Ayrılış Hazırlığı

Ayrılış Hazırlığı

Resulüllah 15 Mart günü Medine'ye döndü. Takip eden günler sakin günlerdi. Ancak önemli bir durum yaşanıyor ve Veda haccmdan beri vahiy gelmiyordu. Fakat Resulüllah'ta vahyin gelmemesinden kaynaklanan herhangi bir telaş veya sıkıntı gözlenmiyordu. Bu şekilde yaklaşık iki ay geçti. Mayıs ayının başlarıydı. Eşi Ai-şe'nin odasında bir grup Müslümanla oturup, konuştu. Konuştuğu grupta yer alanlardan birisi Abdullah b. Mesud idi. O, toplantıda konuşulanları şöyle anlatmıştır: 'Resulümün, Sevgilimin, vefatında bir ay önce bizi annemiz Aişe'nin odasında topladı. 'Hoş geldiniz' dedi. Bir süre dikkatli bir şekilde bizleri süzdü. Bu sırada gözlerinin yaşardığını fark ettik. Bizler için dua etti. 'Allah size ömür ve selâmet versin. Allah sizi rahmeüyle esirgesin. Allah sini horusun. Allah sizlere iyilik versin. Allah sizi yükseltsin' dedi. Sonra bazı tavsiyelerde bulundu. Tavsiye olarak "Sizlere Allah'ı sakınmanızı ve Allah'tan sakınmanızı tavsiye ediyorum. Ben sizlere Allah tarafından gönderilmiş apaçık bir uyarıcı ve sokmamayım. Dikkat edin! Allah'a başkaldıran kimseler olmayın. Hatırlayın ki, Allah, kitabında 'îşte ahiret yurdu! Biz onu yeryüzünde böbürlenmeyi ve bozgunculuğu arzulamayan kimselere veririz. (En güzel) akıbet, takva sahiplerinindir.[50] 'Kıyamet gününde Allah hakkında yalan söyleyenlerin yüzlerinin kapkara olduğunu görürsün. Kibirlenenlerin kalacağı yer cehennemde değil midir? [51] buyurdu' dedi. [52] Konuşma sırasında söz ölümden açıldı. Orada bulunanlar kendisine ölümle ve ölümüyle ilgili bir şeyler sordular. O da anlattı. Bir ara duygulandı ve ağladı. Orada bulunanlar da ağladılar. Abdullah b. Mesud, Resulüllah'ın bu toplantı sırasında esasen kendi ölümünün yaklaştığını bildirdiğini, ancak bunu o zaman anlayamadıklarını sözlerine eklemiştir.

Yine aynı günlerde Uhud'a gitti. Şehitler için dua etti. Uhud'dan dönünce mescitte oturmakta olan bir grup Müslümana 'Ben sizlerin benden sonra şirke döneceğinizden korkmuyorum. Fakat size dünyanın kapıları açılır ve dünyanın aldatıcüığı-na kapılıp birbirinizi kıskanırsınız. O kıskançlıkla birbirinizi öldürmeye kalkarsınız diye korkuyorum [53] dedi. Korktuğunun gerçekleşmemesi için nasihat etti, dikkatli olmalarını, birer Müslüman olarak akıllı ve sorumluluğunu bilen kimseler olmalarını istedi.

Mayıs'm sonlarıydı. Üç gece Medine'nin kabristanı olan Bakî'ül Garkad'e gidip, dua etti. Kabristana ilk gidişine eşi Aişe şahit oldu. O, Resulüllah'ın bir gece sessizce yatağından kalkıp dışarı çıktığını, merak ederek kendisini İzlediği zaman, kabristana gittiğini, orada bir süre durup dua ettiğini ve 'Sizlere selâm olsun! Sizler bizden önce gitmiş bulunuyorsunuz. İnşaattan biz de sizlere katılacağız. Ey Allahım! Onların mükafatlarından bizi mahrum etme! Onlardan sonra bizleri fitneye uğratma [54] dediğini bildirmiştir. Kabristana ziyaretinin diğer ikisini ise hizmetiyle ilgilenen azatlı kölelerden Müveyhibe şahit oldu. Müveyhibe, bir gece Resulüllah'ın kendisini çağırttığını ve kabristana giderken kendisine eşlik etmesini istediğini söylemiştir. Müveyhibe'nin anlattığına göre; Resulûllah kabristana gidince 'Ey kabir halkı! Allah'ın selâm; üzerinize olsun. Sizin içinde sabahladığınız şey, insanların içinde sabahladığı şeylerden daha hayırlı olduğunu bir bilseniz. Birbiri ardınca karanlık geceler geliyor. Allah sizi onlardan kurtardı [55] diyerek dua etti. Sonra Müveyhibe'ye dönüp 'Bir kula dünya ile cennet verilip bunlardan birisinin seçmesi istendi. O kul cenneti seçti1 dedi. Müveyhibe 'o kul' ile kimi kastettiğini anladığı için 'Anam babam sana kurban olsun. Hem dünyayı hem de ahireti isteseydin' deyince 'Hayır! Vallahi ben Rabbime ve cennete kavuşmayı her şeye tercih ediyorum [56] dedi.

Bütün bunlar Müslümanlar için şaşırtıcıydı. Konuştuğu konularla ve kabristan ziyaretleriyle Resulüllah'da anlam veremedikleri bazı değişikliklerin gerçekleştiğini fark ediyorlardı. Özellikle her zamankinden daha sık ölümünden bahsetmeye başlamış olması dikkatlerini çekiyordu. Esasen bu durum hac sırasında başlamıştı. Hacdaki bütün konuşmalarında konuyu kendi ölümüne getirip, her fırsatta yüz bini aşkın Müslümanla vedalaşmıştı. Yine hac sırasında vahyohman bir ayet ise birçok kişiye o sırada hiç akıllarında olmayan ve hiçbir şekilde istemedikleri bir konuyu düşündürmüştü. Söz konusu ayet Arafat'ta hacılara yaptığı konuşmadan hemen sonra vahyolmuştu. Ayette 'Bugün kâfirler, sizin dininizden (onu yok etmekten) ümit kesmişlerdir. Artık onlardan korkmayın, benden korkun. Bugün size dîninizi ikmal ettim, üzerinize nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm'ı beğendim [57] deniliyordu. Resulûllah ayeti okuduğu zaman Ebû Bekir ağlamaya başlamış, niçin ağladığı sorulunca da 'Bu ayet Resulüllah'm ecelinin geldiğinden bahsediyor gibi' demişti. Hac dönüşünde, Gadir-i Hum'daki konuşmasında da 'Ey insanlar.' Haberiniz olsun ki ben ancak bir insanım. Çok geçmez, Rabbimin elçisi gelecek ve ben onun davetine uyacağım' demişti. Bütün bunlar, Müslümanların hiç düşünmek istemedikleri bir şeye işaret ediyordu; Resulüllah'ın vefatının yaklaştığına. Fakat bu can yakan, yüreklere dayanılmaz acılar veren bir düşünceydi. Hiç kimse böylesi bir düşünceyi değil seslendirmek, zihninde yer bulmasına bile dayanamıyordu. Bu nedenle de hiç kimse Resulüllah'ın bu sözleriyle ve yaptıklarıyla ilgili şeyleri gündeme getirip, bir anlam vermeye çalışmıyordu. Üstelik düşüncelerinin yanlış olduğuna emindiler. Resulûllah gözlerinin önündeydi; sağlıklıydı. Görünür bir hastalığı yoktu. Henüz ihtiyar da sayılmazdı; 63 yaşındaydı.

[50] Kasas, 28:83

[51] Zümer, 39:60

[52] İbn Sâ'd, et-Tabakatü'l-Kübra, 11/256; Taberî, Tarihu'r-Rusül ve'l-Mülûk, III/192; tbnü'l Esir, d-Kâmil fi't-Târih, 11/319.

[53] Ibn Sâ'd, et-Tabakatü'l-Kübra, 11/205; Ahmed, Müsned, VI/149.

[54] ibn Sâ'd, et-Tabakatü'l-Kübra, 11/203; Ahmed, Müsned, VI/71.

[55] Ahmed, Müsned, VI/488.

[56] İbn Hişam, es-Siretü'n-Nebeviyye, IV/292; Ibn Sâ'd, et-Tabakatü'l-Kübra, 11/204; Belâzürî, Ensâbü'l Eşraf, 1/544; Ahmed, Müsned, III/489.

[57] Maide, 5:3

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın