünü ileri sürüyor. Diyorki, çocuk için en uygun yol ona şu telkinde bulunmaktır: Bu, güzelir; çünkü Allah emretmiştir. Ve Allah onu sever ve beğenir, ona cennet karşılığını verir. Bu da kötüdür; çünkü Allah onu menetmiştir. Ve Allah onu sevmez, ondan nefret eder, onu yapanları cehenneme atar.

İşte bu yüzden, bu ikna edici yolu bırakıp da doğruluğu ve faydası belli olmayan yollara sapan babaları redediyor ve şöyle diyor93.

(93) İmana Dönüş, S. 110.

“Birçok babaların teredüt ettiklerini ve hayrı şerri bilecek çağa gelinceye dek çocuklarını din derslerine ve ibadet yerlerine göndermediklerini duyuyoruz. Ancak onları sıkacak ve rahatlarını bozacak şöyle bir soru var:

Acaba kendilerine iyiyi kötüyü ayırma imkanı salayan o şuuru bu çocuklar nereden kazanacaklar? Acaba bizlerin çocukluğumuzdan ber inandığımız o yücü ideale onlar da inanacaklar mı?

Daha önce şöyle demiştik: ﬁu iş yanlıştır, şu da doğrudur. Çünkü böyle olduğunu Allah açıklamıştır yahutta kitabında yazmıştır. Bu metot fıtri ve iptidai görünebilir, ancak iyi etki yapacağında şüphe yoktur. Bizler hiç değilse iyiyi, kötüyü öğrenmiştik, Ama şimdi biz çocuklarımıza ne diyoruz. Hep dediğimiz: Bu hareket yanlış, şu da doğrudur; çünkü toplum böyle kabul etmiştir. ﬁimdi bu önlemin bizim zamanımızdakiler kadar gücü var mı? Ve onun kadar tesirivar mı? Biz bunlarınTanrısal kaynaklı olduğuna inanmazsak çocuklarımız bunları kabul edebilirler mi?”

Dinin çocuk terbiyesinde ve çocuğun faziletli şahsiyetinin gelişmesinde babalara edeceği yardımın miktarını belirtmek üzere Doktor Henry Long dönüp şöyle diyor94:

(94) İmana Dönüş, S. 119.

ﬁurası bellidir ki çocuklar, yaratılış veya kalıtım sebebiyle birbirlerine benzemezler. Fakat yaratılışları veya kalıtımları ne kadar iyi olursa olsun bir “Nizam=düzen” olmadan çocuğa her iyi alışkanlığı öğretmeğe kalkıştığımız zaman karşı koyacağı ve kötü karşılayacağı belli olduğu için ne edip edip bu alışkanlıkları kazandıracak çarelere baş vuracağız. ﬁu da bir gerçektir ki, babaların çoğunluğu bu konuda başkalarının, çocuklarına öğüt vermelerine çok muhtaçtırlar:

Akli ve psikolojik iki yönden araştırdığımaz zaman görürüz ki, en büyük yardım kaynağı dindir. Allah’a ve Peygamerlere iman ana babalar için emin ve güvenilir ve sığınak hazırlar ve kendileri inanmasalar da çocuklarına etki edecek büyük bir kuvveti gözleri inanmasalar da çocuklarına etki edecek büyük bir kuvveti gözlerinin önüne serer.

Önceden ahlaklarına şekil veren o dini tesirler kendilerinde yokken çocuklarının ahlaki adetlerini nasılgeliştirecek ve şekillendireceklerini soran babalar aslında çözümü olmayan bir mesele ile karşı karşıyalar. Allah’a ve ilahi kanununa inanmanın yarattığı o büyük kuvvetin yerine geçecek bir bedel de bulamazlar.

Kültürlüyüz veya kafamız çalışıyor, diyerek iman bağından sıyrılan babalar şaşkındırlar ve hep bu şeyi sorup aramaktadırlar

Artık bu şaşkınlar, çocukları için nasıl bir sığınak olabilirler?

Dinin yerini tutacak emin bir sığınak bulamayackalarına göre, çocuklarına doğru ile yanlışın, hayır ile şerrin sınırlarını belirtmeden önce babaların derin derin düşünmeleri gerekir.

Çocuk büyüyüp geliştikçe ve okul, komşu, arkadaş ve çevre gibi çeşitli baskıların tesirinde kaldıkça iş daha da zorlaşır ve daha da karışık bir durum arz eder. Binaenaleyh terbiye (eğitim) zor bir görevdir. Netekim bugünlerde babaların kafalarında gördüğüm karışıklık bunun en doğru şahididir.

Kaçınılmaz olan ve babaların, çocukların ve bütün toplumun rahatını bozan bu problemleri çözmek de insana yardım edecek tek kuvvet dindir. Çalkantılı ve insanların her an değiştirmek için idarecilerine karşı baş kaldırdıkları şu alemde Allah’dan başka değişmeyen ve tebeddül etmeyen birini bulamazsın.

Ta ilk çocukluk yıllarından beri Allah fikrine sahip olan çocuk esaslı bir göç kazanmış, demetkir. Bu güç onu iyi alışkanlıklara doğru kuvvete iter. Amel binasını sevdiği ve sevmediği şeylerin üzerine kuracağı yerde artık doğru ve yanlış üzerine kurmağa başlar. Bir gün olur anasına itaat etmez; ama bunun hatalı (yanlış bir iş) olduğunu iyi anlar. Bazen de bir işe almak için anasının verdiği paranın üzerini vermek istemez; ama bunun doğru bir iş olmadığını bilir. Arkadaşları ile oynarken benliğinden feda etmek istemez; fakat istemese de bu fedakarlığı yapar.

Bu metodu geliştirmek muhakak ki kolay ya da basit değildir. Fakat bunu yapanlarda bencillik ve şahsiyet güdüleri ile iyi alışkanlıkları veya kısaca keyfine uyma ile vazife şuurunu birbirinden ayırma yeteneği süratle gelişir.

ﬁüphe yoktur ki, insanın tenbelliği yenmesi ve içinde saklı güdülerini mağlup etmesi başarılı bir şahsiyete lazım olan alışkanlıkları kazanmak için en doğru yoldur. Çocuk dinin teşvik ettiği bu iyi sıfatlardan ne kadar çok kazanırsa fazileti bir kişiliğe sahip olmak için gerekli sıfatlarda o kadar çok kazanmış olur” S. 119 v.d.

Doktor Link şurasını da tenkit ediyor ki, din dersleri almak ve ibadet yerlerine gitmek çocuğun ruhunda derin izler bırakır ve güzel neticeler doğurur. Netekim bu, tecrübelerle ve çocuklar arasında apılan mukayeselerle sabit olmuştur. Bu konuda diyor ki96:

(96) İmana Dönüş, S. 122.

“İbadet mahalleride ne kadar yaramazlık olursa olsun, dini konuşmalarda ne kadar yanlışlıklar bulunursa bulunsun97buralara gitmek; çocukların ruhuna doğru ve yanlış, bencillik ve diğerkamlık fidanlarını dikmek için bizlere çok yardım eder. Buralara gitmek aynı zamanda bu fidanlara kaynaklık eden Allah’a iman ve koyduğu ahlak kurallarına itikat esaslarını da geliştirir. Bunun içindir ki, çocuklarını iyi ahlaklı ve üstün şahsiyetli yetiştirmek içinbunun babalara ve cemiyete büyük faydası vardır. Ve bundan da şu neticeyi çıkarmak yadırganmamalıdır: Din dersi alan çocuk, din dersi almayan çocuktan daha üstün bir şahsiyet kazanır ve ana babası ibadet mahaline giden çocuk, ana babası ibadet mahalline gitmeyen çouktan daha düzgün bir karakter elde eder.

(97) Amerikalı doktorun kiliselerden ve papazlardan va’zından bahsettiği unutulmamalıdır. Mütercim.

On bin şahıs üzerinde iyi bir araştırma yaptıktan sonra şu kanaate vardım ki, ibadethanelere devamlı gidenler gitmeyenlerden daha üstün kişilik sıfatlarına haiz oluyorlar” S. 122.

Ve bununla da yetinmiyor, bu derslerin çocuklara erken, çocuklar taze iken verilmesinde ısrar ediyor (ağaç yaşken eğilir), ister ki kendilerine söyleneni anlamasınlar. Anlayacakları yaşa kadar bu dersleri tehir etmenin yanlış ve tehlikeli oludğu kanaatini belirtiyor, S. 130.

Diyor ki: “Çocuğa yüce kıymetlere boyun eğmesini öğretmenin ideal vakti, kendine söylenenleri anlamadan kabul edeceği yaştır.

Çocuklarını hayrı şerri anlayacakları yaşa basıncaya kadar din derslerine göndermemede ısrar eden (direten) babalar gerçekte büyük98bir prensibe tabi oluyorlar, demektir. Çünkü o zaman çocuğu düzeltmek için vakit geçmiş olacaktır. Zira o anda çocuğu düzeltmek için vakit geçmiş olackatır. Zira o anda çocuk, ömürün önemli bir kısmının kaybetmiş durumdadır. S. 130

Yazar talim ve terbiye ile ilgili sözlerini de şu parlak satırlarla bitiriyor:99

(98) Baskı hatası var sanıyorum; belki de mana “yıkıcı bir prensibe tabi oluyorlar, demektir” Mütercim.

(99) İmana Dönüş, S. 181.

“Öğretim meselesi insan tabiatında sözü edilen kıymet ve temel gerçekleri bir araya getirip tasnif etmeye muhtaçtır. Bu yapılmalıdır ki, insan ney’inin kazandığı o yüce gelenekler muhafaza edilsin ve layık olduğu yere konsun. Geçmişteki o eski kıymetleri ve bugünkü yeni idealleri dinen başka bir araya getiren bir şey bulamazsınız” S. 181.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın