Verirken almak
   
Mübarek Ramazan ayı gelmişti. Herkes kendine göre Ramazan ayının feyzinden yararlanmaya çalışıyordu. Kur’ân okumalar, ibadetler, yardımlar çoğalmıştı.
 
 Bütün Müslümanlarda bir coşkuyla sevap kazanma isteği vardı.
Aslı Hanım da Ramazan coşkusunu yaşayanlardan biriydi. Kur’ân’ını eline almış feyizle günlük cüzünü okurken kapının zili çaldı. Kur’ân’ını kapatıp kapıya yöneldi. Kapıyı açtığında komşusunun kızı elinde bir paketle karşısında duruyordu.
“Hayırlı Ramazanlar Aslı teyzeciğim. Nasılsınız?” dedi bütün sevimliliğiyle. “Allah razı olsun yavrum, iyiyim. Sana da hayırlı Ramazanlar, gelsene” diyerek yana çekildi.
Kız elindeki paketi uzatarak “Giremeyeceğim Aslı teyze, vaktim yok. Annemin selâmı var, size Ramazan hediyesi gönderdi, buyurun.” dedi. Aslı Hanım paketi aldı ve “Niye zahmet ettiniz kızım, sağ olun. Annene selâm söyle.” diyerek kızı uğurladı.
Kapıyı kapatıp merakla paketi açtığında içindeki erzak poşetlerini görünce bunun bir yardım paketi olduğunu anladı. Gözleri doldu bir an, üzüntü ile olduğu yere yığıldı. Hayali bir yıl önceki Ramazan ayına gitti. Geçen Ramazan ayında eşi ile markete gitmişler, özenerek seçerek bir sürü erzak almışlar ve aldıkları erzakları gene özenle paketlemişlerdi. Arabalarının bagajına doldurup ihtiyacı olanlara tek tek sevgiyle şefkatle dağıtmışlardı. Ama bu yıl eşinin işleri bozulmuş, elleri daralmış ve kıt kanaat geçinir hâle gelmişlerdi. Geçen yıl onlar yardım ederken bu yıl yardım alan durumuna düşmüşlerdi. Bir an bu durum onu çok üzdü, ama sonra kendini toparladı. Biliyordu, bu bir imtihandı. Ellerini açtı ve “Allah’ım sen vermiştin sen aldın, biliyorum istersen yine verirsin. Şükürler olsun verdiğin her hale.” diyerek oturduğu yerden kalktı ve erzak paketini mutfağa götürdü.


TÜRKAN SAĞUN