O’nun Sıcaklığı

O’nun Sıcaklığı

Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) ile görüşen herkesin kalbi Ona ısınıverirdi. Dünyada hiçbir lider, hiçbir komutan, hiçbir başkan Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) sevildiği kadar sevilmemiştir. Peygamber olmadan önce de sonra da durum böyleydi. Hz Zeyd b. Hârise, bunun örneğidir. Zeyd, çocukken yanlışlıkla köle olarak kötü kimselerin eline düşmüştü. Bu kimseler Zeyd’i Hz. Hatice’ye sattılar. Hz. Hatice de Hz. Muhammed ile evlenince çocuğu, onun (sallallâhu aleyhi ve sellem) hizmetine verdi. Daha sonra Zeyd’in ailesi onu buldular ve kendisini almaya geldiler. Ancak Zeyd onlarla gitmedi, babasının evinde efendi olmaktansa Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) çevresinde kalmayı tercih etti.

Peygamber Hasreti

Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), vefat ettikten sonra ashâbı Onun özlemiyle yanıyordu. Onu hatırlatan her şeyden duygulanıyorlar, ağlıyorlardı. Bu sebeple Peygamber Efendimiz’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) benzeyen biri olduğu zaman sanki Onu görmüş gibi oluyorlardı.

Resûlullah’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) vefatından birkaç gün sonraydı. Hz. Ebû Bekir ve Hz. Ali ikindi namazını kılmış mescidden çıkıyorlardı. Yolda Peygamber Efendimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) torunu, Hz. Ali’nin oğlu olan Hasan’ı gördüler. Hz. Ebû Bekir hemen çocuğu tutup kucağına aldı ve “Nebi’ye benzeyen yavru, canım sana feda olsun” dedi.

Enes b. Rabia adlı sahâbi de Peygamber Efendimiz’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) çok benzerdi. Enes b. Mâlik, Enes b. Rabia’yı gördüğünde ona sarılıp ağlar ve “Kim Resûlullah’ı (sallallâhu aleyhi ve sellem) görmek isterse bu zâtın yüzüne baksın” derdi.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın