Yeni Bir Yurt

Yeni Bir Yurt

Veda yokuşundan doğdu dolunay,

ALLAH'a şükretmek üzerimize farz oldu.

Ey bize gönderilen peygamber!

Boyun eğmemiz gereken bir emirle geldin bize. (Medineliler)

Resulüllah ve yol arkadaşı Ebû Bekir, hicretleri sırasında emniyetli ama uzun bir yolu tercih ettiler. Önce Mekke'nin güneyine yöneldiler. Bir müddet böyle gittiler. Sonra sahile yaklaşıp, oradan kuzeye, Medine tarafına döndüler. Mekkelileri yanıltmak için üç gün mağarada beklediklerinden ve hicret için uzun bir yolu tercih ettiklerinden dolayı Mekke'den ayrıldıkları haberi kendilerinden önce Medine'ye ulaştı. Medine'deki tüm Müslümanlar büyük bir heyecan ve özlemle Resulüllah'ı ve Ebû Bekir'i beklemeye başladılar. Mekke ile Medine arası normal şartlarda beş günlük mesafeydi. Beklenen yolcuların Mekke'den ayrılışlarının üzerinden bir hafta geçti. Yolcular artık gelmeliydiler. Fakat gelmediler. Belki yarın geleceklerdi. Ertesi gün oldu, fakat yolculardan yine haber yoktu. Bir gün daha, bir gün daha... günler geçtikçe Medine'deki Müslümanlar endişelenmeye, Resulül-lah'm başına kötü bir şey gelmiş olmasından korkmaya başladılar. Belki de ödül avcıları tarafından yakalanmış, esir edilmişlerdi. Birçok bedevi topluluğun, Mekke eşrafının vaadettiği ödülü almak için Resulüllah'm peşine düştükleri biliniyordu. Başlarına bir şey gelmiş olabilir miydi? Zaman geçtikçe endişe ve korku arttı; dayanılmaz bir hâl aldı.

Medine veya Resulüllah'm hicretinden önceki ismiyle Yesrib, o zamanlar toplu bir yerleşim merkezi değildi. Eni ve boyu yaklaşık 15 kilometre olan bir ova içerisinde yer alan, birbirlerine birkaç yüz metre ile birkaç kilometre uzaklıktaki irili ufaklı birçok yerleşim merkezinin ortak ismiydi. Hz. Peygamber hicret ettiği zaman, ovadaki tüm yerleşim merkezlerinin toplam nüfusu on bin civarındaydı. Ovanın dışarıyla irtibatı, dağların arasındaki dar vadilerden geçen yollarla sağlanıyordu. Her yerleşim merkezinde bir veya iki kuyu vardı. İnsanlar su ihtiyaçlarını bu kuyulardan karşılıyorlardı. Evlerin tamamı taş veya kerpiçtendi ve büyük çoğunluğu iki katlıydı. Ayrıca her yerleşim merkezinde, 'Utun veya 'Ucum' ismiyle anılan tamamen taştan inşa edilmiş küçük bir kale sayılabilecek özel yapılar vardı. Düşman saldırısı sırasında buralara sığınılarak savunma savaşı yürütülürdü. Bazı yerleşim merkezlerindeki kalelerin sayısı onu aşıyordu. Bu da o yerleşim merkezinin nüfusunun çokluğu veya

Daha önce hicret eden Mekkeli Müslümanlar, önceden tanıdıkları Medineli Müslümanların ikamet ettikleri yerlere göre, ovadaki yerleşim merkezlerine dağılmışlardı. Önemli bir kısmı diğerlerine göre daha güneyde bulunan Küba'da kalıyordu. Küba, ovanın Mekke tarafında yer alan bir yerleşim merkeziydi. Dolayısıyla, Resulüllah Medine'ye ulaştığında önce Küba'ya gelecekti. Bu nedenle Kûba'da müslümanlar Resulüllah'm Mekke'den ayrıldığı haberini alınca, hergün köyün k ında toplanıp beklemeye başladılar. Sabah saatlerinde ve ikindi sonrasında ufukta Resulüllah'ı bekliyorlar, öğle vaktinin yakıcı sıcağında gölgeliklere ikiliyorlardı. Günler bu şekilde geçiyordu. Günler geçtikçe; günlerin geçmesine bağlı olarak merak, endişe, korku arttıkça, bekleyenlerin sayısı da arttı. Artık, Küba'nın kıyısında, çölün derinliklerine uzanan bakışlarla Resulüllah'ı bekleyenler Müslümanlar değildi. Bölgede yaşayan müşrikler ve Yahudiler de hakkında çok şey duydukları Resulüllah'ı bir an önce görmenin heyecan ve merakı içerisindeydiler. Müslüman olsun veya olmasın, hemen herkes, yüksek hurma ağaçlarının tepesinde veya evlerinin damında çölden gelecek peygamberi ilk gören olmanın heyecanı içerisinde bekliyordu. Günler bu şekilde geçiyor, beklenen yolcu gelmeyince umutlar hep bir gün sonrasına erteleniyordu.

Günler birbirini takip ediyor, fakat Resulüllah'tan bir haber alınamıyordu. Re-sulüllah'ın evinden ayrılışının üzerinden on iki gün geçmişti. Kutlu yolcuyu bekleyen herkes o gün sabah saatlerinden itibaren ufku gözlemiş, yolcularla ilgili en küçük bir karaltıyı herkesten önce fark eden olmanın şerefini elde edebilmek için çabalamış, ama öğle sıcağı bastırınca evine veya bir gölgeliğe sığınmıştı. Öğle saatiydi, nefes almayı zorlaştıran bir sıcak vardı. Bu saatte çölde yolculuk yapmak imkânsız denecek kadar zordu. Resulüllah'm böylesi bir sıcakta yola devam edeceğine ve Medine'ye geleceğine ihtimal verilmiyordu. Öğle sıcağının ortalığı yakıp kavurduğu saatlerin birisinde, evinin damında bekleyen bir .Yahudi'nin sesi duyuldu: 'Ey Arap topluluğu! Müjdeler olsun sizlere! İşte nasibiniz, devletliniz, kutlu davetliniz, gelmesini bekleyip durduğunuz ulu kişiniz geliyor'. Sokaklar bir anda hareketlendi, insanlar evlerinden, gölgeliklerden fırlayıp, Yahudi'nin işaret ettiği tarafa yöneldiler. Gözler ufku taramaya başladı. Beklenen yolcular görülmeye çalışıyordu. Çok dikkatli bakınca Seniyyetû Veda tepesinin yakınlarında bir karaltı fark ediliyordu. Acaba geliyorlar mıydı; gelen Resulüllah mıydı? Karaltılar seçile-miyor, gelenlerin kimler olduğu anlaşılamıyordu. Herkes dayanılmaz bir heyecanla bekledi. Bir süre sonra karaltı biraz daha netleşti. Evet geliyorlardı, Resulüllah geliyordu. Her bir ağızdan sevinç çığlıkları yükseldi. Kimisi haykırıyor, kimisi oynuyordu. Sevinçten kimse ne yapacağını bilemiyordu. Sevinç çığlıkları gittikçe arttı ve bir süre sonra benzeşti. Müslümanların 'Allahu ekber, Allahu ekber; La ilahe illallah, La ilahe illallah' veya 'Muhammed geldi, Allahu ekber; Muhammed geldi, Allahu ekber' haykırışları tüm Küba sokaklarında yankılanmaya başladı. Köyün kızları, sanki bir düğün alayına katılmışlar gibi teflerini çalıyor, oynayıp şarkılar söylüyorlardı. Herkes kendince bir şeyler söylüyor, bir şeyler yapıyor, sevincini dile getiriyordu. Şarkı söyleyenler, kılıç ve kalkanlarını çıkarıp savaş oyunları sergileyerek, mutluluklarım açığa vuranlar birbirine karıştı. Sevinç dalgası gittikçe büyüdü, büyüdü... Müslümanlar, sevinçten yüreklerinin boşaldığını, adeta uçar casına hafiflediklerini hissederlerken; hiçbir sözün sevinçlerini ifade edemediğini fark ettiler. O andaki mutluluğu ifade edecek kelimeler yoktu. Hiçbir söz o mutluluğu gerektiği gibi ifade edemiyordu. Sevinçten ne yapacaklarım bilemez hâlde birbirlerine bakarlarken müzik yardımlarına yetişti. Kadınlar ve çocuklar gönülden gelen bir arzuyla, gönüllerde o anda doğan bir şarkıyı teflerin eşliğinde söylemeye başladılar:

Veda yokuşundan doğdu dolunay,

ALLAH'a şükretmek üzerimize farz oldu.

Ey bize gönderilen peygamber!

Boyun eğmemiz gereken bir emirle geldin bize.

Küba'da bekleşen bütün Müslüman erkekler Resulüllah'a doğru koşmaya başladılar. Bir kısmı hayvanlarının sırtında, bir kısmı yayaydı. Herkes, diğer herkesten daha önce Resulüllah'a ulaşmak, O'nu herkesten önce görmek, O'nunla konuşmak istiyordu. Önce hareket eden birkaç genç, hızla koşup Resulüllah'm yanma vardılar. Hava çok sıcak olduğu için yolcular mola vermişler, bir ağacın gölgesinde oturuyorlardı. Resulüllah'm yanına herkesten önce varanlar son derece sevinçliydiler, fakat aynı zamanda da şaşırmış bir haldeydiler. Yolcuların yanma varınca soru soran gözlerle birbirlerine bakıştılar. Ağacın altında iki kişi oturuyordu ve bunlardan hangisinin Resulüllah olduğunu bilmiyorlardı. İçlerinden hiç birisi daha önce Resulüllah'ı görmemişti. Acaba bu iki kişiden hangisi Resulüllah idi? Bunu soramadılar. 'Resulüllah hanginiz?' diyemediler. Sevinç içerisinde, ağacın altında dinlenen yolculara yaklaşırlarken, 'Ey ALLAH'ın Resulü! Hoş geldin. Safalar getirdin!' demekten başka bir şey yapamadılar. Kübalı gençler merakla iki yolcuyla da konuşmaya başladılar. Hallerini, hatırlarını sordular. Fakat bu sırada sorularına cevap arıyor, Resulüllah'm yolculardan hangisi olduğunu anmaya çalışıyorlardı. Bir ara yolculardan birisi ayağa kalkarak, diğerine ağaç dallarıyla gölgelik yapmaya çalıştı. İşte şimdi tanımışlardı, Resulüllah oturandı. Zaten o sırada Mekkeli Müslümanlardan ve Resulüllah'ı görmüş, konuşmuş Medineli Müslümanlardan bazıları da geldiler. Herkes sevinç içerisindeydi. Birbirlerine sarılıyor 'Müjdeler bize ki bu mutlu günü gördük' diyorlardı. Mutluluktan göz yaşı döken, mutluluğun coşkusundan nefesi kesilen, sevincinden ne diyeceğini ve ne yapacağını bilemeyen bir topluluk halinde Resulüllah'm etrafını sardılar.

Resulüllah, kendisini karşılamak için Küba'dan koşup gelen Müslümanlarla bir süre konuşup, sohbet etti. Durumlarım sordu. Sonra kalkıp devesine bindi. Küba'ya gitmek üzere hareket etti. Küba'ya gelince, Medine'nin eşrafından Evs'li Külsum b. Hidm'in davetini kabul ederek, onun evine yerleşti. Daha önce hicret eden Müslümanlardan Ebû Ubeyde b. Cerrah, Mıkdad b. Amr, Habbab b. Eret, Süheyl b. Beyzâ, Safvan b. Beyzâ, Iyaz b. Zubeyr, Vehb b. Sâ'd, Mâmer b. Ebî Şerh, Arar b Ebî Amr, Umeyr b. Avf, Abdullah b. Mahreme de Külsum b. Hidm'in evinde kalıyorlardı. Resulüllah, ev sahibi ve diğer Müslümanlarla bir süre konuştu. Hâl ve durumlarının nasıl olduklarını sordu. Bir ara dikkatli bir şekilde çevresindeki kalabalığa bakındı. Özellikle birisini aradığı belliydi. Es'ad b. Zurâre'yi göremediğini, nerede olduğunu sordu. Kûba'lı olan Es'ad, kalabalık arasında yoktu.

Resulüllah, ikinci Akabe biati sırasında on iki kişiyi Medine'deki Müslümanların işlerini yürütmek, yönetimlerini üstlenmek için seçip görevlendirmiş, Es'ad b. Zurâre'yi de bu kimselerin sorumlusu olarak tayin etmişti. Resulüllah, Es'ad b. Zurâre ile görüşerek Medine'deki Müslümanların durumlarını öğrenmek istiyordu. Fakat Es'ad görünürde yoktu. Onun, Külsum b. Hidm'in evine gelemediği söylendi. Resulüllah, bunun sebebini sorduğunda, Hazreçli olan Es'ad b. Zurâ-re'nin, Evslilerle İslâm öncesinden gele...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın