Bedir savaşından sonra Mekkeli müşriklerin ölüleri hakkında ağıtlar, şiirler söyleyerek müşrikleri kışkırtan, Peygamberimize ve Müslümanlara dil uzatarak fitne çıkartan, hattâ Peygamberimize suikast tertiplemeye kalkışan Kâ'b bin Eşref adlı bir Yahadi zengini vardı. Peygamber efendimiz Ashâb-ı Kirama buyurdu ki:

“Kâ'b bin Eşrefi kim öldürür?” Çünkü o, ALLAH ve Rasûlüne eza etmiştir.

Muhammed bin Mesleme dedi ki:

“Yâ Rasûlaliah! Ben onu senin için öldürür, onun sesini kısarım.” Bunun üzerine Rasûlullah efendimiz şöyle buyurdu:

“Gücün yeterse bu işi yap!”

Bunun üzerine Muhammed bin Mesleme, evine döndü. Sonra Ebû Naile, Abbâd bin Bişr, Haris bin Evs, Ebû Abs ve İbni Cerîr'in yanına gidip, meseleyi onlara açtı. Hepsi uygun görerek, "Beraber öldürürüz" dediler.

Bundan sonra, birlikte Peygamber efendimize gelerek dediler ki:

“Yâ Rasûlallah! İzin buyurursanız, biz Kâ'b ile konuşurken, sizinle ilgili  olarak onun  hoşuna  gidecek  bazı  sözler söylemeliyiz.”

Peygamber efendimiz, onlara buyurdu ki:

“Bu hususta istediğinizi söylemeniz size helâldir.”

Elfaz-ı küfür, yani küfrî sözler sadece ikrahı mülci karşısında söylen­mezler. Bozan ikrahı mulci olmadığı halde de sırf İslâm'ın ve müslümanları maslahatına uygun olarak bir tağutu veya tağuti bir mahkemeyi ortadan kaldırmak için de söylenebilirler.

Nasıl ki, Muhammed b. Mesleme (R.a.) ve arkadaşlarının ALLAH ve Peygamber düşmanı Ka'b b. Eşrefi öldürmek için söyledikleri sözler ikrahı mulci karşısında söylenmemışlerse aynı şekilde bugün de küfrü ve harbi kâfirleri ortadan kaldırmak için elfaz-i küfür söylenebilir. Ancak burada dikkat edilecek en önemli nokta, Muhammed b. Mesleme (R.a.) ve arkadaşları, müslümanların hem peygamberleri ve hem de imamları olan Hz. Muhammed (sav)'den izinli olmaları ve Ka'b b. Eşrafı öldürmekten başka bir şey ile meşgul olmamalarıdır. Bugün istilâ altındaki İslâm topraklarında böyle bir maslahata binaen elfaz-ı küfür kelimeleri kullan­mak suretiyle küfrî kurumları ve harbi mürted ve kâfirleri ortadan kaldır­maları için müsiümanların harb emirlerinden izin almaları ve aldıkları görevin dışına çıkmamaları gerekir. Çünkü Muhammed b. Mesleme (R.a.) ile arkadaşlarının durumlarında bunu görüyoruz.

Muhammed bin Mesleme ve arkadaşları, aralarında istişare yapıp bir plân hazırladılar. Bundan sonra Muhammed bin Mesleme, Kâ'b bin Eşrefin yanma giderek dedi ki:

“Şu Muhammed, bizden sadaka istedi. Bize çok vergi yükledi. Onun için senden ödünç bir şey almak için geldim. O sizi daha da bıktıracak.”

İşte ona bir defa uymuş bulunduk. Ona tabi olmakta devam edeceğiz. Bakalım sonu ne olacak? Şimdi sen bize biraz ödünç hurma ver.

“Evet vereyim, fakat bana bir şeyi rehin vermelisiniz.” Muhammed bin Mesleme ile yanındakiler sordu:

“Ne istersin?”

“Kadınlarınızı rehin isterim!”

“Kadınlarımızı sana nasıl rehin verebiliriz? Sen yakışıklı birisin. Kadın gönlü, meyledebilir.”

“O zaman oğullarınızı rehin verin!”

“Onları da rehin veremeyiz. Onlardan birine, bir iki deve yükü hurmaya karşılık rehin olundu diye sövülür ki, bu bizim hiç unutamıyacağımız bir leke olur. Fakat sana silâhımızı ve zırhımızı rehin verebiliriz.”

Kâ'b bu teklifi kabul etti. Onlara, ne zaman geleceklerini de bildirdi.

Muhammed bin Mesleme, belirtilen gece Kâ'b'ın kalesinin yanına gitti. Beraberinde, Kâ'b'ın süt kardeşi Ebû Naile de vardı. Kâ'b onları kaleye çağırmıştı.

Kâ'b gelenleri karşılamak için aşağı inerken Kâ'b'ın karısı dedi ki:

“Bu saatte nereye gidiyorsun?”

“Gelenleri karşılamaya iniyorum.”

“Bu durum bana pek iyi gelmiyor. Sanki bana kan dökülecek gibi geliyor.”

“Yok yok zannettiğin gibi değil, onlar Muhammed bin Mesleme ile süt kardeşim Ebû Nâile'dir. O iyi bir gençtir. Geceleyin, kılınç vuruşmasına bile çağırılsa, hiç tereddüt etmeden gelir. Böyle birisidir.”

“Yine de sen aşağı inme! Onlarla konağın damından konuş!”

“Yiğite yaraşan, çarpışmaya, süngülenmeye davet edilse bile icabet etmektir.”

Kâ'b böyle söyledikten sonra aşağı indi.

Muhammed bin Mesleme, bu arada üç kişiyi kaleye soktu. Bunlar Ebû Abs, Haris bin Evs, Abbâd bin Bişr idi. Muhammed bin Mesleme arkadaşlarına dedi ki:

“Kâ'b gelince, ona saçını koklayacağımı söyler, başını tutup koklarım. Siz, benim, Kâ'b'ın başını iyice  yakaladığımı gördüğünüz zaman, kılıçlarınızla, Kâ'b'a vurunuz. Böylece "Harb hiledir" hadîs-i şerifine uygun hareket etmiş oluruz.

Kâ'b bin Eşref, güzel giyinmiş bir şekilde güzel koku saçarak, onların yanma gelmişti. Muhammed bin Mesleme, Şimdiye kadar böyle güzel koku koklamadım" diyerek Kâ'b'ın yanına vardı. Kâ'b gururlanarak cevap verdi:

Dünyanın en güzel kokularını kullanırım. Muhammed bin Mesleme dedi ki:

“Güzel kokulu saçını koklamama izin verir misiniz?”

Kâ'b, müsâade ettiğini söyledi. Muhammed bin Mesleme, onun başını yakalayıp, arkadaşlarına seslendi:

“ALLAH ve Rasûlüllah düşmanına vurunuz!”

İlk kılıç vurulduğunda, Kâ'b şiddetle bağırdı, ancak ölmedi. Bunu gören Muhammed bin Mesleme hançeriyle Kâ'b'ın karnını göbeğinden kasığına kadar yırttı. Kâ'b, öyle bir çığlık kopardı ki, çevrelerindeki evlerden bu feryadı duymayan kalmadı. Kâ'b yere yıkılıp öldü.

Fedaîler bundan sonra oradan süratle uzaklaştılar. Yahudiler kaleden inip bir müddet onları takip ettilerse de, yolu şaşırarak bulamadılar. Mücahidier, Medine'ye girdiklerinde, Rasûlüllah efendimiz namaz kılmıştı. Mücahidlerin tekbîr seslerini işitince, kendileri de, tekbîr getir­diler. Muhammed bin Mesleme, Resülüilah efendimize, Kâ'b'ın öldü­rüldüğünü haber verdi. Rasûlüllah efendimiz buyurdu ki:

“Muradınıza erdiniz. Fedailer de;”

“Evet yâ Rasûlallah! ALLAHın ve Resûlüllahın bir düşmanı daha hak ettiği cezayı buldu,” dediler.

Kâ'b'ın öldürülmesi, hicretin üçüncü yılının Ramazan ayında oldu. Bedir savaşından sonra Benî Nâdir Yahudileri, Peygamberimizi yurtları­na da'vet edip, suikast yapmak istemişlerdi. Bunun üzerine Peygam­berimiz onların bu tutumunu öğrendi. Muhammed bin Mesleme'yi ça­ğırarak buyurdu ki:

“Nâdiroğulları Yahudilerine git! Onlara, "Rasûlüllah beni size; 'Yurdumdan çıkıp gidiniz! Burada benimle birlikte oturmayınız! Siz bana bir suikast plânı kurdunuz! Size on gün süre tanıyorum. Bu müddetten sonra,  buralarda  sizden  kim   görülürse,   boynu  vurulacaktır'  emrini bildirmek üzere gönderdi" de!

Bu emir üzerine Muhammed bin Mesleme, Nâdiroğulları Yahudilerinin yurduna varınca, onlara dedi ki:

Musa aleyhisselâma Tevrat'ı indirmiş olan, ALLAH aşkma doğru söy­leyiniz: Muhammed aleyhisselâm Peygamber  olarak  gönderilmeden önce, Tevrat önünüzde iken, size geldiğim  ve şu meclisinizde bana Yahudiliği teklif ettiğiniz zaman ben size, "Vallahi ben asla Yahûdî olmam" demiştim. O zaman siz de bana cevaben, "Senin dîninden başka din yoktur. Senin anladığın, istediğin, duyup işittiğin Hanîf dîninin aynısıdır! Size gelecek olan Peygamber, hem şeriat sahibidir, hem savaşçıdır. Gözlerinde biraz kırmızılık vardır. Kendisi Yemen tarafından gelecek, deveye binecek, ihrama bürünecek, bedeni yumuşak ve kuvvetli, kılıcı boynunda asılı bulunacak, konuştuğu zaman hikmet konuşacaktır" dememiş miydiniz?

Yahudiler bunu itiraf etmelerifre rağmen İslâmiyeti kabul etmemişler­di. Muhammed bin Mesleme ayrıca Resûlüllahın emrini onlara bildirdi. Bunun'üzerine Nâdiroğulları yüklerini toplayıp, topraklarını terkederek yurtlarından oldular ve ihanetlerinin cezasını gördüler. Hayber gazve­sinde, Hayber kalelerine yapılan hücumlarda Muhammed bin Mesleme en önde bulunuyordu. Henüz Hayber fethedilmemişti. Muhammed bin Mesleme dedi ki:

“Yâ Rasûlallah! Bugün çok üzgünüm. Yahudiler kardeşim Mahmûd bin Mesleme'yi şehîd ettiler.”

Bunun üzerine Peygamber efendimiz buyurdu ki:

“Düşmanlarla karşılaşmayı istemeyiniz. Allahtan sağlık ve afiyet dileyiniz. Çünkü siz, onlardan başınıza neler geleceğini bilemezsiniz. Düşmanla   karşılaştığınız  zaman,  "ALLAHım!   Bizim   de  Rabbimiz, onların da Rabbi sensin. Hepimiz senin kudretin altındayız. Onları öldürecek, ancak sensin" diye dua ediniz, ondan sonra oturunuz. Sizi sardıkları zaman tekbîr getiriniz. Ey Muhammed bin Mesleme! Sana müjde! Yarın, inşaallah, kardeşini öldüren öldürülecek ve Yahudi savaşçıları, kaçacaklardır."

Şehidler ailesini teselli etmek, Peygamber (sav)'in sünnetindendir. Muhammed b. Mesleme (R.a.)'ın hayatı muharebe meydanlarında geçti. Hz. Osman ve Hz. Ali'nin halifelikleri sırasında artık ihtiyarlamış olduğundan, Medîne'de sakin bir hayat yaşadı. Hz. Muâviye (R.a.)'nin halifeliği sırasında yetmişyedi yaşında iken, 664 yılında Medine'de vefat etti, Bakî kabristanına defnedildi. [15]

Sahabe, hayatını ALLAH'ın dinine adamıştı. Din için her türlü fedakâr­lıkta bulunuyorlardı. Bazan tebliğci, bazan de savaşçı oluyorlardı. Onlar ALLAH'ın razısını kazanmayı dünyalar kazanmaya tercih etmişlerdi. ALLAH'ın rızasını kazançların en mühimi kabul etmek, bir sahabe anlayışıdır. Yani sahabe fıkhıdır.

 
[15] Hayatü's Sahâbe/M. Yusuf Kândehlevî; 'Hilyetül Evliya; El-İsabe Fi temyizi Sabnbe/İbn-i Hacerü'l Askalani; Suverun Min Hayatü's Sahâbe/Abdurrahman Ref'at el- Başa, Beyrut/ty


[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

Yine muthus korkusuz,Allah ve Resulu icin bir an tereddut etmeden canlarini bile verebilecek Islam fedaileri.Rabbim onlarin actigi bu nurlu yoldan bizleri ayirmasin insallah.Allah razi olsun paylasim icin
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

 Aleyna Ve Aleykümüsselăm ecmain. Amiin ecmain Mevlam bizleri hakkıyla bu güzel yoldan gidenlerden eylesin inşaAllah.
Paylaşım için Rabbim Razı olsun kardeşim..
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın