|
Konu Başlığı: Ulemanın üstünlüğü Gönderen: Sümeyye üzerinde 03 Şubat 2011, 22:59:47 Ulemanın Üstünlüğü: Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuştur: “Allah, kimin hakkında hayır murad ederse, onu dinde fakih kılar.” [931] “Alimler, peygamberlerin varisleridir.’[932] “Alimin âbide üstünlüğü, benim sizden birinize olan üstünlüğüm gibidir.” [933] Benzeri hadisler çoktur. Bil ki: Eğer inayet-i ilâhî, bir şahsa yönelmiş ve Allah onu tedbir-i ilâhîye vasıta olarak kılmışsa, onun behemehal ilahî rahmete gark olmuş biri olması, meleklere onu sevmelerinin ve ona saygı göstermelerinin emrolunması söz konusu olur. Nitekim böyle birini Cibril’in seveceğini ve yeryüzü sakinlerinin onu kabul ile karşılayacağını ifade eden hadisten daha önce söz edilmişti. Rasûlullah (s,a.) vefat edince, şeriatının korunmasına yönelik ona has olan inayet-i ilâhî, ilim sahiplerine, onu ehline ulaştıranlara, onun yer etmesi için gayret gösterenlere yönelmiş ve bu, onlar içerisinde sayılmayacak kadar çok faydaların ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Hadiste yine şöyle buyurulmuştur: “Allah Teâlâ, sözümü işitip, ezberleyen, iyice akledip, aynen işittiği gibi diğerlerine ulaştıran kulun yüzünü ağartsın!’[934] Bence bu üstünlüğün sebebi, âlimin, nebevî hidayeti insanlara ulaştırabilir bir görev yapmasındandır. Rasûlullah’a (s.a.) Yalan İsnadı: Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuştur: “Kim, bile bile bana yalan isnadında bulunursa, cehennemdeki yerine hazırlansın!” [935] “Ahir zamanda çok yalancı deccâller olur.” [936] Dinin sonraki asırlara ulaştırılmasının tek yolu rivayettir. Hal böyle iken, fesat bu yoldan girecek olursa, bu onulmaz bir dert halini alır ve asla tedavisi bulunmaz. Bu yüzden Rasûlullah’a (s.a.) yalan isnadı büyük günahlardan sayılmış, yalan rivayette bulunulmaması için çok ihtiyatlı davramlması vacip kılınmıştır. [931] Buhârî, İlim, 10, İ'tisâm, 10; Müslim, îmâre, 175. [932] Keşfu'1-hafâ, 2/83. [933] Tirmizî, İlim, 19; İbn Mâce, Mukaddime, 17. [934] Tirmizî, İlim, 7; îbn Mâce, Mukaddime, 18. [935] Buhârî, İlim, 38, Enbiyâ, 50; Müslim, Zühd, 72; Ebû Dâvûd, İlim, 4. [936] Ahmed, 2/349; Müslim, İmâre, 10, Fiten, 83; İbn Mâce, Fiten, 9. |