(Ey Muhammedi) Rabb'in sana verecek ve sen razı olacaksın. O, seni yetim bulup barındırmadı mı? O, seni şaşırmış bulup doğru yola iletmedi mi? [18]

Arap toplumunun çoğunluğu putperestti. Put, kâhin, fal ve cin, Arap putperestli­ğinin temel unsurlarını teşkil ediyordu. Putlara tapıyor, işlerini kâhinlerin görüş­lerine göre yürütüyor, falı karar ve gidişatlarının dayanağı kılıyor, beğenmedikle­ri işlerin cinlerin etkisiyle gerçekleştiğine inanıyorlardı. Mekkelilerin inanç ve ya­şantısı da, Hz. İbrahim'den kalan ve geleneklerinde hâlâ yaşamaya devam eden tevhidi unsurlara rağmen, Arap putperestliğinin söz konusu tipik özellikleriyle aynıydı. Resulüllah'm akrabaları da bundan istisna değildi. Çocukluk yıllarında en önemli sığınağı olan dedesi de hayatının büyük çoğunluğunda Mekke toplu­munun diğer bireyleriyle benzer durumdaydı. Bu konuda babası Abdullah'la ilgi­li bazı olaylar, dedesinin de Mekke toplumunun putperest adet ve uygulamaları­nın büyük oranda dışında olmadığını göstermesi açısından önemlidir. Şöyle ki: Suyun hayat olduğu gerçeğini en iyi bilenler çölde yaşayanlardır. Bir çöl yerleşi­minde yaşayan Mekkeliler için de su hayat demekti. Zira su kaynakları son dere­ce kısıtlıydı ve ihtiyaçlarını son derece güç şartlarda karşılayabiliyorlardı. Bazı kü­çük su kaynaklan ile sarnıçlarda topladıkları yağmur sulan ile ihtiyaçları olan su­yu karşılamaya çalışırlardı. Yağmur ise çok az yağardı. Kısacası, susuzluk önemli bir problemdi. Ama susuzluğu bahane ederek Mekke'yi terk edemezlerdi; çünkü Mekke, taparcasına bağlı oldukları atalarının yurduydu. Belki daha da önemlisi Mekke, en önemli gelir kaynaklarından Kabe'nin bulunduğu yerdi. Zira hac nede­niyle büyük gelirler elde ediyorlardı. Ayrıca Kabe nedeniyle, ikinci önemli gelir kaynakları olan ticaretlerinde büyük imtiyazlar elde etmişlerdi.

Esasen eskiden Mekkelilerin ihtiyacını fazlasıyla karşılayacak bir su kaynağı vardı. Ne var ki, bir ara Mekke'ye hakim olan ve herkese çok kötü davranan Hu-zâalar, Kureyş'in atalarından Kusayy'm girişimleriyle Mekke'den kovuldukları za­man, Hz. İbrahim zamanından kalan ve Zemzem olarak isimlendirilen bu su kay­nağını yeri bilinmeyecek şekilde doldurup, kaybetmişlerdi. O zamandan beri de, yüz yıla yakın süredir, su sıkıntısı Mekkeliler için büyük bir problem olmuştu. Hemen her Mekkelinin en büyük özlemi olan Zemzem'i tekrar açığa çıkarmak Ab-dülmuttalib'e nasip oldu. Abdülmuttalib, bulduğu kaynağın kullanım hakkının sadece kendi soyunda kalmasım arzuladı. Geleneksel bir görev olarak atalarından devraldığı hacıların su ihtiyacını karşılama (sikâye) sorumluluğunun gereği ola­rak, bulduğu bu kaynağın ticaretini yapmayacak; ihtiyacı olan insanların kullanı­mına vererek, yaptığı işin sadece şerefiyle yetinecekti. Ancak Abdülmuttalib'in li­deri olduğu Haşim oğulları soyunun en güçlü rakibi durumundaki Umeyye oğul­ları başta olmak üzere Mekke'nin diğer büyük aileleri, Abdülmuttalib'in bu dü­şüncesine karşı çıktılar. Zemzemin, geleneksel olarak Mekke'nin tüm ailelerine ait olduğunu ve öyle kalmaya da devam etmesi gerektiğini söyleyerek, Abdühnutta-lib'i kararından vazgeçirmeye çalıştılar. Amaçları, insanların su ihtiyacını karşıla­ma şerefinden kendilerine de bir pay sağlamaktan ibaretti. Bu şerefin, kendilerine diğer soylar, kabileler ve toplumlar indinde önemli bir itibar kazandıracağına ve hatta başta ticarî faaliyetler olmak üzere bazı ekonomik konularda önemli imti­yazlar sağlayacağına emindiler. Abdülmuttalib kararından vazgeçmedi ve bu ko­nuda muhtemel her zorluğu göğüsleyecek kararlılıkta olduğunu ifade etti. Abdül­muttalib ile diğer aile temsilcileri arasında tartışma çıktı, küçük çaplı da olsa ba­zı itiş-kakışlar yaşandı. Her an büyük bir kavga patlak vermek üzereydi. Abdül­muttalib daha önce hiç fark etmediği bir eksikliğini ilk kez o zaman fark etti. Can­ları pahasına kendisini koruyacak oğulları yoktu; sadece bir oğlu vardı. Üstelik, di­ğer ailelerin temsilcileri Abdülmuttalib'in tercihine karşı çıkışlarını, onun üzüntü­sünü artıracak, kalbini yaralayacak bir görüşle desteklemişlerdi. Alaycı bir üslûpla 'Senin sadece bir oğlun var. Bu suyu bırakacağın soyun hani nerede?' demişlerdi.

Çölün oldukça zor hayat şartlarında ve üstelik her an bir düşman baskını ihti­malinin bulunduğu bir toplumda, çok sayıda erkek çocuğa sahip olmak çok önemliydi. Bir ikisi ölse veya öldürülse bile, diğerleri ailenin korunması ve deva­mı için büyük önem ifade ederdi. Halbuki Abdülmuttalib'in birçok kızına karşılık sadece bir oğlu vardı. Abdülmuttalib, Mekkeli aile temsilcilerinden duyduğu ger­çek karşısında bir şey diyemedi. Tek oğlu Haris'le soyunun devam etmesinin çok zayıf bir ihtimal olduğunu, soyu devam etse bile çok sayıdaki oğulların sağladığı güvene sahip olamayacağını o tartışma sırasında bizzat yaşayarak öğrendi. Elleri­ni kaldırıp Allah'a dua etti. Duasında, Mekkelileri de şahit tutarak, bir söz verdi; bir adakta bulundu. Eğer yüce Allah kendisine on oğul bahşederse, birisini şükür için Allah'a kurban edecekti. Aradan yıllar geçti. Abdülmuttalib'in on oğlu oldu. Abdülmuttalib sözün değerini bilen birisiydi. Söz onun için namustu ve bu ne­denle sözünden dönmeyi düşünmedi. Üstelik Allah'a karşı söz vermişti. Fakat, sö­zünü tutma zamanı gelince ne yapacağını bilemedi, yapmaya söz verdiği işi gön­lü kaldırmadı; ama sözünü tutması ve bir oğlunu kurban etmesi gerektiğini bili­yordu. Hepsi de büyümüş olan oğullarını yanma çağırdı. Yıllar önce verdiği sözü bildirdi. Oğullan, babalarının sözünü önemli buldular. Hepsi de, verilen sözün yerine getirilmesi gerektiğini söyledi. Sözün şeref olduğu bir toplumda, sözünü tutmayan bir babanın evladı olma düşüklüğüne razı olmayacaklarını ifade ettiler, Bunun üzerine, Arap putperestliğinin bir gereği olarak, kimin kurban edileceğini fal aracılığıyla belirlemeye karar verdiler. Falda kim çıkarsa, o kurban olacaktı. Abdülmuttalib, oğullarım yanma alarak, bir puthaneye dönüşmüş olan Kabe'ye gitti. Âdet gereği, üzerinde her bir oğlunun özel işaretinin kazındığı on oku Ka­be'nin falcısına vererek, kurban olması gereken oğlunu belirlemesini istedi. Falcı, Kabe'nin içinde duran Hübel putunun önüne gitti, fal için gerekli töreni yaptı ve Hübel adına oku çekti.

Abdülmuttalib, oğullarının hepsini de çok seviyordu, hiçbirisine kıyamazdı. Fakat özellikle sekizinci oğlu Abdullah'ın kalbindeki yeri çok başkaydı; ona hiç kıyamazdı. Ne var ki falcının çektiği ok, kurban edilmesi gereken kişi olarak Ab­dullah'ı gösterdi. Abdülmuttalib üzüldü, ancak inancı gereği yapabileceği bir şey yoktu; çaresiz sonuca razı oldu. En sevdiği oğlunu kurban etmek için gerekli ha­zırlığa başladı. Bu sırada birçok Mekkeîi Kabe'nin yakınında toplanmış, kurbanın kim olacağının belirlenmesini bekliyorlardı. Abdullah'ın oku çekilince kalabalık­tan bir hoşnutsuzluk uğultusu yükseldi. Zira Ebû Talib ve Zübeyrle birlikte Ab­dullah'ın annesi olan Fâtıma, Abdülmuttalib'in diğer kadınlarının aksine, Mekkeliydi. Mekke'nin ileri gelen ailelerinden Mahzûm soyuna mensuptu. Abdullah'ın kurban edilecek olması anne tarafından akrabalarını; dayılarını, teyzelerini, kuzenlerini üzdü. Fal sonucuna itiraz edemediler; ama Abdullah'ın kurban edilme­sini de istemediler. Abdühnuttalib'den sözünden dönmesini isteyemezlerdi. Böy­lesi bir istek, yapabilecekleri bir şey değildi. Herkesin ne diyeceğini, ne yapacağı­nı bilemez bir halde donup kaldığı sırada, derde derman olacak arayışı ifade eden bir ses duyuldu. Konuşan Abdullah'ın dayısı Abdullah b. Muğire'ydi; 'Ey Abâül-muttalib! Abdullah'ı kurban edemezsin. Onu kurtarmak için her şeyimizi harcamaya hazırız. Bunu bir başka şekilde halletmenin yolunu düşünelim'. Bir başkasının sözle­ri ise çözüm olabilecek bir öneriyi dile getirdi; 'Bu durumu bir de Yesrib'teki kâhi­ne soralım, o belki bize bir çıkış yolu gösterir'. Teklif, kalabalık tarafından makûl bulundu. Yapılan teklif Abdülmuttalib'in de gönlüne hoş geldi. Abdullah'ın kur­ban edilmesi kararını erteleyerek, o gün ismi Yesrib olan Medine'ye gitmeye karar verdi. Oğullarından ikisini yanma alarak Yesrib'e gitti. Aradıkları ünlü kadın kâhinin Hayber'de olduğunu öğrence, vakit kaybetmeden Hayber'e gidip kâhini bul­du ve durumu anlattı. Kâhin, Mekke toplumunda bir kişinin fidyesinin ne oldu­ğunu sordu. Abdülmuttalib, bir kişinin can bedelinin on deve olduğunu söyledi. Kâhin, on deveyi ve kurban edilmesi gereken çocuğu alarak Kabe'nin falcısına git­melerini ve develerle çocuk arasında kura çekmelerini bildirdi. Eğer kurada Ab­dullah çıkarsa, her seferinde fidye olacak develerin sayısını on tane artırarak, ku­ra develere çıkıncaya kadar çekilişe devam etmelerini söyledi. Abdülmuttalib bu çözüme sevindi. Mekke'ye dönünce hemen kâhinin söylediklerini uygulamaya koydu. Kabe'nin falcısı, Hübel'in önünde durup biri develeri, diğeri Abdullah'ı gösteren oklardan birisini çekti. Çekilen ok Abdullah'ı gösterdi. Fidye on deve ar­tırılıp ok tekrar çekildi. Yine Abdullah'ın oku çıktı. Fidye on deve artırılıp çekiliş tekrarlandı. Çekilen ok yine Abdullah'ı gösteriyordu ve bu durum tam on kez tek­rar etti. Ancak onuncu çekilişte çekilen ok develeri gösterdi. Abdullah'ın yüz de­ve karşılığında bağışlandığına inanıldı. Fakat Abdülmuttalib'in içi rahat etmedi; çekilişi tekrar ettirdi. Fal oku yine develeri gösterdi. Çekiliş bir kez daha tekrar­landı ve yine develerin oku çıktı. Başta Abdülmuttalib olmak üzere, herkes yüce Allah'ın Abdullah'ın yerine develerin kurban edilmesine razı olduğuna inandı. Yüz deve Hübel'in önüne yatırılarak teker teker kurban edildi.[19]

Her şey Mekkelilerin putperestliğinin gereklerine göre gerçekleşmişti. Bu uy­gulamada, Mekkelilerin ve Muhammed'in akrabalarının sahip oldukları şirk her haliyle açığa çıkmıştı; Allah'a dua edilmiş, ondan erkek evlat istenmiş, hatalar ne­deniyle ondan bağışlanma dilenmiş, ancak tüm bunları yaparken Hübel putu, kâ­hin, falcı, fal, tüm bu sürecin vazgeçilmez unsurları kılınmıştı. Fakat bütün bun­lara rağmen, özellikle ömrünün son yıllarında Abdülmuttalib ayrıcalıklı bir özel­liğe sahip oldu. O, Mekke'de yaşayan hemen herkese göre geleneksel tevhidi un­surlara daha çok bağlanan birisi haline geldi. Oğlu Abdullah'ı kurban etme girişi­minden yıllar sonra gerçekleşen Fil olayı sırasında bizzat kendisinin şahit olduğu ilâhî yardım nedeniyle tevhidi unsurlara daha çok bağlandı. Mevcut bilgilerden anlaşıldığı kadarıyla, Abdülmuttalib ömrünün son yıllarında, Allah inancıyla put­lar inancını bir türlü bağdaştıramadı, şirki bir türlü içine sindiremedi. Arapların yapageldikleri Kabe'nin çıplak tavaf edilmesini yasakladı ve bu yasağının geçerli olması için çabaladı. Ayrıca, bilinçli bir tercih ve değişim adına içkiyi terk etti. En önemlisi, ahiret inancı daha belirgin hale geldi, hayatın temelinin sorumluluk ol­duğuna inanmaya başladı. Mevcut inançlar ve hayat tarzlarından rahatsız olduğu için sıklıkla inzivaya çekilmeye başladı. Kesindir ki, kendisini diğer Mekkeliler-den ayıran inançlarım, yeri geldikçe sevgili torununa anlatıyordu. Resulüllah he­nüz 12 yaşında bir çocukken, ticarî bir yolculuk sırasında yaşananlar, zihninde dedesinden dinlediklerinden hangilerinin daha baskın yer edindiğini göstermesi acısından önemlidir.

Resulüllah henüz çocuk yaştayken amcası Ebû Talib'in refakatinde Şam'a gi­den bir kervana katıldı. Kervan, Şam ile Kudüs arasındaki Busrâ isimli bir yerle­şim merkezinde mola verdi. Mola verilen yerin yakınında, Mekkelilerin ticaret için bölgeden geçerken görüşüp konuştukları, Arami dilinde 'seçilmiş' anlamına selen Bahira sıfatıyla tanınan Rahip Segius'un manastırı vardı. Hakkında bugüne ulaşmış bilgilerden anlaşıldığı kadarıyla, o dönemde bölgede yaygın olduğu üze­re Bahira, Hz. îsa'nm tebliğ ettiği ilâhî hakikatlerden büyük oranda haberdar bi­risiydi. Bahira, manastırın yakınına konaklayan eskiden tanıdığı kervan mensup­larına ev sahipliği yaptı, onları yemeğe davet etti. Yemek sırasında, kervanın men­supları arasında yer alan ve 12 yaşında bir çocuk olan Muhammed ilgisini çekti. O'nunla sohbet etti. Konuşmanın bir aşamasında, konu gereği, çocuktan taptığını düşündüğü Lât ve Uzza putları adına yemin etmesini istedi. Çocuğun yüz hatla­rından bu iki isimden hoşlanmadığını fark edince sebebini sordu. Hiç ummadığı bir cevapla karşılaştı: 'Lât ve Uzza'dan nefret ederim. Onlardan nefret ettiğim kadar hiçbir şeyden nefret etmem. [20] Bahira, putperestler arasında putlar hakkında ileri-geri konuşanların hiç eksik olmadığını biliyordu. Fakat bu çocuğun söz konusu iki put hakkındaki olumsuz sözlerinin, başka putlara bağlılık adına söylenmiş şey­ler olmadığı anlaşılıyordu. Biraz daha konuşunca fark etti ki, çocuk tüm putlar hakkında olumsuz inanç ve düşünceye sahipti. Üstelik, bir çocuk çekinmezligiyle, putperestliğe aykırı düşüncelerini açıkça ifade ediyordu. Bahira, çocuğun yakını­nın kim olduğunu sordu. Ebû Talib çocuğun amcası olduğunu ve yanında Şam'a götürdüğünü söyleyince, bölge insanlarının inançlarını ve durumlarım yakından bilen Bahira, bunun doğru bir karar olmadığını, bu çocuğun sözleri nedeniyle za­rar görebileceğini, O'nu Mekke'ye göndermenin daha doğru olacağını söyledi. [21]

Esasen, Resulüllah'm henüz bir çocukken bile putperestliğe mesafeli olduğuna dair bilgiler, sadece Rahip Bahira ismi çevresinde nakledilen rivayetlerde yer al­mamaktadır. Kuvvetle muhtemeldir ki, dedesinin etkisiyle putlara karşı mesafeli durmayı daha çocuk yaşlarındayken bir davranış olarak benimsediği için, bazı ge­leneksel putperest törenlerine katılmaktan da kaçınmıştır. Buvâne isimli putun yanında yapılan geleneksel törene katılmak istemeyişi bunun örneklerinden biri­sidir. Resulüllah, amcasının yanında kalmaya başladığı yıllarda, akrabalarından bazılarının ısrarına rağmen, Buvâne isimli putun yanında gerçekleştirilen gelenek­sel törene katılmayı reddetmişti. Akrabalarının ısrarlı davetlerine, daha ısrarlı bir tarzda karşı koymuştu. Tüm bunlar, yaşının küçüklüğüne rağmen, yaşadığı hayat­la, farklı kader çizgisiyle erkenden olgunlaşmaya başlayan Muhammed'İn, daha küçük yaşlardayken, geleneksel bazı yanlışları fark etmeye başladığını, düşünce dünyasında bazı şeyleri sorgulamaya başladığını gösteren önemli bilgilerdir. Fakat tüm bunlar, yanlışlardan tamamıyla uzakta olduğunu ve yine aynı şekilde tama­mıyla tevhidi bir çizgide yer aldığını ifade etmemektedir, iki ayet bunun en önem­li ve konuyu tartışmalara kapatan delillerini teşkil etmektedir: 'Sana da emrimiz­den bir ruh vahyettik. Sen Kitap nedir, iman nedir bilmezdin.[22] 'Rabb'in sana verecek ve sen razı olacaksın... Seni şaşırmış bulup doğru yola iletmedi mi?.[23]


[18] Duhâ sûresi, 93:5-7

[19] îbn Hişam, es-Siretü'n-Nebeviyye, 1/162-164; Taberî, Tarihu'r-Rusül ve'l-Mülûk 11/174; İbn Sâ'd, et-Tabakatü'l-Kübra, V 89.

[20] îbn İshak, Siyer, 127; îbn Sâ'd, et-Tabakatü'l-Kûbra, 1/154; Taberî, Tarihu'r-Rusül ve'l-Mülûk

[21] Rahip Bahira'nm ismi etrafında şekillenen rivayetler maalesef çok fazla süslenip değiş­tirilerek, asıl içeriğinden tamamen uzaklaştırılmıştır. İyi niyetli ama saf bazı tarih ya­zarları, Resulüllah'm peygamberliğini çocukluk dönemlerine de taşımanın çabalarım yürütürlerken, O'nu yüceltme sevdasıyla, Rahip Bahira olayını bir yığın olağanüstü olayların yer aldığı bir masala dönüştürmüşlerdir. Bahira'nm, üzerinde yer alan ve onu sürekli gölgeleyen bulut, sırtında yer alan peygamberlik mührü gibi aklın ve ta­rihin kabul edemeyeceği hayal ürünü şeylerden hareketle, Bahira'nm o küçük çocu­ğun geleceğin peygamberi olacağını anladığım ifade etmişlerdir. Rivayetlerdeki garip­likler sadece bunlarla da kalmamaktadır. Yine aynı kaynaklardan bazüarmda geçtiği üzere, Ebû Talib, Bahira'nm tavsiyesi üzerine yeğenini Ebû Bekir ve Bilâl ile birlikte Mekke'ye göndermiştir. Bu hiçbir şekilde gerçeği yansıtmayan bir rivayettir. Çünkü kesinlikle biliyoruz ki, Ebû Bekir, Resulüllah'tan iki yaş küçüktü. Dolayısıyla bu olay sırasında Ebû Bekir, Resulüllah'a koruyuculuk yapamayacak kadar küçüktü. Bilâl ise henüz doğmamıştı. Zaten söz konusu rivayetler, rivayet tekniği açısından 'mürseV ol­ma özelliğine sahiptir. Yani bu haberlerin rivayet zincirinde çok ciddi problemler var­dır. Bir rivayetin mürsel ohna nedeni, rivayeti yapan kişinin kaynağını belirtmeden doğrudan Resulüllah'tan dinlemiş gibi nakilde bulunmasıdır. Mürsel rivayetler dinde delil olmadığı gibi, tarih açısından da itimat edilir nitelikte değildir.

[22] Şura, 42:52

[23] Du-ha, 93:5,7

Alemlere rahmet olarak gönderilen Efendimizin doğumu ile beraber birçok olaganustu olaylar gerceklesmiştir. Kabede putlar yuzustu devrilmiş, Kisra sarayının sutunları yıkılmıs,save gölü yere batmiş, iranda binyıldır yanan ates sonmüstur.. Efendimizin doğumu ile dunyadaki cehalet ve küfür atesi sonmus,putperetslık yıkılmıs,zulum sona ermiştir.. Doğumu, çocuklugu, gençliği, peygamberliğin gelmesı ve sonrası ayrı ayrı güzellikler barindiran Efendimize sonsuz salat ve selam olsun.. Rabbım sefaatına naıl olan lardan eylesın..

Ve Aleyküm Selam:
Peygamberimiz'in doğumunda ele alınınca da bir huzur gelirdi.Halime'de kucağına alıralmaz para sormadan tamam kabul ediyorum demişti.Bunun gibi peygamberimizin doğmasında gönüllere huzur dolmuştu.
Bu bilgileri bizimle paylaştığınız için Allah Razı Olsun...

Aleykumselam.Peygamber efendimiz dogdugu andan itibaren farkli bir cocuk oldugunu gostermistir.Cocuklugu gencligi yasadiklari onun farkliligini ortaya cikramistir.Rabbim razi olsun paylasimdan kardesim.....

Islamdan onceMekke de Araplar arasinda erkek cocuk cok kiymetliydi.oyleki soy yalnizca onlardan devam ederdi.kiz cocuklarinin hicbir kiymeti yoktu.
Efendimiz boyle bir ortamda dunyaya gelmis ve tum bu karanlik ortami Islamin nuruyla aydinlatmisti.
Bilgilerimizi de tazelemis okduk.Allah razi olsun paylasiminiz icin

Ve Aleykümüsselam. Paylaşım için Rabbim razı olsun.

Bismillah...
Peygamber Efendimiz doğduğu andan itibaren çok farklı bir insan olduğunu göstermiştir. Peygamber Efendimiz sadece erkek çocuklarının değerli olmadığını göstermiş oldu.
Paylaşım için Allah cc. razı olsun.