Sayfayı Yazdır - Ashabdan ibretli tablolar

ASHABDAN İBRETLİ TABLOLAR

GİRİŞ
İçtimâi Yardım'dan bahs açılınca Ensarı hatırlamamak elden gelmiyor. Zaten çok yardım ettikleri, yardımda kusur etmedikleri için kendilerine yardım edenler mânâsına "Ensar" denmiştir.
Allah'a ve Resûlü' ne bağlılıkları, İslâm'a maddî ve mânevî, malî ve şahsî yardımları unutulamaz. İşte bu sebeple, Allah, Kitabında bunları daima önce zikretmiş ve lâyık olup hak ettikleri övgüsüne mazhar etmiştir.
Allah'ın kitabında, en çok bahsettiği husus: İctimâî Yardım, Allah yolunda karşılıksız harcamadır. Denilebilir ki, bu, Kur'ân'da imandan sonra en çok zikredilen mes'eledir. Hatta imanın kemali, bir kimsenin gerçek, samimi müslüman olabilmesi için şart kabul edilmiştir. Allah'ın müslümanlara yardımı, onları galip getirmesi, onlara metanet, sabır ve sebat bahşetmesi, müslümanlann kendi uğrunda karşılıksız harcamalarına; dine ve Peygamberine yardımları şartına bağlanmıştır.
İslâm, tebliğe başlandığından itibaren, bir yandan dini neşredecek insana, diğer yandan maddi imkâna ihtiyaç duymuştur. Bunu, Kur'ân'daki cihadın mal ve canla yapılmasını emreden âyetlerden anlıyoruz.
Zaten bir da'vanın yayılması müntesiblerinin yaptığı maddî fedakârlıkla doğru orantılıdır.
Buna en güzel Örnek Sahabe-i Kiramın yaşadığı hayattır. Bir de zengin olmak vermenin şartlarından değildir. Eldeki mevcuddan vermektir önemli olan. Kişi inandığı kadar verir zira. Bunu takdim edeceğimiz şu örneklerde görmemiz mümkündür.
Ebû Akîl fakir sahabilerdendi. Elinin emeğiyle geçiniyordu. İki sa' hurma karşılığı sırtında odun taşıyordu. Hurmanın bir sa'ını ailesinin geçimi için ayırıyor, diğer kısmını ise Allah yolunda tasadduk ediyordu.
Tebük seferi için ümmetin himmetine müracaat edildi. Herkes son noktasına kadar döküldü. Bunlardan biri de Ebu Akîl'di. Bir gün bir sa' hurmayı Hz. Peygamber'e getirdi. Bunları sadaka olarak vereceğini söyleyince, Resûlüllah:
"Onu, sadaka olarak toplananların içine dök." dedi. Münafıklar, bunu azımsadılar, dillerine doladılar. "Bu kadarcık hurma da verilir miymiş?" diyerek onunla alay etmeye başladılar. Şöyle diyorlardı:
"Bir sa' hurmanın sevabıyla ne olur?"
Bunun üzerine şu âyet nâzil oldu: "Mü'minler içinde gönül isteğiyle sadaka verenleri, uğraşa-didişe ellerine geçirdiklerini tasadduk edenleri ayıplayıp alaya alanları Allah, maskara eder, onlara acıklı azap vardır." (Tevbe,10/79). Bu tablonun ferdî olmadığını şu örnekten de anlıyoruz. Ebû Hüreyre anlatıyor:
Bir adam, Resûlüllah'a gelip:
"Ben çok yoksulum, bana bir şeyler ver Ya Resulüllah!" dedi. Resûlüllah da hanımlarından birine, "bir şey varsa verin!" diye haber gönderdi. Anamız ise:
"Allah'a yemin olsun ki, yanımda sudan başka hiçbir şey yok." diye cevap verdi. Bunun üzerine Resûlüllah diğer anamıza haber gönderdi. Ondan da aynı cevabı aldılar. Öyle ki, bütün analarımız:
"Allah'a yemin olsun ki, yanımızda sudan başka birşey yok." diye cevap verdiler. O zaman Resûlüllah:
"Kim bu adamı, bu gece misafir edecek? Allah ona ecrini versin." buyurdu. Ensardan biri kalkıp:
"Yâ Resûlallah, ben misafir ederim." dedi ve onu alıp evine götürdü. Eve vannca, hanımına:
"Yiyecek birşeyler var mı?" diye sordu. Hanımı:
"Sadece çocukların yiyeceği var." deyince, ensarî:
"Onları birşeyle avut, birşeyler yemek isterlerse onları uyut, sonra misafir gelince ışığı söndür ki, bizi kendisiyle beraber yemek yiyor sansın." dedi. Daha sonra yemeğe oturdular. Misafir karnını doyurdu. Kendileri hiçbir şey yemediler. Fedakarlığın" bu göz yaşartıcı tablosu anında Efendimiz'e haber verilmişti. Sabahleyin ev sahibi, Re-sûlüliah'a gittiğinde, Resülüllah:
"Allah, misafirinize karşı yaptığınız davranışınızı beğendi." buyurdu. Çok geçmeden şu âyet nâzil oldu: "Kendileri ihtiyaç içinde olsalar bile, onları öz canlarına üstün tutarlar" (Başr,5919).

ABDURRAHMAN B. AVF İLE SA'D B. REBİ'NİN KISSASI
Bu tabloda da yapılan fedakarlığa eşdeğeriyle karşılık verildiğini göreceğiz. Hz. Enes anlatıyor:
Abdurrahman b. Avf Medine'ye geldiğinde hiç bir şeyi yok-tu.Bütün mal ve mülkünü Mekke'de bırakıp gelmişti. Hz. Peygamber, Abdurrahman ile Ensardan Sa'd'ın kardeş olduğunu ilân etti. Sa'd, Abdurrahman'a:
"Kardeşim, ben Medine'nin zenginlerinden sayılırım.. Bak, malımın yarısını al. İki karım var. Bak, hangisi hoşuna gidiyorsa, boşayayım. İddetinden sonra onunla evlen." teklifinde bulundu. Abdurrahman ise arşı ihtizaza getiren bu teklife karşı tok gönüllü bir cevab verdi:
"Allah, aileni de, malını da sana bağışlasın. Siz bana çarşının yolunu gösterin." dedi. Çarşıyı gösterdiler. Gidip alışveriş etti. Kâr etti. Akşama bir miktar peynir ve yağ ile eve döndü. Çok geçmeden işini yoluna koydu, zengin oldu. Üzerinde za'feran kokusu olduğu halde, Resûlullah'ın yanına geldi. Hz. Peygamber (sav) ona:
"Ne bu hal?" diye sorunca:
"Yâ Resûlallah, yeni evlendim." dedi.
"Ne kadar mehir verdin?" diye sordu.
"Bir nevat altın." dedi. Evliliğini ilan etmediğini gören Resulüllah:
"Bir koyunla da olsa, düğün yemeği yap." buyurdular. Böylece gelen Muhacirlerin Medine'de perişan olmadığı Ensar, bilhassa İslam düşmanı yahudilerce görülecekti.
Abdurrahman b. Avf der ki: "Elime taş alsam altın gümüş olduğunu gördüm."

(*) Hadislerle Müslümanlık, c.I, 365-66; 370-71 ve c.II, 747-49'dan iktibas edilmiştir.

ALINTI

๑۩۞۩๑ İslami İlimler Dunyası ๑۩۞۩๑ => Ehli Beyti ve Sahabeleri => Konuyu başlatan: Sümeyye üzerinde 20 Eylül 2010, 17:55:31