Unutmak da büyük bir nimet

Unutmak da büyük bir nimet

İnsan sıkıntılı anlarda acılarınınhiç dinmeyeceğini, onu hiç unutamayacağını zanneder. Lakin Rabb'imiz kulu daha fazla üzülmesin diye "unutma" nimetini onun kalbine yavaş yavaş döker, gün olur acılar damla damla erir, yok oluverir. Hiç mutlu olamayacağını sanan insan güler, gezer, eğlenir.

Nimet denince akla yeme, içme sıhhat vs. gelir. Allah (cc) kullarına öyle nimetler ihsan etmiş ki, saymakla bitiremeyiz. Şöyle bir kâinata baktığımızda güneşin o dev cesametiyle her sabah doğarak dünyamızı aydınlatıp ısıtması, geceleri yıldızların kandil misali gökyüzünü süslemesi, yağmurun bir rahmet olarak imdadımıza yetişmesi birer nimettir. Yine, bitkilerin dirilip yeşermesi, toprak, su, hava ve bunları teşkil eden daha küçük elementlerin apaçık birer hizmetkâr gibi bizim ve daha başkalarının imdadına koşması, bağlarda bahçelerde, meyvelerin, sebzelerin semavi sofra gibi önümüze konup kalkmaları da birer nimettir.

Hayvanların çeşit çeşit gıdalarla emrimize amade kılınması da İlahi rahmetin sonsuz ikramıdır. Tekrar dönüp yaratılışımıza baktığımızda Allah'ın Cemil isminin üzerimize tecelli ettiğini ve bunun yanında sıhhat, afiyet, rızk ihsan ettiğini görüyoruz. Daha saymakla bitiremeyeceğimiz öyle nimetler var ki, Rabb'im onu kullarının kalplerine titizlikle yerleştirmiş. Şefkat, merhamet, acıma duygusu, fedakârlık, iyilik, yardımlaşma, sevgi ve en büyüğü de imandır. Evet, bu nimetlerin bir iki tanesinin eksilmesi insandaki sağlam cihazlarda küçük küçük arızalar oluşmasını teşkil eder. Şefkatsiz bir yürek zalim, sevgisiz bir kalp kaskatı, fedakârsız bir gönül ise bencil ve imansız bir ruh ise kapkaranlıktır. İşte Allah'ın bunca sayısız nimetine ne kadar şükür ve hamd etsek azdır.

Evet, bütün bunların nimet olduğunu biliyoruz; fakat bir nimet daha var ki, onun nimet olduğunu aklımıza dahi getirmemişizdir. O da "unutmak" nimetidir. Unutmak nasıl nimet olabilir?

Bazen ıstıraplar, acılar insanı çepeçevre kuşatır, öylesine ciğer yakan hadiselerle sızlanır ki, kaç kere ölüp ölüp dirilir ve yemeden içmeden kesilip krizlere girer, ağlamaktan gözyaşlarımızın kuruduğu olur. İnsan bu sıkıntılı anlarda acılarının hiç dinmeyeceğini, onu hiç unutamayacağını zanneder. Lakin Rabb'imiz (cc) o kadar çok şefkat ve merhamet sahibidir ki, veren de O, alanda O (cc) olduğu için kulu daha fazla üzülmesin, daha çok perişan olmasın diye "unutma" nimetini onun kalbine yavaş yavaş döker, gün olur acılar damla damla erir, yok oluverir. Hiç gülemeyeceğini, hiç unutamayacağını, hiç mutlu olamayacağını sanarak yemeden içmeden kesilen o insan, yer, içer, gezer, eğlenir, güler, kahkahalara boğulur. Her şeyi dengede tutan Allah'a (cc) ne kadar şükretsek azdır.

zaman
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın