Hicret

Hicret

İnkar edenler tutup bağlamak, öldürmek, ya da (yurtlarından) çıkarmak için sana tuzak kuruyorlardı. Onlar tuzak kurarlarken Allah'ta onlara tuzak kuruyordu. Allah tuzak kuranların en hayırlısıdır. (O kendisine ve taraftarlarına tuzak kuranların tuzaklarım kendi başlarına geçirir). [85]

Kur'an'ı (sana indiren ve onu okumayı) sana farz kılan Allah, elbette seni dönülecek yere döndürecektir. De ki: 'Rabbim kimin hidayet üzere olduğunu ve kimin apaçık bir sapıklık içinde olduğunu bilendir.[86]

Sayıları önemli bir miktara ulaşmış bulunan Medine'deki Müslümanlar, ikinci Akabe Biatında, Medine'ye gelmeleri durumunda Resulüllah'ı ve yanındaki müminleri canlan pahasına korumaya söz verdikten sonra, Resulüllah müminlerden hicret etmelerini istedi. Müminler biatin hemen arkasında ikişerli, üçerli gruplar halinde gizlice Medine'ye gitmeye başladılar. Mekke müşriklerinin dikkatini çekmemek ve muhtemel bir tehlikenin tüm müminleri etkilemesini önlemek için, böylesi küçük gruplar halinde hicret edilmesi kararlaştırılmıştı. Müminler aralarında randevulaşıyor ve gece veya gündüz şehrin dışında bir yerde buluşarak Medine'ye gitmek için yola çıkıyorlardı. Yanlarında, yolculukları sırasında ihtiyaçlarını karşılayacak yiyeceklerinden başka bir şey yoktu. Hatta önemli bir kısmı eşlerini ve çocuklarını Mekke'de, müşrik akrabalarının himayesine bırakmak zorunda kalıyordu. Bu nedenle hicret, daha çok, yetişkin mümin erkeklerin hicreti niteliğinde gerçekleşiyordu. Bu ise hicret eden müminler için hicretin zorluğunu bir kat daha artırıyordu. Sadece yurtlarında ayrılmak, ticaretlerini, işlerini terk etmek zorunda kalmıyorlar; aynı zamanda eşlerinden ve çocuklarından da ayrılmak zorunda kalıyorlardı.

Müminlerin büyük çoğunluğu müşrikler tarafından fark edilmeden Medine'ye hicret etmeyi başardılar. Ancak bazıları, bütün tedbirlerine rağmen, müşriklere yakalandılar. Yakalananlardan bazıları Mekke'ye götürülüp baskı, tehdit ve işkencelerle, İslâm'dan ayrıldığını söylemek zorunda bırakıldılar. Ayyaş b. Ebî Rebi'a bunlardan birisiydi. Bazıları ise, yakalandıkları zaman, sahip oldukları tüm mal varlıklarını vererek hicretlerine izin alabildiler. Süheyb b. Sinan da bunlardan birisiydi. Müşrikler Süheyb'i hicret için yola çıktığı sırada yakaladılar. Mekke'de kazandığı tüm mallarını almaya hakları olduğunu söyleyip, vermesini istediler. Süheyb tüm malını, hicretine engel olunmaması karşılığında verdi. Süheyb, hicret edip Medine'de Resulüllah'la karşılaştığı zaman, Resulüllah'm ilk sözleri 'Süheyb kazandı! Süheyb kazandı! Ticaretinden kârlı çıktı [87] oldu. Eşi ve oğlu ile birlikte hicret etmek için yola çıkan Ebû Seleme b. Abdullah da müşrikler tarafından yakalananlardan birisiydi. Ebû Seleme yakalanınca, eşinin akrabaları, ancak çocuğunu ve eşini geride bırakması şartıyla hicretine izin verdiler; o da eşini ve çocuğunu Mekke'de bırakmak zorunda kaldı.

Müminlerin peş peşe hicret etmesiyle, aralarında Resulüllah, Ebû Bekir ve Ali'nin bulunduğu birkaç kişinin dışında Mekke'de yetişkin erkek mümin kalmadı. Bu üç müminin dışında olan ve hicret etmemiş bulunan diğerleri, iman hâlâ kalplerine tam yerleşmemiş, hicretin zorluklarını yüklenemeyen bazı kimselerdi.

Resulüllah müminlerden hicret etmelerini istemişti, ama kendisi hicret etmemiş, her türlü tehlikenin ortasında adeta yalnız kalmıştı. Vahiyle kendisine hicret etme izninin verilmesini bekliyor, Hz. Yunus'un hatasına düşmek istemiyordu. Ebû Bekir de, Resulüllah'tan hicret izni istediği zaman, bir süre daha bekleyip sabretmesi, kendisine bir yol arkadaşı çıkabileceği söylendiği için hicret etmemişti. O, Resulüllah ile birlikte hicret etmeyi umuyordu. Resulüllah, Ali'ye de izin vermemiş ve yanında kalmasını istemişti. Resulüllah müminlerin tamamı emniyet içerisinde Medine'ye varmadıkça Mekke'den ayrılmadı. Hiçbir şekilde, kolaylıkla savunulabilecek gerekçelerle tehlikeden ilk kaçan kişi olmadı.

Müşrikler, kısa süre sonra, bazı müminlerin Mekke'den ayrılmalarının kişisel girişim olmadığını, tüm müminlerin sistemli bir şekilde Mekke'den ayrılıp Medi-^j'ye yerleştiklerini öğrendiler. Bu durum korku ve endişeye kapılmalarına yol açtı. Medine'de kendileri için son derece tehlikeli bir düşman toplumun oluştuğunu fark ettiler. Eğer aralarında kalmış ve her an şehirden ayrılmak üzere olan Resulüllah da Medine'ye giderse, karşılaşacakları tehlikenin kendileri için tam anlamıyla bir felaket olacağını anlamakta zorlanmadılar. Birbirlerine 'Bu adamın işi gördüğünüz gibi iyice büyüdü. O'nun ve adamlarının bizimle savaşmaları yakındır. O'nun hakkında çok çabuk bir karara varmalı ve tehlikeyi yok etmeliyiz' diyerek çabucak bir şeyler yapılması gerektiğini ifade ettiler. Vakit kaybetmeden, her zaman olduğu gibi, istişare etmek ve bir karar almak için Dâru'n Nedve'de toplandılar (9 Eylül 622). Toplantıya katılanların listesinden anlaşıldığı kadarıyla, bu toplantı da boykot kararının alındığı toplantıda olduğu gibi, Dâru'n Nedve'nin tarihindeki en kalabalık toplantılardan birisiydi. Toplantıya her soydan, boydan, aileden yüzü aşkın kişi katıldı. Haşim oğullarından sadece Ebû Leheb vardı. Toplantıya, büyük ihtimalle Velid b. Muğire'nin katkısıyla, hakemlik yapmak ve kararlarından alınmasında etkili olmak üzere Mekkeli olmayan bazı müşrikler de katıldılar.

Dâru'n Nedve'deki toplantıda, Resulüllah'm Medine'ye gitmesini önlemek ve Medine'deki kitleyi lidersiz bırakıp dağılmalarını sağlamak için ne tür tedbir alınabileceği konuşuldu. Ebû'l Bahteri b. Hişam 'Onu demir bir kafese hapsedelim' teklifinde bulundu. Bu görüş uygun bulunmadı: 'Bu işe yarayacak bir teklif değil. Eğer O'nu hapsedersek, durumu adamları tarafından öğrenildiği zaman başımıza büyük bir bela almış oluruz. Şehrin kapısına dayanıp, adamlarım kurtarmak isterler' diyenler oldu. Ebû'l Esved Rebia b. Amir bir başka görüşü dile getirdi: 'Onu aramızdan çıkarıp yurdumuzdan kovalım. Nereye giderse, başına ne gelirse gelsin ilgilenmeyelim. Yeter ki bizden uzak dursun. Böylece bu sıkıntıdan kurtulmuş oluru^'. Bu teklif de beğenilmedi. 'Bu işe yarar bir teklif değildir. O'nun nasıl tatlı dilli olduğunu, sözlerinin nasıl etkili olduğunu biliyoruz. Eğer O'nu serbest bırakırsak, gider başka Arap kabilelerinin içine girer. Onları etkileyip kendine bağlar. Sonra üzerimize gelir ve bizleri ezip geçer. Bu nedenle başka bir tedbir bulmalıyız' denildi. Daha başka teklifler de ifade edildi. Ama hepsi de bir yönüyle yanlış veya amaca hizmet etmez bulundu. Ne yapılacağı bir türlü kararlaştınlamıyordu. Her kafadan bir ses çıkıyor; herkes bir başka görüşü dile getiriyordu. Bunun üzerine Ebû Cehil öfkeyle ayağa kalktı ve aralarında konuşan herkesi susturarak teklifini dile getirdi çBen şunu teklif ediyorum. Her boydan genç, kuvvetli bir kişi seçelim. Her birinin eline keskin bir kılıç verelim. Sonra onları gönderelim ve hep birlikte, sanki bir kişi gibi, Mu-hammed'i öldürsünler. Böylelikle Muhammed'i öldürme suçuna herkes iştirak etmiş olur. Suç herkesin olunca Haşim oğulları herkesi karşılarına almaktan çekinir ve diyete razı olurlar. Biz de Muhammed'in diyetini vererek bu işten kurtuluruz.[88] Ebû Cehil'in görüşü hiç tartışılmadan kabul edildi. Zaman dardı. Hemen hazırlıklara başlandı. Her soydan, boydan bazı gençler seçilip, silahlandırıldılar. Suikast o gece düzenlenecekti. Suikast anı beklenmeye başladı.

Müşrik liderlerin Resulüllah'a karşı ne tür önlemler alacaklarının telaşını yaşadıkları ve Dâru'n Nedve'de toplantı yapmaya karar verdikleri sırada, Resulüllah'a hicret izni verildi. Vahyolunan bir ayette şöyle deniyordu: 'De ki: 'Rabbim.ı Beni dahil edeceğin yere hoşnutluk ve esenlikle dahil et; çıkaracağın yerden de hoşnutluk ve esenlikle çıkar. Katından beni destekleyecek bir kuvvet ver.[89] Resulüllah, hemen yolculuk hazırlıklarına başladı. Bu sırada Dâru'n Nedve'de toplanılmış ve suikast kararı alınmıştı. Toplantı ve alman karar Rakika bint-i Ebî isminde bir kadın tarafından Resulüllah'a bildirildi. Vahyolunan bir ayet de bu haberi doğruladı: 'inkar edenler seni tutup bağlamak, öldürmek, ya da (yurtlarından) çıkarmak için sana tuzak kuruyorlardı. Onlar tuzak kurarlarken Allah'ta onlara tuzak kuruyordu. Allah tuzak kuranların en hayırlı sidir. (O kendisine ve taraftarlarına tuzak kuranların tuzaklarım kendi başlarına geçirir).[90] Resulüllah, Ali'yi yanına çağırdı ve akşam olunca kendi yerine yatağa girip yatmasını, ayrica ertesi gün kendisine teslim edilmiş bazı emanetleri sahiplerine iade etmesini Söyledi. Bu arada Ebû Bekir'e de haber göndererek, hicrete hazırlanmasını istedi. 9-10 Eylül Perşembe-Cuma gecesi Mekke'nin her boyundan seçilmiş eli silahlı gençler Resulüllah'm evini ablukaya aldılar. Saldırıp Resulüllah'ı öldürmek için uygun bir zamanı beklemeye başladılar. Zifiri karanlık bir geceydi. Resulüllah, gecenin bir anında, Allah'a sığındı ve Yasin sûresini okuyarak sessizce evinden çıktı:

Yasîn. Hikmetli Kur'an'a andolsun. Sen elbette ki gönderilmiş elçilerdensin. Dosdoğru bir yol üzerinde, üstün ve çok merhametli Allah'ın indirdiği (Kur'an yolu) üzerindesin. Babaları uyarılmamış, bu yüzden kendileri de gaflet içinde kalmış bir toplumu uyarman için gönderildin. Andolsun, onların çoğuna o söz (cinlerden ve insanlardan bir kısmını cehennem dolduracağım sözü) hak oldu; artık onlar inanmazlar. Biz, onların boyunlarına halkalar geçirdik, çenelerine kadar dayanmıştır; onun için kafaları yukarıya kalkıktır. Önlerinden bir set, arkalarından bir set çektik de onları kapattık; artık görmezler. Onları uyarsan da uyarmasan da onlar için birdir, inanmazlar. Sen ancak zikre (Kur'an'a) uyan ve görmediği halde Rabb'inden korkan kimseyi uyarabilirsin. îşte böylesi bir mağfiret ve güzel bir mükafatla müjdele.[91]...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın