|
Konu Başlığı: Avreti galîzanın hükmü Gönderen: Sümeyye üzerinde 21 Ocak 2011, 13:19:55 Avret-i Galîzanın Hükmü: Bütün insanlar nazannda, açılmasından utanılan uzuvların örtülmesi, insan diye nitelenen herkesçe müsellem bir davranış biçimi olmaktadır. Bunda itibar, o zamanki meselâ Kureyş kabilesinin geleneği gibi ifrat ve tefrite kaçmayan orta yollu âdetleredir. Örtünme, insanı diğer hayvanlardan ayıran en önemli özelliklerden biridir. Bu yüzden şeriat, örtünmeyi vacip kılmıştır. Ön ve arka, husyeler, kasık ve uyluğun ona bitişik olan yerleri, en galîz avret yerleridir ve bunların örtülmesinin vacipliğine dair delil ikamesine gerek bile yoktur. Rasûlullah'ın (s.a.) şu hadisleri buna delâlet etmektedir: "Biriniz, kölesini cariyesiyle evlendirdiği zaman, onun avret yerine bakmasın![1407] Bir rivayette şöyle: "Göbek ile dizkapağı arasına bakmasın! [1408] Rasûlullah'm (s.a.), "Uyluğun, avret olduğunu bitmedin mi?! [1409] hadisi, uyluğun da avret olduğuna delâlet etmektedir. Gerçi uyluğun avret olup olmadığı konusunda farklı hadisler bulunuyorsa da, ihtiyatla hareket etmek ve uyluğun avret olduğunu kabul etmek daha yerinde ve teşrî' ilkelerine daha uygun olacaktır. [1410] Zaruret Olmadıkça Tamamen Soyunmanın Haramlığı: Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuştur: "Sakın ha çırılçıplak soyunmayın! Çünkü beraberinizde sizden hiç ayrılmayanlar var. Onlar, sadece kazayı hacet esnasında ve kişinin eşine yanaşması anında sizi terkederler. Onlardan haya edin ve onlara ikramda bulunun!'[1411] "Allah Teâlâ, haya edilmeye insanlardan daha lâyıktır. [1412] İnsanın yalnız da olsa çırılçıplak soyunması, zaruret olmadıkça caiz değildir. Çünkü ansızın yanına biri gelebilir. Hem ameller, kaynaklandıkları huylar itibariyle değer kazanır. Örtünmenin menşei hayadır; nefse sakınma ve korunma duygusunun galebe çalması, hayasızlığı terketmesi, kendini kaybetmemesidir. [1413] [1407] Beyhakî, 7/94. [1408] Ebû Dâvûd, Libâs, 34. [1409] Ebû Dâvûd, Hammâm, 1. [1410] Şah Veliyyullah Dihlevî, Hüccetullâhi’l-Bâliğa İslâm Düşüncesinin İlkeleri, İz Yayınları: 2/392-393. [1411] Tirmizî, Edeb, 42. [1412] Buhârî, Gusl, 20; Tirmizî, Edeb, 22; Ebû Dâvûd, Hammâm, 3. [1413] Şah Veliyyullah Dihlevî, Hüccetullâhi’l-Bâliğa İslâm Düşüncesinin İlkeleri, İz Yayınları: 2/393. |