Resul

Resul: Örnek Şahsiyet

Eğer yeryüzünde yerleşmiş, gezip dolaşan melekler olsaydı, elbette ki onlara gökten, peygamber olarak melek gönderirdik. [115] Vahiyden size söylediklerimi alın. Eğer kendi görüşümü bildirirsem bilin ki ben ancak bir insanım; isabet de ederim, hata da. (Hz. Muhammed (s)

Kur'an'ın bildirdiği üzere, Peygamberlerin reddedilme nedenlerinden en önemlisini 'melek' olmamaları oluşturmuştur. Kâfirler/müşrikler, kendilerine gönderilen peygamberin insan oluşunu, inkârlarının gerekçesi kılmışlardır. Fakat onların bu tavırlarına rağmen o kutlu elçiler 'Biz de sizin gibi bir insanız [116] diyerek kendilerine vahyolunan hakikati ilan etmeyi ihmal etmemişlerdir. Hakikati inkar eden inkarcıların anlamsız beklentilerini "Eğer yeryüzünde yerleşmiş, gezip dolaşan melekler olsaydı, elbette onlara gökten, peygamber olarak bir melek gönderirdik [117] ayetiyle cevaplayan yüce Allah, kendisi bir melek olmadığı için eleştirilen ve reddedilen son elçisinin kalbini yatıştırmak için '(Resulüm) Senden önce gönderdiğimiz bütün peygamberler de hiç şüphesiz yemek yerler, çarşılarda dolaşırlardı [118] evrensel gerçeği bildirmiştir. Ayrıca, insanların peygamberin insan olduğunu unutmamaları, unutarak yanlışa sapmamaları için, Müslümanlığın anahtarı olan kelime-i tevhidde peygamberin insan oluşu özellikle vurgulanmıştır.

Bir hakikat elçisi olmasının yanısıra dosdoğru hayat tarzının ve mükemmel bir kişiliğin insanlar için en güzel modeli de olan Hz. Peygamber, kendisinin bir insan olduğunu risâlet süresince her fırsatta vurguladı. Müslümanları, Hz. İsa'ya bağlandıklarını söyleyenlerin hatalarına düşmemeleri konusunda sıklıkla uyardı: Hıristiyanların İsa'yı övdüğü gibi siz de beni övmeyin. Ben Allah'ın kuluyum. Benim Allah'ın kulu ve resulü deyin [119] dedi. Düğünlerin birisinde şarkı söyleyen bir kadmm 'Muhammed yarın ne olacağım bilir' dediğini duyunca 'Yann ne olacağını Allah'tan başka hiç kimse bilmez [120] diyerek müdahale etti. Yüceltme zihniyetinin kolaylıkla kutsamaya dönüşeceğini bildiği için, kendisine yönelik övgülere hep müdahil oldu. Kendisine 'Ey yeryüzünün en hayırlısı' diye hitap eden kişiye 'O dediğin İbrahim'dir [121] karşılığını vererek, o övgüyü bir başka salih şahsiyete yönlendirdi. Çünkü, çok iyi biliyordu ki, bu tür övgülere ses çıkarmasa, övgülerin dozajı gittikçe artacak ve smır aşılacaktı. Yine aynı maksatla kendisini Hz. Musa ile karşılaştıran ve 'Allah'ın insanlar arasından seçip en üstün kıldığı kişi Muham-med'dir' diyene karşı, 'Beni Musa'ya karşı üstün tutmayın. İnsanlar'kıyamet günü bayılacaklar, ben de onlarla birlikte bayılacağım. Ayüdığımda Musa'yı arşa sıkı sıkıya tutunmuş bir vaziyette göreceğim. Bilmiyorum; o da bayılıp benden önce mi ayılacak, yoksa Allah onu bundan istisna mı tutacak [122] cevabını verdi. Bir başka seferinde ise, kendisine insanların en üstününün kim olduğunu soranlara 'En müttakilef dedi. Soruyu soranlar asıl istedikleri cevabı duyamadıkları için 'Biz bunu sormuyoruz' diyerek sorularını tekrarladıklarında 'Yusuf dedi ve devam etti: 'O, Allah'ın dostunun oğludur. Allah'ın peygamberinin oğludur. Allah'ın peygamberidir'. İstedikleri cevabı alamayanlar 'Biz bunu da sormamıştık' diyerek sorularını tekrarladıklarında 'Bana Arap kavminden mi soruyorsunuz? Onların cahiliye döneminde hayırlı olanları, eğer gidişatlarını sağlam kılmışlarsa, Allah'a teslimiyet döneminde de en hayırlılardır [123] dedi ve tüm bu sorulara rağmen kendisini hiç zikretmedi. Böylelikle, kendisiyle ilgili gelişecek olan potansiyel kutsama zihniyetinin önünü kesmeye çalıştı.

O, bir insan olduğunu her fırsatta ifade etti. Dualarında dahi insan oluşunu dile getirdi. Bir seferinde 'Allahım! Ben bir insanım. Herhangi bir kimseye lanet etmiş, kötü söz söylemiş, ya da el kaldırmışsam, onu o kişi için bir dua, bir bağış, Kıyamet günü kendisiyle sana yaklaşacağı bir araç kıl [124] diye dua etti. Yine çoğu zaman, değişik vesilelerle, insan olmanın getirdiği eksikliklerin kendisinde de bulunduğunu veya bulunacağını belirtti. Sıklıkla 'Vahiyden size söylediklerimi alın. Eğer ken-. di görüşümü bildirirsem bilin ki ben ancak bir insanım; isabet de ederim, hata da. [125] Veya 'Ben bir insanım. Bazen aralarındaki problemi çözmem için bana davacılar geliyor. Ben onları dinliyor ve kararımı dinlediklerime göre veriyorum. Ama birisi derdini iyi anlatırken diğeri anlatamıyor olabilir. Bu nedenle ben yanlış karar vermiş olabilirim. Böyle bir hata yapar da her kime bir Müslüman kardeşinin hakkını verirsem, o ancak ateştir: onu isterse alsın isterse geri versin [126] gibi söz ve açıklamalarla insan oluşuna ve insan oluşun doğal zaaflarına dikkat çekti. Sahabeler ise O'nun bir insan oluşunun getirdiği bazı yanlışlık veya eksikliklere şahit oldular ve hakikati bilen kimseler olarak bunlara hiç şaşırmadılar. Dalgınlıkla namazı yanlış kılması ise bunun Örneklerinden birisini oluşturdu. Buna şahit olanlardan birisi anlatıyor: 'Resulüllah'la birlikte namaz kılıyorduk. Namazda bir değişiklik yaptı. Herhalde vahiyle kendisine bu değişiklik bildirildi diye düşündük. Namaz sonrasında kendisine durumu sorunca: 'Eğer namazla ilgili herhangi bir yeni hüküm olursa onu size bildiririm. Ben sadece bir insamm. Sizin unuttuğunuz gibi ben de unutur ve yanılırım. Eğer unutursam bana hatırlatın' dedi. Anladık ki değişiklik unutmasının sonucuymuş. [127]

O seçilmiş bir elçiydi, alemlere rahmetti, insanlar için en güzel Örnekti; ama hepsinden önce bir insandı. İnsan olduğu için diğer tüm insanların hallerinden ve dillerinden anladı; O'nun hali ve dili de diğer tüm insanlar tarafından anlaşılır oldu. Bir insan olduğu, bazı kimseler ilâhî hakikati kabul etmiyor, hakikati reddederek azaba gidiyorlar diye 'ütüldü', üzüntüsünden 'neredeyse kendisini mahvedecek oldu.[128] O hiçbir zaman kendi isteğiyle gerçekleştirdiği ve yönlendirdiği olağanüstülüklere sahip olmadı. Bu nedenle kâfirlerin Müslümanlara yönelik oyun ve tuzaklarından dolayı 'endişe' etti.[129] Müslümanların sıkıntıları, uğradıkları zahmetler kendisine ağır geldi; 'incindi' ve 'ütüldü.[130] 'Kitap nedir, iman nedir bilmezken [131] elçi olarak seçilip Kur'an ile eğitildiği ve bu eğitiminin bir parçası olarak da insanları gidecekleri yolları konusunda uyarmaya başladığında zorlandı. Risâletin ilk günlerinde kendisine vahyo-lunan ayetleri insanlara bildirme konusunda sıkıntı çekti; 'Naşı! Yaparım? Bunu kavmime nasıl söylerim [132] diyerek korku ve endişesini dile getirdi. Bu nedenle de 'Ey korku, endişe Örtüsüne bürünen kalk ve uyar [133] ayetine muhatap oldu. Risâletin sıkıntılı o ilk günlerinde 'Ya Rabbil Kalbime güven verecek ve benden bu kederi giderecek yolu göster [134] diye dua ederek, kalbinin yatıştırılmasmı, iradesinin güçlendirilmesini, adımlarının sağlamlaştırılmasmı istedi.

O bir insandı ve pek tabiî olarak bir insan olarak yaşadı. İnsan olmanın getirdiği biyolojik ve psikolojik ihtiyaçlara sahipti. Bu nedenle herkes gibi o da evlendi; çocukları oldu; çocuklarını büyüttü, evlendirdi. Torunları oldu, torunlarıyla ilgilendi. Bir,baba ve bir dede olarak çocukları ve torunlarıyla oynaştı; onları sevdi, öptü. Onların başlarına gelen kötü şeylerde, iyi ve müşfik her babanın özelliği olduğu üzere, üzüldü, hatta ağladı.

Resulüllah bir babaydı, ama herhangi bir baba değil, çok iyi ve çok müşfik bir babaydı. Çocuklarını çok severdi. Sevgisi kesinlikle yüzeysel değildi. Sevgisinde samimi ve içtendi. Onların iyi bir insan, iyi birer Müslüman, muttaki birer şahsiyet olmalarını arzular ve böyle olmaları için de çabalardı. Hemen her konuda olduğu gibi bu konuda da rehberi Kur'an'dı. Kur'an'm önceki zamanlarda yaşamış salih şahsiyetlerin çocuklarına yaklaşımlarıyla ilgili anlattıkları, tüm Müslümanlar için olduğu kadar, Resulüllah için de ilahî bir hatırlatma ve ihtardı. Bu açıdan nz. Lokman'm sımsıcak bir tarzda 'yavrucuğum' diye hitap edip, sevgi ve şefkat dolu bir tarzda evladına yaptığı tavsiyeler, hem üslubuyla ve hem de niteliğiyle °nemli bir örnekti: 'Lokman, oğluna öğüt vererek: 'Yavrucuğum! Allah'a ortak koşma! Doğrusu şirk, büyük bir zulümdür, demişti... Yavrucuğum! Yaptığın iş (iyilik veya kötülük), bir hardal tanesi ağırlığında bile olsa ve bu, bir kayanın içinde veya göklerde yahut yerin derinliklerinde bulunsa, yine de Allah onu (senin karşına) getirir. Doğrusu Allah, en ince İşleri görüp bilmektedir ve her şeyden haberdardır. Yavrucuğum! Namazı kıl, iyiliği emret, kötülükten vazgeçirmeye çalış, başına gelenlere sabret. Doğrusu bunlar, azmedilmeye değer işlerdir. Küçümseyerek insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme. Zira Allah, kendini beğenmiş övünüp duran kimseleri asla sevmez, yürümüşünde tabiî ol, sesini alçalt. Unutma ki, seslerin en çirkini merkeplerin sesidir.[135]

Resulüllah, Bedir savaşı için Medine'den ayrıldığı zaman kızı Rukayye ağır hastaydı. Medine'ye döndüğü zaman kızının vefat ettiğini duydu. Çok üzüldü. Doğruca kızmm mezanna gitti. Sessizce gözyaşı döküp, dua etti. Mekke'deki diğer kızı Zeyneb'in Medine'ye hicretiyle çok sevindi. Rukayye'yi kaybetmesinin üzüntüsünü Zeyneb'e kavuşmasının sevinciyle bastırmaya çalıştı. Ona sarılıp kalbindeki acıyı dindirmeye çalıştı. Sevgisini ve hasretini dile getirdi. Ancak bu sevinci uzun sürmedi. Yolculuk sırasında Mekkeli bazı serserilerinin saldırısına uğradığı için deveden düşüp yaralanan ve düşük yapıp çocuğunu kaybeden Zeyneb'in sağlığı bozulmuştu. Buna çok üzüldü ve faillerine kızdı. Kızma bu kötülüğü yapan serserileri ağır şekilde cezalandıracağını söyledi. Ancak O, bir baba olarak ifade ettiği kızgınlığın gereğini, insanlığın en mükemmel örneği olarak yerine getirmedi. Zeyneb'in yaralanmasına ve düşük yapmasına neden olan Habbâr b. Esved Müslüman olduğu zaman ona olu...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın