b) Sıhrî Hısımlık/Evlenmeden Doğan Hısımlık Nede­niyle Evlenilmesi Haram Olan Kadınlar Dört Sınıftır:
 

1. Babanın hanımı:

İbn Abbâs (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Câhi/iye dönemi hal­kı da (evlenilmesi) haram olanları haram kabul ediyordu. Ancak babanın hanımı ve iki kız kardeşle aynı anda evlenmekte bir sa­kınca görmüyorlardı. Bu nedenle Aziz ve Celît Allah; 'Babaları­nızın evlendikleri kadınlarla evlenmeyin, geçmişte olanlar artık geçmiştir... iki kız kardeşi bir arada almak suretiyle evlenmek, geçmişte olanlar artık geçmiştir size haram kılındı' buyurmuş­tur.[355] Yüce Allah, babanın evlendiği kadınlarla evlenilmesini haram kılmıştır. Ayette yer alan 'babalarınızın evlendikleri' İfade-sindeki evlenmeden maksat, sadece nikâh kıyılması mıdır, yoksa cinsel ilişkinin gerçekleşmiş olması mıdır? Açıkça belirtilmemiştir. Ancak cinsel ilişki gerçekleşmemiş olsa biie, babanın nikâhlandı-ğı bir kadınla, oğlunun evlenmesinin haram olduğu konusunda âlimler İcma etmiştir. Buradaki haramhk, ebedî haramlıktır. Aynı şekilde, cinsel ilişki gerçekleşmemiş olsa bile, oğlunun nikâhlan-dığı bir kadınla, babasının evlenmesi de -icmâ ile- haramdır.

Babasının evlendiği bir kadınla, evlenene, ölüm cezası verilir ve malı alınır.

Berâ (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Amcamla karşılaştım. Be­raberinde bir bayrak vardı. Ona: «Nereye gidiyorsun?» dedim. «Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve seîlem) beni, babasının karısı ile nikahlanan bir adama gönderdi. Bana, onun boynunu vurmamı ve malım almamı emretti» dedi.[356]

2. Hanımının Annesi:

Bir kızla, nikahlanan kişi, nikâh akdinin gerçekleşmesinden itibaren kızın annesiyle evlenmesi haram olur. Çünkü âyette 'ha­nımlarınızın anneleri' denilerek genel zikredilmiş, gerdeğe giril­miş olması şartı belirtilmemiştir. Oysa üvey kızlarla evlenmenin haramlığı, anneleriyle gerdeğe girilmesi şartına bağlanmıştır. Alimlerin çoğunluğu bu görüştedir. Gerdeğe girilmesinden son­raki ebedi haramlık konusunda ise icma edilmiştir. Buna, hanı­mının anne annesi ve babasının annesi de dâhildir.

3. Hanımının kızı (üvey kız):

Üvey kızla evlenmenin haram olması için, annesiyle gerdeğe girilmiş olması şarttır. Dolayısıyla bir kadınla nikahlanıp, gerdeğe girmeden boşanan kişi, o kadının kızıyla evlenebilir. Çünkü Yüce Allah; '...hanımlarınızın anneleri, kendileriyle gerdeğe girdiğiniz kadınlarınızın yanınızda kalan üvey kızlarınız ki, onlarla gerdeğe girmemişseniz size bir manî yoktur...' buyurmuştur.

Bu konuyla ilgili âlimlerin görüşleri arasında tercih edilen; yanınızda kalan üvey kızlarınız.. İfadesi şart beİirtmemekte-dir. Yani her halükarda, annesiyle gerdeğe girildikten sonra üvey kızla evlenmenin haram olduğudur. Bu haramlık için, üvey kızla­rın yanlarında kalıyor olmaları şart değildir.

İbn Abbâs (radiyallâhu anh)'ın da belirttiği gibi, ayette ge­çen 'girdiğiniz' lafzıyla 'cinsel ilişki' kastedilmiştir.

Bu hükme, evlenilen kadının kızlarının kızları ve oğullarının kızları da dâhildir.

4. Öz oğlunun hanımı:

Kişi, kendi öz oğlunun hanımıyla evlenemez. Çünkü yüce Allah; öz oğullarınızın eşleri ve iki kız kardeşi bir arada almak suretiyle evlenmek, geçmişte olanlar artık geçmiştir size haram kı­lındı. buyurmuştur. Süt oğlunun hanımı da bu hükme dâhildir. Âyet-i kerîmede 'öz oğullarınız' denilmesi, cahiliye döneminde evlat edinmeleri, bu hükmün dışında bırakmak içindir. Nitekim Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem); can bağıyla haram olanlar, süt emişmeden de haram olur [357] buyurmuştur.

 
Hatırlatma:
 

Kişi, babasının üvey kızıyla veya baba oğlunun üvey kızıyla evlenebilir. Âlimler bu konuda ittifak etmiştir. Çünkü bunlar ba­banın veya oğlun kendi sulbünden değildir.

Sıhrî/evlenmeden doğan hısımlık nedeniyle evlenilmesi ha­ram olanları, kolayca öğrenmek için şöyle diyebiliriz; 'dört sınıf haricinde, evlilikten doğan hısımlarla evlenmek caizdir. Evlenilemeyecek olan bu dört sınıf şunlardır;

1. babasının hanımı,

2. Hanımının annesi,

3. Gerdeğe girdiği hanımının kızı (üvey kızı),

4. Oğlunun hanımı'



[355] Taberî, Tefsir, 8/132; Sahih rivayettir.

[356] Ebû Dâvûd, 4457; Dârimî, 2/153; Sahih rivayettir.

[357] Bkz. İbn Kesîr, Tefsir, 3/93; Tabsrî, 8/149; Şafii, el-Umm, 5/35.