Teklif Tehdit İftira

Teklif - Tehdit - İftira

O müşrikler: 'Sen, bizim için yerden bir pınar fışkırtmadıkça sana asla inanmayacağız. Veya senin bir hurma bahçen ve üzüm bağın olmalı; öyle ki, İçlerinden gürül gürül ırmaklar akıtmalısın. Yahut, iddia ettiğin gibi, üzerimize gökten parçalar yağdırmaksın veya Allah'ı ve melekleri gözümüzün önüne getirmelisin. Yahut da altından bir evin olmalı, ya da göğe çıkmalısın. Bize, okuyacağımız bir kitap indirmediğin sürece (göğe) çıktığına da asla inanmayız' dediler. De ki: 'Rabbimi tenzih ederim. Ben, sadece insan olan bir elçiyim (Bu dediklerinizin herhangi birini yapacak güç ve iradeye sahip değilim) [276]

İslâm davetinin hedefi, eğer sadece Mekke'deki inanç sistemi olsaydı, Mekke eşrafı ile Resulüllah arasındaki ayrılık sadece inanç konusunda açığa çıksaydı, Mekke eşrafının îslâm davetine tepkilerinin risâlet sürecinde gerçekleştiği gibi sert olmayacağı kesindi. Hatta İslâm'a yönelik herhangi bir tepki dahi gerçekleşmeyebilirdi. Çünkü, Mekke, farklı inançtan bireylerin, aralarında herhangi bir çekişme olmadan hayatlarını rahatlıkla sürdürdükleri bir yerdi. Mekke, her haliyle çok dinli bir toplumsal yapıyı temsil ediyordu. Mekke toplumunun baskın inancı putperestlik olmakla birlikte, herkesin paylaştığı ortak bir inanç sistemi inşa edilememişti. Hatta böyle bir şeye ihtiyaç da hissedilmemişti. Kabilelerin, ailelerin ve hatta bazı bireylerin tanrı sembolü kabul edip ibadet ettikleri putlar birbirinden çok farklıydı. Bir kabile, aile veya birey diğerlerinin tanrısına inanmak zorunda değildi. Birbirlerinin 'tanrılarına' inanmak zorunda olmadıkları gibi, saygı duymak zorunda da değillerdi. Bu nedenledir ki, birbirlerinin tanrısı ile alay edenlere, birbirlerinin tanrısını aşağılayan sözler sarf edenlere veya davranışlar sergileyenlere sıklıkla rastlanabiliyordu. Üstelik pullara tapmayan, soyut bir tanrı inancına sahip olanlar da Mekke toplumunun yabancısı olmadığı kimselerdi. Bunlar, Mekke'de yaşayan Hıristiyan birkaç kişinin yanı sıra, ticarî amaçlarla Mekke'ye gelip-giden ve kısa süreli de olsa Mekke'de ikamet eden Yahudilerdi. Daha da önemlisi, Hıristiyanların teslisle karışmış tek tanrı inancını ve Yahudilerin tanrısının ırkçı karakterini reddeden ve tek tanrıya inanan 8-10 kişilik bir grup da Mekke'de yaşıyordu. Putperest karşıtı olduklarını her fırsatta açıkça ifade eden bu kimselerden Zeyd b. Amr, Kus b. Saide ve Varaka b. Nevfel'i bütün Mekkeliler tanıyordu.

Şurası kesindir ki, islâm daveti salt farklı bir inanç sistemi olduğu için Mekke eşrafının tepkilerine neden olmadı. Onlar, her ne kadar bireysel veya ailevî bazı özel nedenler de söz konusu olsa bile, İslâm davetinin sadece bir inanç sistemi sınırları içerinde kalmamasına; hayata yönelip, bireysel ve toplumsal hayata şekil verme amacı taşımasına karşı çıktılar. Onlara göre, İslâm bir inanç sistemi olarak Mekke'de var olabilirdi; ama mevcut yapıya müdahale edip sistemi değiştirmeye kalkışmamalıydı.

Mekke eşrafı, islâm'ın tüm dünyaya şekil verme amacı taşımasını ilk zamanlar 'uçuk' bir düşünce olarak değerlendirip, islâm'la ve Resulüllah'la alay ettiler. Ancak zamanla gördüler ki, İslâm davetine mensup olanlar gittikçe çoğalıyor. Mekke'deki sistemi tehdit eden bir kitle teşkil ediyor. O zaman açıkça anladılar ki, mevcut sistemin devamı açısından ne yapıp-yapıp islâm davetini durdurmaları gerekmektedir. Zira, islâm davetinin başarılı olması, mevcut toplumsal, ekonomik, siyasal, kültürel sistemin tepeden tırnağa değişmesi demektir. Bu ise, Mekke eşrafının geleneksel bir nitelik kazanmış olan haksız menfaatlerinin, toplumsal statü ve prestijlerinin yok olmasından başka bir anlama gelmiyordu. İslâm, Mekke eş-rafmm istediklerini istedikleri gibi yapma hak ve iradelerini iptal ediyor; bireysel ve toplumsal işleri, adalet temelinde yer alan ve değişmeyen bazı ilâhî kurallara bağlıyordu. Dolayısıyla, her ne pahasına olursa olsun islâm davetini durdurmalıydılar. Bu amaçla, yıllarca gece-gündüz daveti durdurabilmenin bin bir türlü yollarını aradılar; dertlerine derman olacağına inandıkları tedbirleri aldılar; düşündükleri tedbirler çerçevesinde birçok uygulamayı devreye soktular; ama tüm bunlara rağmen her geçen günle birlikte kaybeden tarafın kendileri olduğunu gördüler. Fakat bu durum, islâm davetini durdurma çabalarını terk etmelerine değil, yeni taktikler geliştirmelerine neden oldu. Vahyi alaya almaktan başlayan ve müminlere yönelik işkencelere uzanan taktiklerinin başarılı olmaması üzerine daha 'barışçı' taktikleri devreye soktular. Resulüllah'la aralarında ortak bir menfaat zemini tesis etmeye; anlaşmalarına imkân sağlayacak ortak paydalar tesis etmeye çalıştılar. 'Barış' ve 'anlaşma tekliflerini gündeme getirdiler. Tabiî ki 'banş' tekliflerinin bazı şartları vardı. Toplumsal prestij ve menfaatlerini koruyan ve devam etıiren bazı ilkelerin kabul edilmesini istediler. 'Ayak takımı' olarak niteledikleri ve çoğalıp güçlenmeleri durumunda sistemi değiştirecek güce ulaşacakları kesin görünen köle ve yoksul kimselerle ilgilenmekten vazgeçmesini söylediler. Bu ve diğer bazı ilkeleri kabul edip uyduğu sürece Resulüllah'ı kral olarak dahi tanımaya razı olduklarım bildirdiler. Anlaşıldığı kadarıyla, bu krallık teklifinde ve diğerlerinde gayet samimiydiler; yeter ki ilkelerine uyulsun. Resulüllah'ı meclislerine çağırıp görüşmeleri de islâm davetini durdurma veya istedikleri tarafa yönlendirme çabalarmın gereğine uygun bir girişim olarak anlam kazandı. Zira, son iki yılda yaşanan bazı durumlar, bu son girişimin oluşumunu zorunlu hale getirmişti.

Risâletin özellikle 5. ve 6. yılında gerçekleşen bazı olaylar ve durumlar Mekke eşrafına kâbuslar gördürdü. Bunlar arasında özellikle Habeşistan'a hicret etmiş müminlerin orada kabul görüp, rahata kavuşmaları ve Mekke şehir devletinin Habeşistan yönetimiyle olan ilişkilerinin bozulmasına neden olmaları; Hamza b. Abdülmuttalib ile Ömer b. Hattab'm islâm'a girmeleri; Resulüllah'la anlaşma zemini oluşturmaya çalışan Utbe b. Rabia ve Velid b. Muğire'nin nerede ise islâm'a girme aşamasına gelmeleri, Mekke eşrafının peş peşe yaşadığı şok edici olayların en önemlilerini teşkil ediyordu. Özellikle Utbe ve Velid'in girişimlerinin neredeyse aleyhlerine dönme tehlikesi ile bir kez daha anladılar ki, Resulüllah'la bir sözcü aracılığıyla görüşmek, kendileri açısından kabul edilemez durumların oluşmasına neden olabilmektedir. Sözcü şahıs kolaylıkla Resulüllah'm etkisine girebilmektedir. Eğer grup halinde Resulüllah'la görüşürlerse, en azından O'nun sözlerinin etkisine kapılma durumunda birbirlerini uyarma imkânına sahip olabileceklerdir. Resulüllah'la görüşme şartlarını belirlemek için şehrin meclisi olan Dâru'n Ned-ve'de bir kez daha toplandılar. Toplantıya katılanlar arasında Mekke'nin en önemli simaları olan Âs b. Vâil, Abdullah b. Ebî Umeyye, Ebû Cehil, Utbe b. Rabia, Şey-be b. Rabia, Ebû Süfyan, Nadr b. Haris, Esved b. Muttalib, Zem'a b. Esved, Velid b. Muğire, Nubeyh b. Heccâc, Münebbih b. Heccâc, Umeyye b. Halef, Ebû'l Buh-terî b. Hişam vardı. Resulüllah'ı Meclise çağırıp konuşmaya karar verdiler. Vakit geçirmeden Resulüllah'a bir haberci göndererek Meclise davet ettiler. Resulüllah, Mekke eşrafının kendisiyle görüşme isteği karşısında sevindi. Eşrafın düşünce değiştirdiğini ve islâm'a girmeye meylettiklerini düşündü, islâm davetinin zor günleri geride bırakacağı umut ve sevinciyle hemen Meclise gitti. Fakat daha ilk anda karşılaştığı durum, umut ve sevincinin yersiz olduğunu gösterdi. Meclisin üyelerinden birisi, Meclisin sözcüsü sıfatıyla ve sert bir tavırla 'Ey Muhammedi' diyerek söze başladı: 'Seninle konuşmak amacıyla toplandık ve seni çağırttık. Vallahi, bizler Araplar arasında senin gibi kavminin başına dert açmış başka birisini tanımıyoruz. Sen atalarımıza dil uzattın, dinimizi aşağıladın, ilâhlarımızı reddettin, birliğimizi bo-zup, dağıttın. Başımıza getirmediğin kötü iş kalmadı. Eğer bütün bunları mal elde et-mek amacıyla yapmışsan, gel bu yaptıklarından vazgeç seni en zenginimiz yapalım. u uğurda bütün sermayemizi senin hizmetine vermeye hazırız. Eğer amacın en şan-1 ve şereflimiz olmaksa, seni kendimize büyüğümüz ve liderimiz olarak tanımaya ha-zırız. Kral olmak arzusu taşıyorsan, kralımız olmana da razıyız. Eğer bunların hiç-ırısiyle ilgin yok ve bütün bu yaptıklarım sana musallat olmuş bir cinin etkisiyle ya-Ptyorsan, seni en iyi tabiplere tedavi ettirelim. Bu uğurda hiçbir masraftan kaçınmayız. Böylelikle biz üzerimize düşeni yapmış olur ve sorumluluktan kurtulmuş oluruz'. Bunlar, Mekke eşrafının İslâm'a yaklaşımıyla ilgili olarak hiçbir şeyin değişmediğini gösteren, yakın zaman önce Utbe b. Rabia ve Velid b. Muğire'nin dile getirdiği tekliflerin tekrarından başka bir şey olmayan sözlerdi. Resulüllah üzüntülü ama kararlı bir ses tonuyla, kendisine sunulan bu tekliflerle ilgili kararım hemen orada açıkladı: 'Bu sizin söylediklerinizin hiçbirisi bende yok. Bana bir cin musallat olmadığı gibi, ben hu davayı, mal elde etmek, kral olmak, aranızda şan ve şerefle anılmak için yürütüyor da değilim. Ben sadece Allah tarafından görevlendirilmiş bir peygamber olarak yapmam gerekeni yapıyor ve bana verilmiş hitap ile sizleri yanlışlıklarınız nedeniyle uyarıp, kötü gidişatınızın sonuyla korkutuyorum. Yapacağınız doğru ve güzel şeyler için mükafatlarla müjdeliyorum. Eğer dediklerimi kabul ederseniz, hem dünya da hem de ahirette saadeti elde edersiniz. Eğer kabul etmeyip, reddederseniz, görevimi yapmak uğrunda her türlü zorluğa katlanırım. Nasıl oha, Allah benimle sizin aranızda hükmünü verecektir. Bütün engellemelerinize rağmen, ben yolumda devam eder ve Allah'ın aramızdaki hükmünü beklerim.

Müşrik liderler, daha önceki tekliflerinin de benzer şekilde geri çevrilmiş olmasından hareketle, bir kez da...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın