Gençlik

GENÇLİK

Şubat 2009 41.SAYI

BEN NASIL BİR EVLADIM?

Geçen ay gençlerimize “Sizce ileride nasıl bir anne baba olursunuz?” diye sormuştuk. Bu ay da nasıl bir evlat olduklarını öğrenmeye çalıştık. Tabii kendi yorumlarıyla. Evlat olma kimliğiyle yüz yüze gelen genç arkadaşlar, kimi zaman sorumluluklarını tam anlamıyla yerine getiremediklerini itiraf ettiler. Kimi zaman da hüsn-ü zanları ağır bastı, hayırlı bir evladız dediler. Sonuçta şu gerçeğin altını çizdiler: “Onların hakkını ne yapsak ödeyemeyiz.” İşte gençlerin kendileriyle ilgili ilginç yorumları.

İNANIYORUM Kİ ONLAR BENDEN RAZI OLACAKLARDIR, BEN DE ONLARDAN HEP RAZI OLACAĞIM

Küçüklüğüm yaramazlıkla geçse de okul hayatımda hep başarılı oldum, annem babam hep gurur duydu. Gençlik herkeste olduğu gibi bizde de çetrefilli geçti maalesef, o dönemleri tarif etmek zor. Bugüne geldiğimizde ise karar vermek çok zor. Okul biraz uzasa da bir işim var. Eve ekmek götürüyorum. Artık fazla yük olmuyorum onlara, dışarıda benim hakkımda kötü söz duymuyorlar. Bunlar beni mutlu etse de kötü yanlarım da bir o kadar rahatsız ediyor beni. Mükemmel evlat olmadım, her isteklerini yapamadım, sevgimi fazla göstermedim, sonradan yapsam da bir dediğini iki ettirdim anne babamın. Bazen denmemesi gerekse de “of” dedim, ama yine de inanıyorum ki onlar benden razı olacaklardır, ben de onlardan hep razı olacağım.

YUNUS YURTBAKAN, 23 HAYIRLI EVLAT OLMAK KOLAY BİR ŞEY OLMASA GEREK

Ben anne babamın gözünde iyi bir evladım. Çünkü hiçbir zaman onların sözünden dışarı çıkmadım. Ya da çok büyük bir kabahat işlemedim. Onlara karşı bir kusur işlememişsem ben iyi bir evladım demektir. Fakat yer yer, zaman zaman ev içindeki küçük tartışmalar her çocuğun anne babasıyla yaşadığı sorunlardır. Bunlar normaldir. Hayırlı bir evladımdır inşallah. Bence hayırlı evlat olmak kolay bir şey olmasa gerek. Olmamalı da zaten. Yoksa anne baba hakkını kazanmak çok daha kolay bir şey olurdu. Ben Allah’ın izniyle hayırlı bir evladım. Eğer Allah katında da öyleysem ne mutlu bana.

BEYZA YAZICI, 15 ANNE VE BABAYA SAYGI BİZİM KAPIMIZDA ÇOK DEĞERLİ

Annem ve babam benim için vazgeçilemez. Ben elimden geldiği kadar onlara hayırlı bir evlat olmaya çalışıyorum. Elimden geldiği kadar işlerinde yardımcı olmaya çalışıyorum. İnşallah onları üzmeden ve kırmadan bunu başarabiliyorumdur. Bir kız evlat olarak annem benim için bir ekol. Ve ben gelecekte onun gibi olabilmek, onun gibi düşünebilmek, her şeye annemin gözleriyle bakabilmek istiyorum. Annemle arkadaş gibiyim, bunun sebebi de işte bu. Onu anlayabilmek. Annemle bir şeyler paylaşmak çok güzel. Yaptığım her işte anne ve babamın rızasını alabilmek de çok önemli. Belki eskiden bu kadar bilinçli değildim. Ama şimdi daha farklı. Sadat-ı Nakşibendiyeyle insan bambaşka biri olup çıkıyor. Şükretmeyi öğreniyor. Nefsi terbiyeye çalışıyor.
Anne babaya itaat, anne ve babaya saygı bizim kapımızda çok değerlidir. Kişi anne ve babasının aynasıdır bence. Karşısındakine de onları yansıtır. Ben bu aynaya kendim saygı duyduğum kadar başkalarının da saygı duymasını beklerim. Bu benden kaynaklanır. Aile içi durumumuzdan kaynaklanır. Ben anne ve babama saygıda kusur etmediğimi düşünüyorum. Onların verdiği eğitim bütün hayatım boyunca benim için artı bir puandır.

FADİME KAYA, 22

ANNE VE BABALARININ GÖZÜNDE ÇOCUKLARI HEP ÇOCUKTUR

Eskiden beri duyduğum bir söz vardır, anne ve babalarının gözünde çocukları hep çocuktur ve büyümezler. Ben bu sözün doğruluğuna çok inanırım. Üniversiteyi bitirsek de, askere gitsek de, evlensek de onlar hep bizim yanımızda, annemiz babamızdır. Ben kendi hayatıma baktığımda, bu durumdan hoşnut olmadığımı hissediyorum. Böylece özgür ve kararları arkasında durabilen bir insan olma yolunda zorlandığımı ve hayat karşısında korkak olduğumu hissediyorum. Oysa sağlıklı bir birey, anne ve babasından ayrı bir hayat görüşü, değer yargıları ve kişiliği olan bir insandır. Anne ve babası, çocuğuna “Sen bu hayat yolunda kendi ayakları üzerinde olabilecek kapasitedesin, eğer zorlanırsan biz her zaman senin yanındayız” mesajı verdiğinde, çocuk da sağlıklı kararlar verebilecek ve bu kararlarının ardında durmayı öğrenebilecektir. Ne var ki toplumumuzda böyle bir anlayış söz konusu değildir ve böyle davranan çocuklar, anne ve babalarının gözünde asi çocuklardır. Ben de sanırım bunlardan biriyim…

ESRA ÜNAL, 25

BENİM BİR KAŞIM KIRIŞTIĞINDA HER ŞEYİ YAPMAYA HAZIR OLAN AİLEME BEN NELER YAPMAM

Annem ve babam! Ortaokul sıralarında bile bunu düşünüyordum ailemin bana hakkı geçiyor ve ben buna karşılık ne verebiliyorum diye? Öncelikle düşünüyorum anne ve baba biz çocuklara bir şeyler katmaya çalışıyorlar, bizi en güzel şekilde yetiştirmeye çalışıyorlar. Ya biz? Biz de onlara olan görevlerimizi yapmaya mecburuz. Bu kız çocuğu ya da erkek çocuğu diye ayırt edilemez. Hani derler ya çevremizdeki insanlar “Kız olsun çamurdan olsun” diye… Toprağı çamuru geçelim de insan olsun. Annem ve babam ben doğarken “Rabbim bu çocuğu verdi, bize de dini bütün bir şekilde Allah” korkusu içinde büyütmek kalıyor” diyerek şefkat dolu kollarına almışlar. Benim bir kaşım kırıştığında her şeyi yapmaya hazır olan aileme ben neler yapmam. Bunu düşünerek hareket ederim ve ediyorum da inşallah. Ben ailemi seviyorum. Bana Allah korkusunu öğrettikleri için, içime o sevgiyi yerleştirdikleri için. Rabbim onlardan binlerce kat razı olsun. Onları cennetin en güzel köşelerinde mevkilendirsin. Bizim ailede anne baba kavramı büyüktür, çünkü hem anne babadır, hem de arkadaştırlar. İnsan düşündüğü ve hayal ettiği zaman duygulanıyor. Rabbim cennetin kokusunu almayı nasip ederse inşallah bütün ailemi o misk kokulu yerde bulmayı, onlarla orda buluşturmayı nasip etsin.

ÖZGE ERYİĞİT, 19

HAYIRLI EVLAT OLUP OLMADIĞIMIZ ONLAR BİZE MUHTAÇKEN ORTAYA ÇIKACAK

Anne babanın hakkını özellikle annemizin hakkını hiçbir şekilde ödeyemeyiz. Bu bakımdan manevi açıdan tamamen hayırlı bir evlat olduğumu düşünmüyorum. Ne yapsam az onlar için. Ben bu sene Marmara Üniversitesi Resim bölümünü kazanıp Diyarbakır’dan İstanbul’a geldim. Böylelikle ilk defa ailemden uzun süreli ayrılmış oldum. Geçen süre içinde şunu fark ettim ki, anne babanız uzakta olunca onların sizin için ne kadar önemli ve vazgeçilmez olduklarını anlıyorsunuz. Yakınınızdayken fazla kıymet bilemiyorsunuz. Annemin Allah vergisi olduğuna inandığım bir özelliği var. Ben daha söylemeden benim hissiyatımı anlaması. Bu bütün annelere verilmiş özel bir ikram diye düşünüyorum. Mesela geçen gün telefonda konuşurken hastalığımı belli etmemeye çalışıyordum. Gerçekten de oldukça normal konuşmama rağmen annem hemen “Neyin var kızım, hasta mısın?” dedi. Hatta mutsuz olduğumu bile fark ediyor. Ben her şeyimi önce anneme açarım. İyi, kötü, olumlu, olumsuz her şeyi onunla paylaşır, fikirlerini alırım. Ve hayatımda uygulamaya çalışırım. Şimdi bizler ve daha küçükler onlara muhtacız, ama bir gün gelecek onlar bize muhtaç olacaklar. İşte gerçekten hayırlı evlat olup olmadığımız o gün ortaya çıkacak, o zaman anlaşılacak.

ÖZLEM AKBUDAK, 28
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın