|
Konu Başlığı: Ehli kitaptan rivayette bulunmak Gönderen: Sümeyye üzerinde 03 Şubat 2011, 22:58:31 Ehl-i Kitaptan Rivayette Bulunmak: Hadiste şöyle gelmiştir: “İsrail oğullarından rivayette bulunun, bunda bir sakınca yoktur.” [937] “Onları ne tasdik edin ne de yalanlayın!” [938] Derim ki: Ehl-i kitaptan nakilde bulunmak, eğer kıssadan hisse kabilinden ise ve dini hükümlerde herhangi bir karışıklığa sebep olmayacak konularda oluyorsa caizdir. Bunun dışında kalan konularda ise caiz değildir. Burada bilinmesinde yarar olan bir nokta vardır. O da şudur: Tefsir kitaplarında yer alan israilî haberlerin, ehl-i kitap âlimlerinden nakledilen sözlerin büyük çoğunluğu üzerine herhangi bir hüküm ya da inanç bina edilmesi uygun değildir. Bu konuda dikkatli olunmalıdır. Din ilimlerinin dünyalık için öğrenilmesi haramdır: Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuştur: “Allah rızası için öğrenilmesi gereken bir ilmi, kim sadece dünya menfaati elde etmek için öğrenirse, o kıyamet gününde cennetin kokusunu bile duyamaz.” [939] Dinî İlimlerin, Dünyalık İçin Öğrenilmesi Haramdır. Dinî ilimlerin kötü niyetli kimselere öğretilmesi de aynı şekilde haramdır. Bunun bazı sebepleri vardır: i. Böyle biri, dünyevî çıkarlar yüzünden, zayıf tevillerle dini tahrif edebilir. Dolayısıyla bu yolun kapanması için önlem alınması gerekir. ii. Böyleleri Kur’ân ve sünnete hürmet etmez, onlara karşı kayıtsız kalır. Oysaki bunlar hürmeti gerektiren şeylerdir. İlmin Saklanması Haramdır: Rasûlullah (s,a.) şöyle buyurur: “Bir kimseye bildiği bir konu sorulur, sonra onu saklarsa, kıyamet gününde onun ağzına ateşten gem vurulur.” [940] İhtiyaç anında bilginin gizlenmesi haram olur. Çünkü bilginin esirgenmesi, ilme karşı ilgisizliğin en temel belirtisidir ve bu tutum şer’î hükümlerin unutulmasına sebep olur. Ahirette cezalar, amelin cinsinden olur. İlmin saklanmasında günaha sebep olan, dilin tutulması olduğundan, kıyamet gününde de ceza, dili tutmanın simgesi olan ağza ateşten gem vurma şeklinde belirlenmiştir. [937] Buhârî, Enbiyâ, 50. [938] Ahmed, 4/136, [939] Ebû Dâvûd, İlim, 12. [940] Ebû Dâvûd, İlim, 9; Tirmizî, İlim, 3. |