Hastalık

Hastalık

Müslümanların sefer hazırhklarıyla uğraştığı günler içinde Resulûllah'ın rahatsızlığı arttı; şiddetli baş ağrısı ve yüksek ateşi vardı. Hastalanmasının üzerinden birkaç gün geçti. Durumu gittikçe ağırlaşıyordu. Eşleri her an yanında bulunuyor, her türlü ihtiyacıyla ilgileniyorlardı. Ûmm-ü Habibe, o günlerin birisinde Habeşistan hatıralarından bahsetmeye başladı. Amacı zihinleri dağıtıp, üzüntüleri biraz olsun gidermekti. Zira Resulûllah'ın hastalığı nedeniyle hepsi pek üzgündü. Ümm-ü Habibe, Habeşistan hatıralarından bahsederken bir tespitini aktardı. Halkın, ölmüş büyüklerinin kabri üzerine bina inşa ettiklerini ve o binayı ibadethane edindiklerini söyledi. Konuşmaları dinleyen Resulüllah, Ümm-ü Habibe'nin anlattıklarını duyunca, konuşmaya katıldı: 'Doğru! Onlar sevdikleri birisi ölünce onun üzerine bir mabet inşa ederler. Onlar bu yaptıkları nedeniyle yaratıkların en kötüsü olan kimselerdir' dedi. Sonra, önemli bir uyarı da bulundu: 'Sizden önceki bazı kimseler peygamberlerinin ve salih kimselerin kabirlerini ibadethane edindiler. Sizler sakın kabirleri ibadethane haline getirmeyin. Sizi böyle bir şey yapmaktan men ediyorum.[59] Bu sözleriyle, hastalığının büyük ıstırap verdiği anda bile, Müslümanları her türlü yanlıştan, şirkten sakmdırmayı ne kadar önemsediğini bir kez daha gösterdi. O zor anında bile aklında insanlar vardı; insanlığın esenliği vardı. Bu esenliği engelleyen şirke, zulme, kötülüğe, ahlâksızlığa karşı dikkatli ve hassastı.

Günlerden birisinde baş ağrısından ve yüksek ateşten çok muzdarip oldu. O sırada ziyaretine Ebû Said el-Hudri geldi. Resulüllah yatıyordu ve üzerinde ince bir şilte örtülüydü. Ebû Said, yatağın hemen yanma oturup, şilteyi düzeltmek istediğinde Resulûllah'ın ateşinin şilte üzerinden hissedilecek kadar yüksek olduğunu fark etti. 'Ateşin ne kadar da yüksek!' dedi. Sesinde, bir peygamberin, seçkin bir insanın böyle şiddetli bir şekilde hastalanmasına şaşırmış olmanın izi vardı. Resulüllah bu değerli sahabesinin şaşırma nedenim anladı. 'Bana sıkıntı ağırlaştınldı. Ama mükafatım da fazla olacak' dedi. Ebû Said 'Ey Allah'ın Resulü! En şiddetli sıkıntıya uğrayanlar kimlerdir?' diye sorunca 'Peygamberlerdir' dedi. Ebû Said tekrar sordu 'Peygamberlerden sonra kimlerV Bu sefer cevabı 'Salihler [60] oldu. Benzer konuşma bir başka sahabeyle de tekrarlandı. Bu sefer ziyaretine gelen Abdullah b. Mesud'du. Ona 'Müslümanlar için hastalıklar, günahları için kefarettir; günahları yaprakların ağaçtan döküldüğü gibi dökülüp, azalı [61] dedi ve hastalığı nedeniyle üzülmemesini istedi.

Hastalığının seyri çok değişkendi; bazen oldukça rahatlıyor, bazen ise ateşler içerisinde yanıyor, hastalığının ağırlığından baygınlık geçiriyordu. Hastalığının ağvrlaştığı günlerden birisiydi. Yatsı namazı için ezan okundu ve Müslümanlar kendisini beklemeye başladılar. Durumu namaz kıldıramayacak kadar ağırdı. Öte yandan, o varken hiç kimse imam olmak istemiyordu. Bir ara 'Müslümanlar namazlarını kıldılar mı?' diye sordu. 'Ey Allah'ın Resulü! Hayır! Seni bekliyorlar' denildi. Su getirilmesini, vücuduna su dökülmesini istedi. Dediğini yaptılar. Yerinden kalkmaya çalıştı, ama kalkamadı. Bitkindi, bayıldı. Kısa bir süre sonra kendine gelince, namazın kılınıp kılmmadığını tekrar sordu. Kılmmadığı söylendi. Vücuduna tekrar su dökülmesini istedi. Su döktüler. Kalkmaya çalıştı ama yine bayıldı. Bu durum üç kez tekrar etti. Yerinden kalkamayacağım ve namaz kıldırama yacağmı anlayınca 'Ebû Bekir'e söyleyin, insanlara namazlarını kıldırsın' dedi. Aişe, 'Ey Allah'ın Resulü! O çok yufka yüreklidir. Ağlamaktan namaz kıldıramaz. Senin makamında durup namaz kıldırmak ona çok ağır gelir. İzin ver Ömer kıldırsın' dedi. Bu sırada Hafsa'ya bakmış ve onun da kendisine taraf olmasını isteyen bir bakış atmıştı. Hafsa söze karışıp, Aişe'ye destek verdi; namazı Ömer'in kıldırmasının daha doğru olacağını söyledi. Resulüllah, görüşünü değiştirmedi. Ebû Bekir'e söylenmesini ve namazı onun kıldırmasını bildirdi. Ama iki eşi Ömer'de ısrar ediyorlardı. Resulüllah kızdı, 'Susun! Sizler Yusufun yanındaki kadınlar gibisiniz' dedi. Odada bulunanlardan bir başka kişiyle Ebû Bekir'e haber göndererek namazı kıldırmasını bildirdi. Ebû Bekir üzgündü, ama yapacağı bir şey yoktu. Öne geçip, namaza durdu. Daha ilk rekatta ağlamaya başladı. Ağlamaktan Kur'an okuyamıyor, namaz kıldıramıyordu. Namaza devam edemeyeceğini anlayınca geri çekildi. Namazı kıldırmayı Ömer'e teklif etti. Fakat Ömer bu teklifi kabul etmedi. Resulûllah'ın isteğine aykırı davranmaktan çekiniyordu. Cemaatten birisi olan Abdullah b. Zem'a, durumu bildirmek için Resulûllah'ın bulunduğu odaya gitti. O sırada Resulüllah bayılmış, kendisinde değildi. Abdullah, mescitteki durumu Hafsa'ya söyledi. Hafsa, Aişe'nin de desteğiyle 'Ömer'e söyleyin, o kıldırsın' dedi. Abdullah geri dönerek 'Ömer! Namazı sen kıldıracaksın' dedi. Ömer bu isteğin Resulüllah'a ait olduğunu zannedip öne geçti ve namaza durdu. Ömer namaz kıldırırken Resulüllah kendisine geldi. Ömer'in sesini işitip, onun namaz kıldırdığım anlayınca 'Bu Ömer değil mi?' diye sordu. Eşlerinden birisi Ebû Bekir'in namazı kıldiramadığmı, bu nedenle Hafsa'nm isteği üzerine Ömer'in imam olduğunu söyledi. Resulüllah 'Hayır! Olmaz! Ebû Bekir nerede? Ebû Bekir'e söyleyin namazı o kıldırsın. îşin böyle olmasına ne Allah ne de Müslümanlar razı olurlar [62] dedi. Durum hemen mescide bildirildi. Fakat namaz bitmişti. Ömer durumdan haberdar olunca çok üzüldü; 'Keşke bu namazı kıldırmamış olsaydım' deyip, kendisini yanılttığım düşündüğü Abdullah b. Zem'a'ya çıkıştı. Ona, neden böyle yaptığını sordu. O, Hafsa'nın böyle söylediğini, Hafsa'nın Resulüllah'm iznini bildirdiğini sandığını söyledi. Artık yapılacak bir şey yoktu. Ömer üzüldü ve kızma kızmış bir halde susup, sesini çıkarmadı. O sırada içeride Hafsa, Aişe'nin oyununa geldiğini düşünüyor ve 'Zaten bana ondan hayır gelecek değil ya!' diyerek yaptığı hatadan dolayı üzüntüsünü arkadaşlarıyla paylaşıyordu. Aişe ise daha sonraki yıllarda, o sıralar babasının imamlığım istememe nedeni olarak, henüz sağ iken Resulüllah'm yerine geçerek namaz kıldıracak kimseye Müslümanların iyi gözle bakmayacaklarını düşündüğünü, babasını bu konuma düşmekten korktuğu için imam olarak başkasını teklif ettiğini anlatmıştır. Fakat Resulüllah'm isteği üzerine o günden itibaren Ebû Bekir imam olup, namazları kıldırmaya başladı.

Ebû Bekir'in öğle namazını kıldırdığı bir gündü. Resulüllah kendisini biraz iyi hissetti. Abbas ve Ali'nin yardımıyla mescide geldi. Müslümanlar Resulüllah'm mescide geldiğim fark edince sevindiler, Ebû Bekir geri çekilmeye niyetlendi. Resulüllah eliyle namaza devam etmesini işaret etti. Sonra gidip Ebû Bekir'in hemen yanına oturdu. Oturduğu yerden, cemaatten birisi olarak Ebû Bekir'e uyarak namazım kıldı. Aynı durum bir başka gün bir sabah namazı sırasında da yaşandı.

Hastalığının altıncı günüydü. Aralarında Ömer'in de bulunduğu birkaç kişi ziyaretine geldiler. Resulüllah yatıyordu. Hastalığın şiddetinden sıkıntı içerisindeydi. Bir ara 'Sisin için bir şeyler yazdırayım da benden sonra yolunuzu şaşırmayın' dedi. Herkes şaşırdı. Ümmeti için vasiyette bulunacağı anlaşılıyordu. Ama bu uygun bir zaman mıydı? Resulüllah ağır hasta bir halde, yarı baygın bir durumda yatıyor ve kendisinden sonra nasıl davranılması gerektiğiyle ilgili bir şeyler yazdırmak istediğini söylüyordu. Bazıları buna gerek olmadığını söylediler. Diğer bazıları, isteğinin yerine getirilmesi gerektiğini savundu. Fikir birliği yoktu. Taraflar aralarında tartışmaya başladılar. Ömer söze karışıp 'Elimizde Allah'ın kitabı var. Bu bize yeter' dedi. O sırada Resulüllah'm sesi duyuldu: 'Yanımdan kalkıp gidini Beni kendi halime bırakın. Benim yanımda böyle tartışmanız doğru değil'. Fakat Ömer'in görüşüne de itiraz etmemesi dikkat çekiciydi.

Bir ara Ebû Bekir ile Abbas mescitten çıkarak Medine sokaklarında gezinmeye başladılar. Üzgündüler, çaresizdiler. Medine sokaklarından gezinirlerken evlerden birisinden gelen ağıtları duydular. Evin yanma gidince bir grup Mûslümanın ağlaştıklarını gördüler. Bunun sebebini sorduklarında "Resulüllah için ağlıyoruz-Onunla birlikte olduğumuz günleri hatırladık' dediler. Ebû Bekir gidip, Müslümanların bu durumunu Resulüllah'a-bildirdi: Tnsardan bazı kadınlar ve erkekler toplanmışlar ağlaşıyorlar' dedi. Resulüllah 'Neden ağlıyorlar?' diye sorunca 'Senin öleceğini düşünüp onun için ağlıyorlar' dedi. Resulüllah ile Ebû Bekir arasında bu konuşma gerçekleşirken içeri Fadl b. Abbas girdi. O sırada Resulüllahın ağnları azalmış, ateşi biraz olsun düşmüştü. Fadl'a seslenerek 'Elimden tuf deyip, yatağından kalkmasına yardım edilmesini istedi. Fadl'ın yardımıyla mescide girdi. Minberin basamağına oturdu. Fadl'a 'halka seslen, gelsinler' dedi. Biraz sonra mescit Müslümanlarla doldu. Resulüllah, kelime-i tevhidi söyledikten, Allah'a hamd ettikten sonra 'Ey insanlar.' Bana söylendiğine göre sizler peygamberinizin öleceğinden korkuyörmüşsünüz. Benden önce gönderilip de toplumu içinde temelli kalmış bir peygamber var mı ki ben temelli kalayım. İyi bilin ki ben de Rabbime kavuşacağım; sizler de kavuşacaksınız. Sizlere ilk muhacirlere karşı hayırlı olmanızı, onlardan da birbirlerine karşı hayırlı olmalarını istiyorum. Sizlere Ensar'ı emanet ediyorum. Allah'tan sakınmanızı ve onlara karşı iyi davranmanızı isfiyorum. Biliyorsunuz ki onlar malları bizimle paylaştılar. Siklere darlıkta da bollukta da yardım ettiler. Onlar bana sırdaş ve sığmak oldular. Ey Muhacirler.' Sizler çoğaldığınız, başka insanlar da çoğalacaklar. Ensar ise azaldı. Git gide daha da azalacaklar. Gün gelecek yemeğin içindeki tuz gibi olacaklar. Onlar üzerlerine düşen sorumluluğu fazlasıyla yerine getirdiler. Kendilerine ancak mükaf...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın