Yedinci Delil Örf Ve Adet

7.DELİL: ÖRF VE ADET

174- Ebû Hanîfe Örfü Hüccet Olarak Alır

Ebû Hanîfe´nin fıkıhta istinad ettiği usuller beyan etmeğe haşlarken sözümün başında naklettiğim bir sözü burada tekrarlamak istiyorum: Sehl b. Müzâhim diyor ki: «Ebû Hanîfe´nin fıkıhta usulü: mevsuk oîanı almak, çirkin olandan kaçınmak, halkın muamelâtına bakmak, işlerini salâh üzere doğru gitmesini nazarı iti-bare almaktır. İşleri kıyas üzere yürütür, kıyas yakışmayıp kabih olunca istihsâna gider. İstihsân da uygun gitmezse Müslümanların muamelelerine dönerdi.»

Bu söz iki şeye delâlet etmektedir : :

1- Nas olmayan yerde umuru kıyas ve istihsâna tatbik eder. Bunlardan hangisi daha- doğru ve sağlam ise, mes´eleye daha uygun düşüyorsa onu alır.

2- Mes´elede kıyas ve istihsân da tatbik olunamıyorsa o zaman insanların teamülüne bakardı. İnsanların teamülü demek aralarında cereyan eden örfler ve âdetler demektir. Demek Kitap, Sünnetten bir nas (ve Sahabe kavli) yoksa, icmâ´ inikad etmemişse, kıyas ve istihsân yoliyle naslara hamletmek de mümkün değilse, o zaman örfü delil olarak alır. îstihsâmn bütün nevileri, gerek kıyas istihsâm, gerek eser, icmâ´ ve zaruret istihsânları oîsun hepsinden sonra örfe giderdi.

Sehl b. Müzâhim´in bu sözü bize gösteriyor ki: Ebû Hanîfe örfü bir istinbat mercii ve fıkıh usulünden bir asıl olarak alıyor ve başka delil bulunmadığı zaman ona müracaat ediyor.

175- Örf Ne Zaman Muteber Tutuluyor

Örfün istinbat için fıkıhta muteber bir asıl olduğa îrnâm-ı A´zam Ebû Hanîfe Hazretlerinden rivayet olunduğu gibi bu, Hanefiyye Mezhebinin müctehitlerinin ve mezhebin tahric erbabının çoğundan da rivayet olunmaktadır. Eşbâh ve Nazâir şerhinde Pırizâde şöyle demektedir: Örfle sabit olan şey, şer´î delil ile sabit olmuş gibidir. Serâhsî, Mebsut´unda demiştir ki: «Örfle sabit, nasla sabit gibidir.» Belki bununla şöyle demek istiyor: Örfle sabit olan şey delil ile sabittir. Çünkü örf, nas olmryan yerde nas gibi itimad olunan bir delildir.

Örfün şer´î delil olarak muteber tutulmasının dayandığı esas, Abdullah b. Mes´ud´dan mevkuf en rivayet olunan şu Hadîsi ,şeriftir «Mü´minlerin hoş ve iyi gördükleri şey, Aliah´u Teâlâ indinde de İyidir.»[2] Bu Hadîs ibaresiyle ve gayesiyle delâlet ediyor ki, Müslümanların arasında örf hâlinde iyi ve güze! bir iş olarak cereyan eden şey, iyi ve güzel görülür. Çünkü örfe karşı gelmrk güçlük ve darlıktan hâli değildir. Halbuki Cenâb-ı Hak şöyle buyurur: «Dinde sizin üzerinize bir güçlük yapılmamıştır. »

Örfün istinbat asıllarından biri olduğunu kabul eden ulema, onun ancak başka şer´î delil buîunmıyan yerde delil olduğunu söylemektedir. Demek Kitap ve Sünnet varken Örf delil olamaz. örf Kitap ve Sünnet´e muhalif olamaz. Meselâ insanlar arasında şarap içmeK, ribâ ve saire gibi haram olduğuna dair nas bulunan bâzı haram şeylerin işlenmesi örf hâline gelse bu örf reddolunur. Çünkü bu örfü almak, nassı ihmal etmek, neva ve hevese uymak, Şeriatı ibtal kılmaktır. Çünkü Şeriatlar mevsedetleri, bozuklukları yerleştirmek için değil, kaldırmak için gelmiştir. Mevsedetlerin ço ğaîıp insanlar arasında yayılması, onların kökleşmesi ve örf hâline gelmesi için çalışmağa değil, onları defetmek için mukavemete davet eder.

Eğer Örf her veçhile nasla muhalif gelse, veya yalnız kıyasa muhalifse o Örf-i âmdır. İbn-i Abidin diyor ki: «Eğer delil umum olarak varidse, örf de bâzı efradında ona muhalifse veya varid olan delil kıyas ise, örf, Örf-i âm tahsis etmeğe salihtir ve örf-i âm muvacehesinde kıyas terk olunur. Nasıl ki istisna mese´lesinde, hamama girme ve sakadan su içme işlerinde bunu tasrih etmişlerdir.»[3]

Bundan anlaşılıyor ki, Örf umumî ise ve her vecihten nassa muhalif değilse o zaman muteberdir. Ve onunla kıyas terk olunur. Çünkü Örfe muhalif olunca kıyas kabih olur. Onlar: insanların arasında muteber olan taâmül, umumî nassa bile tahsîs eder diyorlar. Şüphesiz örfün umumî olması şartiyle. Meselâ Hz. Peygamber: İnsanın nezdinde olmıyan bir şeyi satmasını nehyetti. Fakat eski asırlardan beri insanların teamülüne göre istisna´ caiz görülmüş* tür. îşte bu teamül ve örf, nassı tahsîs ediyor ve satılması yasak-hk istisna´dan maadasında câri oluyor.

Yine bu kabilde olarak sâri´ şartla bey´i nehyediyor. Ebû Ha-nîfe ve Sahibeyn: (Ebû Yusuf ve Muhammed) akidde, akdi yapanlardan birinin menfaatma olarak koşulan her şart akdi ifsat eder diye hükümlerini verdiler. Yalnız akdin iktiza ettiği şartlar bundan hariçtir, meselâ bey´de evvelâ paranın verilmesi gibi. Veya paranın te´cilini şart koşmak gibi hakkında nas olan şart veya örf-âdet üzere koşulan şartlar hep müstesnadır. Çünkü bu gibi hallerde şart sahihtir, akdi bozmaz. Ebû Hanîfe´ye ve Ebû Yusuf´la Mu-hammed´e göre örf nassı tahsîs eder, İmam Züfer şartla bey´ hususunda örfü muteber tutmuyor ve muhalefet ediyor. Öyle anlaşılıyor ki, diğer üç imam gibi Züfer, orüt, nassın umumunu tahsîs edici olarak kabul ediyor.

176- Örf-İ Âm Nedîr?

Örfü Ebû Hanîfe ve Ebû Yusuf´la Muhammed hüccet olarak aldılar. Sonra mezhebin tahric erbabı da: İnsanların taâmÜlleri ve örfleri Öyle bir hüccettir ki onunla kıyas terk olunur, nas tahsîs yapılır, dediler. Fakat beyan ettiğimiz veçhile bu örf-i âmdır, umumî Örftür. Lâkin umumun mânâsı nedir? Bakıyoruz, fukahâ istisna´ hakkında şöyle diyorlar: «Kıyasa göre* bunun caiz olmaması lâzımdır. Fakat teamüle bakarak kıyası terkettik. Çünkü Sahabeden, Tabiînden veya her asırda ulemadan hiç biri bunu inkâr etmeksizin taâmül hâlinde gelmiştir. Bu bir hüccettir, onunla kıyas terk olunur.»

Hadîsi?eseri tahsîs eden ve onunla kıyas terk olunan örf. Sahabe devrindenberi ne Sahabelerin, ne Tabiînin ve ne de ulemanın inkâr etmediği örf müdür? Mevzuubahs örf bundan başka olmalıdır. Çünkü bu icmâ´dır. Hattâ icmâın en kâmil mânâsıdır. Örf-i âmdan murad, bundan daha umumî bir şeydir. Örf-i âm her beldede olan örftür. Onun karşılığı örf-i hâstır. O bir beldeye mahsus olan hususi örftür. Veya insanlardan bir sınıfa mahsus olur: tüccar örfü, çiftçilerin örfü ve saire gibi her sınıfın kendilerine has î^ir örfü bulunur, aralarında muteberdir. Böyle olan Örf, nas umumî olsun hâs olsun mutlaka onun Önünde duramaz. Fakat nastan illeti kat´i oîmıyan vuzuhiyle nassa benzeyen bir şey gibi kat´iyet ifade etmiyen kıyasın önünde durur. Kıyasa muhalif olur. Hususî örf, aralarında câri olduğu halde halkına tatbik olunur, başkaları için delil sayılmaz.

177- Örfün Diğer Deliller Arasında Derecesi

Bu sözden anlaşıldığına göre Hanefiyye Mezhebinin tahric erbabına göre örf-i âm umumî örf ile nassın umumu tahsîs olur. Onunla kıyas terk edilir, fakat her vecihten kıyasa muhalif düşerse o zaman örf terk olunur, ona itibar olunmaz. Hususî örfle ise illeti zannî olan kıyas terk olunur. Ve bu Örfün câri olduğu belde halkına veya bir sınıfta tatbik olunur, diğerlerine şümulü yoktur.

Demek mezhebin tahric erbabına göre umumî Örfle kıyas terk olunur, nassm umumu da tahsîs edilir. Bu ise Ebû Hanîfe´den nak-lolunana zahirden muhaliftir. Çünkü o kıyas ve istîhsân söküp yürümediği zaman ancak örfü alıyor, örf başka delil olmadığı zaman onca delil oluyor. Mes´ele delilsiz kaldığı vakit örfü hüccet olarak muteber tutuyor.

Hemen söyleyelim ki, Sehl b. Müzâhim´in Ebû Hanîfe hakkında naklettiği ile sonradan ulemanın dedikleri arasını bulmak kolaydır. Zira onun: Kıyas ve İstihsân yürümediği zaman halkm taâ-mül ve âdetine baş vururdu demesi: Kıyas ve istihsân illetine uyarak gidildiği zaman hüküm yakışıksız düşüyor ve güzel olmuyorsa işte bu halde halkm taâmülüne, örfe baş vuruyor- Çünkü illet halkın maslahatına uygun düşmüyor. İnsanların, Örfüne aykırı ve İşlerinin yapılageldiği âdete karşı olunca ne kıyas olur, ne de istihsân.

178- Örf Hayata Ve Tekâmüle Yol Açar

Şu takdirde Ebû Hanîfe Hazretleri şu yolu tutmuş demektir: Nas olmiyan yerde umumî örfü delil alıyor, bütün İslâm diyarında Müslümanların kabul ettikleri umumî örflere bâzı suretle muhalif olan bâzı zannî âsânn (naslann) umumunu böyle olan örfle tahsis ediyor. Böylelikle mezhebi hem kuvvet ve hem de elastikiyet kazanıyor. Mezheb uleması bunu tahriclerinde tatbik ettiler. Böylelikle mezheb tecdidi kabul eder ve zamanın tekâmülüne ve insanların örf ve âdetlerine meydan verir bir halde oldu.

Müctehidler, geçenlerin istinbat ettiklerinin önünde durup kalmadılar. Nas olmıyan hususlarda örfe uydular. Hattâ bâzı hususlarda örfe boyun eğdiler, yâni sahih rivayetin muktazasma göre Hanefiyye mezhebince verilen hüküm umumî örfe muhalif olduğu sabit olursa ve bu hüküm Kitap ve Sünnetten sarih bir nassa iti-mad etmiyorsa, Hanefiyye mezhebine göre müftinin mezhebde nas-la bildirilmiş?Mansûsun - aleyh olana muhalefet etmesi caizdir. Bu fetvâsiyîe niüfti bu değerli mezhebin dairesi dışına çıkmış itibar

İbn-i Abidin bu hususta şöyle diyor: «Zahir rivâye, Kitap veya Sünnetten bir nassın sarahatma veya icmâa istinad eder. Nassa muhalif olan örfe itibar yoktur. Çünkü örf, îbn-i Hümmâm´m dediği gibi, bâzan bâtıl üzere de olur.»[4]

Yine bu mevzuda şunları söylüyor: «Bilmiş ol ki, fıkıh mes´e-leleri ya nassın sarahatiyle sabittir, b...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın