Sonuç

Sonuç

Allah tüm dünya müslümanlarına zafer veya şehadet nasip etsin.

Diğer bölgelerdeki İslami mücadelelerden söz ederken, diktatör ve zorba Saddam rejimine karşı onurlu bir kıyam bayrağını yükselten yiğit Irak müslümanları da unutulmamalıdır. Özellikle İran İslam İnkılabının getirdiği bilinç ve güven bu müslümanları daha da hareketlendirmiş ve neticede binlercesi diktatör Saddam tarafından şehid edilmiştir. Yaptıkları büyük fedakarlıklarla, sahip olduğu en değerli şeyleri gözlerini kırpmadan Allah yolunda feda edenlerin başında şehid Muhammed Bakır es-Sadr gelmektedir. Sonra, Muhammed Bakır Hakim'in onbeş kişilik aile şehidleri, şehid Mehdi, Şehid Seyyid Şirazi, Şehid Abbas Hudeyri, Şehid Şeyh Arif el-Basri, Şehid Ebu Muhammed Müsavi gibi bir çok seçkin insan sadece 1980'lerde katledilmişti.Yine Muhammed Bakır es-Sadr'ın kız kardeşi Bintül Hüda'nın Irak'taki müslüman kadınların İslami hedeflere yöneltilmesinde büyük payı olmuştur. Özellikle Beytü'z-Zehra'da mücadeleci ve aydın kızları eğitiyor ve asil İslam kültürünün yaşatılması için büyük bir gayret sarfediyordu. Bağdat, ve Necef gibi merkezlerde İslami toplantı ve programlar düzenleyerek inanç, fikir ve siyasette bilinçlenmeyi sağlıyordu. Konuşmalarının yanısıra güçlü kalemiyle de geride değerli eserler bırakıyordu.

Ağabeyi Sadr yakalanmış götürülürken Bintü'1-Hüda da gitmek istediğinde Molla Sadr kızkardeşinin geri dönmesini ister. Bintül Hûda ona şu cevabı vermiştir:

"Hayır kardeşim! Allah'a andolsun ki Zeynep, ağabeyi Hüseyin'le birlikte nasıl gittiyse ben de seninle beraber geleceğim.. ." [244]

Şehid Bintül Hûda da ağabeyi ile beraber Baasçıların zindanlarında yoğun işkencelere uğratıldıktan sonra ebedi istirahatgâhına gitti.

21. asra yaklaştığımız bugünlerde artık İslami mücadeleler dünyanın dört bir yanında başlamış durumdadır. Sadece Filistin, Afganistan, Mısır değil Eritre, Moro, Filipinler, Hindistan, Kore, Çin; diğer taraftan güneyde Afrika ülkeleri, batıda bir çok Avrupa ülkelerinden Amerika içlerine kadar uzanan topraklarda İslami mücadele ve İslami direniş devam etmektedir. Hatta Kuzeyde Azarbeycan gibi Sovyet eyaletlerinde bile İslam gündemdedir ve bu uğurda kıvılcımlar yükselmektedir.

Kısaca değindiğimiz bu İslami çalışmalar yanında, seslerini duyduğumuz veya duyamadığımız daha bir çok çalışmaların olduğunu söylemek mümkündür. Şunu kabul etmek gerekir ki dünyadaki müslüman toplumlar farklı kültür, farklı şartlara sahiptirler. Bir topluluk için geçerli siyasi ve sosyal şartlar bir diğeri için geçerli olmayabilir, ikinci bir durum, içinde bulunuları siyasi iktidarların sertliği veya müsamahakarlığına göre de müslümanların problemleri değişmektedir. Dolayısıyla Müslümanların eğitim, tebliğ ve fiili mücadeleleri ayrı ayrı konumlara sahiptir. Bu nedenle dünyadaki İslami hareketleri değerlendirirken bütün lehte ve aleyhte olan şartları gözönünde bulundurmak zorundayız. Bugün Afganistan müslümanları silaha sarılmış diye bütün müslümanların aynı şekilde kendi bölgelerinde silaha sarılmaları doğru olmaz. Yani birinde silaha sarılmak kaçınılmaz olurken, bir diğerinde tebliğ ve davete sarılmak zorunlu olabilir. O halde olayları değerlendirirken katı bir tutuculuk veya aşırı bir müsamahakarlık tavrı kullanılmamalıdır.

Türkiye düzeyinde İslam adına yapılan çalışmaları irdelediğimizde çok klasik bir tablonun var olduğunu göreceğiz. Onüçüncü yızyıldan beri Anadolu'da taht kurmuş ve İslam dünyasının sözde halifeliğini üstlenmiş koca Osmanlı saltanatının İslam adına, Allah adına ne verdikleri merak konusudur. Saray adına işlenen cürümleri satırlara dökmeyeceğiz. [245] yadedilen sultanların taht adına işledikleri cinayetleri hepimiz biliyoruz. Osmanlı sultanlarının tümünü aynı kefeye koymuyoruz ancak, İslam'a gereği gibi sahip çıkmış bir sultan da bulamıyoruz. 700 küsur yıl devam etmiş şaşalı hanedanlığın geride bıraktığı, ümmet için bir hiçtir. Ancak İslamdan habersiz olan kimi çevrelerce, Osmanlı dönemi bir şeriat, birhilafet olarak halen kabul edilmektedir. Bana kalırsa bu mantıkta olan insanlar, işin özüne değil, hep işin kabuğuna bakmaktadır. Onlara göre Allah'ın emirlerinin topyekün uygulanması değil, Allah'ın isminden, İslam'ın adından söz edilmesi yeterlidir. Hattabunların, daha ileri giderek Osmanlı'yı bir şeriat ülkesi haline dönüştürmeleri, onlaın Asr-ı Saadet dönemindeki İslam'a gitmelireni engel olmuştur. Öyleki yıllar boyu Türk mantığında İslam denildi rai hep Osmanıl akla gelmiştir. Ve bu halen kimi çevrelerce devam etmektedir. Osmanlı'yı dört dörtlük göstermek için az tarih yazmadılar. Bunlar, tarihi suçlayarak "Yalan Söyleyen Tarih Utansın" dediler. Halbuki tarihi saptıranlar yine kendileri gibi insanlardı. O halde "Yalan söleyen tarih" değil, "yalan söyleyen Tarihçi utansın" demek en sahih sözdür.

Şunu rahatlıkla söyliyelim ki katı bir Osmanlıcılık tutumuna sahip olan insanların pilleri tükenmiştir. Çünkü yalan söyleyen tarihçilerin, kimden kızarak kimi yükselttikleri gün gibi açıktır. İkinci bir huus, Asr-ı Saadet döneminden sonra saptrılmay çalışılan ve günümüze kadar devam eden İslam'ı, artık müslümanların direk kaynağından öğrenmesi onların taassubunu kırmıştır. Artık bütün ülkelerde olduğu gibi, Türkiye'de de hür düşünce mantığı gelişmiştir. Hiç bir kimse, adı-şanı ne olursa olsun körü körüne, kuru bir tassupla izlenemez. Ümmetin yıllardır bu veya şu adına avutulduğu, uyutulduğu yeter... Hiç bir insan, hiç bir hareket masum olamaz. Hatasıyla sevabıyla kişiler tahlil edilir, hataları hata olarak söylenir ve atılır; iyiliği de iyilik olarak söylenir ve alınır. İşte İslami hareketler uzun yıllar faaleyet gösterememeşsi be hakkaniyetin çalışmamasındandır. En büyük sebep de budur.

Osmanlı döneminde, saltanat adına işlenen cürümlerden rahatsız olan ve İslami bir tavır takınmak isteyen Şeyh Bedretin ve Şeyh eşrefler'in de sağlıklı bir hareketi görülemez. Hastalığı gördükleri halde, o hastalığı iyileştirecek bir ilaç topluma sunamamışlardı. Yani bütün hastalıkların kaynağı olan tasavvuf çanağını aşarak radikal bir harekete sahip olamamışlardı. Dolayısıyla o kısır hareketleri, geniş halk kitlesine döüştürülemeden kısa zamanda söndürülmüştü.

Keza, Said Nursi'de, hareketi geniş halk kitlesine maledememişti. Çağdaşları ile kuvvetlerini birleştirmeden o yalnızlık içinde çırpınarak ömrünü tamamlamıştır. Ömründen sonra da bir sürü istismarcılar sahneye çıkmış, eserleri üzerinde alabildiğine kalem oynatmış, hatta "Siyasetten Allah'a sığınırım" dediği halde politikanın ortasına orurtulmuştur.

Yine Cumhiriyet döneminin ilk yıllarında başlatılan bazı sözde İslami hareketler de rastgele toplatılan insanlarla harekete geçmiş ve neticede hep fiyasko ile sonuçlanmıştır, tarih süreç içerisinde ciddi ve faal eğitimlerden geçmemiş bir kitlenin hareketlerini başarıyla tamamladıkları asla görülmemiştir. Bazı heyecan vehislerle harekete geçenlerin kısa zamanda dağıldıklarına hepimiz şahidiz. İşte Cumhuriyetin ilk yıllarında ortaya çıkmış hareketlerin böyle sonuçlanması tabiiydi.

Cumhuriyet döneminde 1930 yılından 1950 yılına kadar, en ufak bir kıpırdama olmadığı gibi, evlerde Kur'an okumak dahi yasaklanmıştı. O günlerde bir jandarmanın verdiği korku, bu günlerin bir ordusuna bedeldi. Tabii ki olayların bu boyutlara ulaşması bir takımsebepler neticesinde olmuştu. Ama her ne olursa olsun, o günlerde kimse İslami ağzına alamamıştı. Tevhidi Tedrisat konunuyla Osmanlı'nın ilim yuvaları kapatılmış, yerine laik anlamda ilahiyat fakülteleri ve imam-hatip okulları açtırılmışsa da kısa zaman sonra onlar da kapatılmıştı.

1950'li yıllara gelindiğinde çık partili dönemden yararlanarak "oy" potansiyeli için Demokrat Parti tarafından ipler gevşetilmişse de beklenilen neticeler elde edilememiştir. Ancak milliyetçi-Muhafazakar tipler 60'lardan sonra yavaş yavaş sahneye çıkmaya başlamışlarsa da bunları İslam'la karıştırmamak gerekir. Çünkü o günlerin Milli şefleri bir yana, milli üstadları dahi radikal İslami kütüğe, kaydedilemezler. Zira kimler tarafından ortaya atıldığı bilinmeyen "Millilik" hareketleri, Anadolu halkının büyük kesiminde yer ederken, Üsdatlar da bunun dışında pek kalamamıştı. O günkü Kuvayi Milliye, Misakı Milli, Milli Marştlar, Milli eğitim, Milli kültürler, dün de İslami eğilime sahip olmak isteyenler tarafından Milli hareket Milli Nizam, Milli Selamat olarak devam ettirilmiştir. Hareketin halen türkiye sınırları içerisinde ve Almanya gibi yerlerde "Milli Görüş" olarak devam etmesi, milli sınırların aşılıp Ümmetçi bir espriye ne kadar yaklaşılabildiğini ortaya koymaktadır. Bu bağlamda, "Müslümanlar kardeştirler" esprisinin gereği gibi anlaşılmadığı rahatlıkla söylenebilir.

1960 sonrası Türkiye'de başlatılan bu milliyetçilik muhafazakarlık eğilimleri zamanla İslami kimliğe büründürülmüş İslam'ın karşısında tek düşman olarak hep komünizm tehlikesi gösterilmiştir. Ancak yıllar sonra bu oyunun kimler tarafından ve ne amaçla sergilendiği öğrenilmiş ve hareketin rotası değiştirilmiştir.

1970 sonrası Türkiye'ye baktığımızda İslam adı altında bir çok hizbin faaliyet sürdüğünü görürüz. Tasavvuf çevrelerinden akademik çevreye, resmi kaynaklı çevrelerden bağımsız çalışmalara kadar bir çok eğilimler vardır. Ancak bütün bunların hangi ölçüde ve ne kadar müslüman olduğu tartışılır bir konudur. İkinci bir husus, genelde bu fraksiyonlar tek taraflı faaliyet göstermektedirler. Kimileri yıllardır inanç konularına ağırlık verirken, kimileri de sadece nafilelere ağırlık vermektedir. Yine kimileri sadece Kur'an öğrenimine ağırlık verirken, kimileri de sadece fıkha yer vermektedir. Kimileri olaylara sadece batini anlamda yaklaşırken,...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın