Eylül 2011 72.SAYI

Evlilik çok bilinmeyenli bir denklem gibidir. Bazen atılan her adımda yeni bir bilinmeyen eklenir denkleme. Mühim olan doğru yolu izleyip çözüme bir an önce ulaşmakken, pek çok çiftin yaptığı, bilinmeyenlerin fazlalığına bakıp umutsuzluğa kapılmaktır. Düğün telaşesi ile tartışmalar yaşanır mesela, “eyvah” der bir soru işareti oluştururuz hemen zihnimizde. Evleniriz, uyuşamadığımız noktalar, fikir ayrılıkları çıkar karşımıza, hemen “yeni bir sorun daha” diyerek panikleriz. Kimi sorunlarımız aynı olur başkalarınınkiyle, kimisi de farklı. Ama ortak yargımız problemi çözmektense büyütüp kendimizi üzmektir çoğunlukla. Hele de sorunumuzun adı “büyükler” olursa işler daha da içinden çıkılmaz bir hal alabilir.

YOKSA SİZ HALA ANNENİZİN SÖZÜNÜ MÜ DİNLİYORSUNUZ?

Eskiden büyük evlerde büyük aileler halinde yaşanırdı. Bunun mahremiyet açısından zor yanları olsa da pek çok noktada “birlik” olmak sorunları en aza indirirdi. “Bir bilene danışmak” düsturu ile meseleler sorun haline gelmeden hallolur, büyükler örnek alınarak ilişkiler rayına oturtulurdu. Ninelerimizin evliliğe dair “Ben neler çektim…” diye başlayan bir hikayesi olsa da birlikte olmanın, büyüklerden nasihat dinlemenin, öneri almanın faydası da muhakkak ki görülürdü. Fakat gün oldu, devran döndü aileler gitgide küçülmeye başladı. Üzücü tarafı ise bu küçülmenin ailelerimizin kemiyeti ile alakalı olduğu kadar keyfiyetini de kapsaması oldu. Çekirdek aile olarak yaşamak pek tabi ki mahremiyetimiz ve değişen yaşam standartlarımız için daha uygun olmakla birlikte aile büyükleri ne yazık ki hepimizin “korkulu rüyası” haline gelmeye başladı.

Eşimizle istişare ettiğimiz herhangi bir konuda anlaşmazlığa düştük mesela. Bir büyüğe sormayı teklif ettiğimizde genelde “Şimdi eski zaman işlerinden örnek verecek, bizim zamanımızda şöyleydi diye başlayacak, aman ne gerek var!” tarzı cümleler duyarız. Yahut bir bilene danışıp da karar aldıysak, o kararı uyguladığımız vakit “Aaa, eskinin insanı gibi yapacaksın demek, bu devirde bunlar mı kaldı, tarihin tozlu sayfalarından indirdin bu fikri galiba…” şeklinde alaylı ifadeler duyarız etrafımızdaki insanlardan. Bu da ikili ilişkilerimizi zora sokar. Kimi zaman eşlerden biri büyüklere danışmak isterken diğeri bunu gereksiz görür; kimi zaman da olaylar bizim kontrolümüz dışında gelişir de büyüklerimizin bir önerisini uygulamak durumunda kalırız. İşte böyle durumlarda büyük sorunlar baş gösterebilir evimizde. “Senin annen-baban benim evime, işime, düzenime neden karışıyor?” sorusuyla başlayan tartışmalar “Ya ailen ya ben” boyutuna bile ulaşabilir ne yazık ki.

BÜYÜKLERİ BİR KENARA ATIP KENDİ YUVALARIMIZA ÇEKİLDİK

Özellikle evlilik gibi ikili ilişkilerin söz konusu olduğu durumlarda tarafların kontrol altında olma korkusu ile büyüklere danışmaktan uzak durduklarını dile getiren psikolojik danışman Fatma Ülger kültürümüzden ve ailelerimizden kopuşumuzu şu şekilde özetliyor: “Yaşadığımızın çağın bize en büyük dezavantajı sınırsız özgürlük sunması oldu. Bu özgürlük tanımlaması yanlış anlaşılınca da atılan her adımda bağlılıktan korkup bağlılıklarımızı bağımlılık olarak addeder olduk. Ve bağımlılık diye adlandırdığımız şeylerden kurtulmak için doğu toplumlarının aidiyet duygusunun aksine batı toplumlarındaki gibi ‘Bu dünya benim için var edildi, ben özelim, ben biliyorum, bu dünyaya bir defa geldim, kendim için yaşayacağım’ diyerek bizim kültürümüzde de aileden kopuş başladı. Tabii ki bu hemen gerçekleşmedi. Görsel ve yazılı medya da bu kopuşa destek verdi. Sistematik bir şekilde duyarsızlaştırıldıktan sonra büyüklerimizi bir kenara bırakarak kendimize ait, sadece eşimiz ve bizim olan küçük yuvalarımıza çekildik. Netice olarak ise büyüklerini saymayan, önemsemeyen, vefa duygusundan yoksun bencil bireyler olduk. Halbuki unuttuğumuz çok önemli bir nokta vardı: Bugün biz büyüklerimize yüz çevirirken yarın da yetiştirdiğimiz çocuklar bize yüz çevirecek…”

YA TUTARSA?

Bir damla mürekkebin koskoca gölü bulandırmayacağı gibi bir büyüğün sözü de bizim ilişkimizi yıpratmaz. Bir sözle parçalanacak gibiyse ilişkimiz, o zaman sorun sözde değil bizdedir. Çocuğumuz oldu diyelim, annemiz yahut eşimizin annesi “Kundağa sar bebeği” dedi. Hemen “Eskidendi o adetler şimdi kundak mı kaldı?” der içten içe de öfkeleniriz, işimize karışılıyor diye. Üstelik bir de bunun sinirini eşimizden çıkarırız. Büyüklere söyleyemediğimiz sözleri eşimize söyler, ne kadar bunaldığımızdan dem vururuz. Ya da bir büyük eşimize “Yavaş sür evladım arabayı, aman dikkat” dediyse bu masum bir uyarı değil hayata müdahale olur. Hele de söyleyen hanımın bir yakını ise, “İşime neden karışılıyor”a kadar gidebilir mesele. Halbuki görmüş geçirmiş büyüklerimiz art niyet gözetmeksizin yaparlar bu işi. Üstelik de söylenen sözler hayatımızı alt üst edecek öneriler değil, aksine pek çoğu işimizi kolaylaştırmak için, iyi niyetle dile gelmiş ifadelerdir…

Tak taraflı değildir elbet danışmak ve öneri almak. En güzeli söylediği sözün, yaptığı davranışın hayata karışmak mı, iyi niyetle öneride bulunmak mı olduğunun ayrımını yapan büyükler ve öneriler karşısında saygılı bir tutum sergileyen, “Büyüğümden aldığım nasihat kulağıma küpe olur” diyen gençlerin var olmasıdır. Ancak bu şekilde niyetler halis, amaçlar güzel olursa yuvalarımızda da huzur olur. Birlikte olmak bize sıkıntı değil mutluluk verir. Büyükler korkulu rüyamız değil yuvamıza güzellik katan cennet anahtarlarımız olurlar…

Rümeysa DURAK
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

"Eğer(karı kocanın artık iyice) aralarının açılmasından endişe ederseniz, erkeğin ailesinden bir hakem, kadının ailesinden bir hakem gönderin. Bunlar (onların aralarını gerçekten) düzeltmek isterlerse, Allah aralarını bulmaya onları muvaffak kılar. Şüphesiz ki Allah, herşeyi hakkıyla bilendir ve herşeyden haberdar olandır." -Nisa,35-
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın