3. Muta Nikahı:
 

Süreli evliliktir. Belirli bir süre -bir, iki veya daha fazla gün-, belirli bir mal veya para karşılığı evli kalmak­tır. Bu nikah Rasuîullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) zamanında helal idi. Daha sonra Allah Teâlâ, Rasulünün lisanıyla kıyamete kadar kesin olarak bu nikahı haram kılmış, neshetmiştir.[409]

Sebra (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Fetih yılında Mekke'ye girdiğimiz zaman, Rasuîullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) muta yapmamıza izin verdi. Daha sonra henüz Mekke'den çıkmadan mutayı bize yasakladı.[410]

Muta nikahıyla evlenen ne yapmalıdır?

Yukarıda da belirtildiği gibi, bu nikah fasit/geçersizdir. Bu nikahla bir araya gelenlerin hemen ayrılması gerekir. Çünkü Pey­gamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), Sebra'nın rivayet ettiği hadiste de belirtildiği gibi- bir kadınla muta nikahı yapanın, o kadından ayrılmasını emretmiştir.[411]

Bir süre sonra ayrılmak niyetiyle, bir kadınla evlenen kişinin hükmü nedir?

Farklı bölgelere seyahat edenlerin birçoğu, ülkelerine döner­ken boşamak niyetiyle evlenmektedirler. Alimlerin çoğunluğu, hiçbir şart koşmadan yapılan evliliklerin caiz olduğu görüşünde­dir. Evlendikten bir süre sonra boşamayı niyetinden geçirmesi buna engel değildir. Çünkü insan bir şeye niyet ettikten sonra da yapmayabilir veya niyet etmediği bir şeyi de yapabilir. Dolayısıy­la fiil gerçekleşir, niyet gerçekleşmez.[412]

İmam Evzâî, bu görüşe muhalefet etmiş ve bunun muta ni­kâhı olduğu söylemiştir. İmam Evzâî'nin görüşü birçok açıdan daha isabetlidir. Bu görüş, daha önce zikredilen İbn Ömer (radi-yailâhu anh)'m şu sözüyle de teyit edilmektedir; «Biz, Rasuîullah (sallallâhu aleyhi ve sellem) zamanında bunları zina/nikâh dışı beraberlik sayardık.[413] Ayrıca bu türden farklı niyetlerle yapı­lan evlilikler, bir tür aldatma ve hiledir. Düşmanlığa ve nefrete yol açar. Müslümanlar arasındaki güvenin kaybına neden olur. Şahsiyetsizliği ve şehvete düşkünlüğü getirir, birçok fesat ve kö­tülükleri ortaya çıkartır.



[409] İbn Hazm, el-Muhallâ, 9/519.

[410] Müslim, 1406.

[411] Müslim, 1406; Beyhakî, 7/202.

[412] El-Muğnî, 6/644; el-Ümm, 5/80.

[413] El-HâMm, 2/199; Beyhakî, 7/208; Sahih rivayettir.