Medine vebası

Medine Vebası

Mekke'den gelen muhacirler, Medine'nin havasına alışmakta güçlük yaşarken bir de hastalık baş göstermiş ve bazı muhacirler ağır hasta olmuşlardı. Hatta, hayatlannı ortaya koyarak kılmaya azmettikleri namazlannı bile oturarak kılmak zorunda kalmış, Mekke müşriklerinin şiddetli baskılanna rağmen taviz vermedikleri namazlannı, ayakta kılamaz

600 Bu anlayışlannda, daha önce Şevval ayında y,aşanan büyük taun hadisesinin de etkili olmuş olabileceği de muhtemeldir. Bu anlayışın yanlış olduğunu ortaya koyabilmek için Aişe validemiz, "Bizden daha mutlu hangi evlilik vardı ki?" demekte ve kendi hallerinin bu anlayışı fiilen tekzibettiğini ortaya koymaktadır. Bkz. Müslim, Sahih, 2/1039 (ı423); Tirmizi, Sünen, 3/401 (1093); Ahmed İbn Hanbel, Müsned, 6/54 (24317)

olmuşlardı. Onlan bu haldeyken gören Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellem):

- Şunu iyi bilin ki, oturarak namaz kılan kimse, ayakta namaz kılanın aldığı sevabın yansını alır, buyuracak ve yine de ayakta kılmalan yönünde teşvikte bulunacaktı.'?'

Hasta olanlar arasında Hz. Ebu Bekir'le Hz. Bilal ve .Amir İbn Füheyre de vardı. Üçü de aynı mekanı paylaşmış, hastalık süreçlerini beraberce, hasret gidererek geçirmeye çalışıyorlardı.

Henüz, hicap ayetleri inmemişti. Hz. Aişe validemiz bir gün, babasını ziyarete gelmiş ve:

- Ey babacığım! Kendini nasıl buluyorsun? Nasılsın, diye halini sormuştu. Gerçi, içinde bulunduklan durum, nasıl olduklannı gayet net anlatıyordu; zira, sıtma tutmuş gibi ateşler içinde kıvranıyor, Mekke özlemini dile getirerek sayıklıyorlardı. Biraz dikkat edince, babası Hz. Ebu Bekir'in şunlan söylediğine şahit oldu:

- Evinde ve ailesi içinde sabahlayan herkese ölüm, ayakkabısının bağından daha yakındır!

Babasının halini soruyordu; ama o ne kendisini tanımış ne de dediklerini duymuştu. Kendi kendine:

- Vanahi de babam, ne dediğini bilmiyor, diyerek .Amir İbn Füheyre'ye döndü ve aynı soruyu bu sefer de ona sordu: - Kendini nasıl hissediyorsun ey Amir, nasılsın?

O da, kendinde değildi; bağ ve bahçelerden bahisler açıyor, dünya gözüyle yeniden görerneden ölümle tanıştığından bahsediyordu.

- Vallahi, .Amir de ne dediğinin farkında değil, dedi. Hem babası Hz. Ebu Bekir'den hem de onun hizmetçisi

601 Bkz. İbn Kesir, el-Bidaye, 3/224

.Amir İbn Füheyre'den cevap alamayan Hz. Aişe, ardından bir ümit deyip Hz. Bilal' e yöneldi. Ancak, onun hali, daha çetin görünüyordu; hummamn şiddetinden yere uzanmış, başını zoraki kaldırmaya çalışıyor ve şöyle mınldamyordu:

- Vah bana ve ne yazık ki, acaba ben, etrafımda İzhir ve Celil otlan olduğu halde bir kez daha falan vadide geceleyebilir miyim? Acaba yeniden Micenne suyunun başına gelip de pınarlanndan içip, Şame ve Tafil dağlanm görebilir miyim, diye iç geçiriyordu.

Hüzün dolu bir manzaraydı; belli ki, dağ ve taşında hatıralan olan bir beldenin, kendi memleketlerinin hasreti kavuruyordu yüreklerini ... Dağlanndaki hava, çiçeklerindeki koku, pınarlanndaki serinlik ve hatta otlanndaki sadelik bile burunlannda tüter olmuş; hastalığın da tesiriyle geldikleri beldeye olan hasretleri bir kat daha artmıştı.

Onlan böyle görüp de sözlerine şahit olan Aişe validemiz, gelip Resülullah'a durumu haber vermişti. Her meselenin halli, ancak böylelikle mümkün olabilirdi çünkü ... Şöyle diyordu: - Sanki onlar, şiddetli ateşten akıllanm kaybetmiş gibiler ve farkında olmadan konuşuyorlar!

Efendiler Efendisi, çok üzülmüştü. Ellerini semaya kaldırdı ve önce, Muhacirin'in bu hale gelmesine sebep olanlar için:

- Allah'ım! Utbe İbn Rebia'yı, Şeybe İbn Rebia'yı ve Ümeyye İbn Halefi Sana havale ediyorum; onlar, nasıl ki bizi, kendi memleketimizden çıkanp da bu vebalı yere gelmeye zorlamışlarsa Sen de onlann hakkından gel, diye yalvardı Rabbine.

Bu, işin bir yamydı. Sonra da döndü; ümmeti için istemeye başladı. Şöyle diyordu:

- Allah'ım! Bize, en az Mekke'yi sevdirdiğin kadar daha fazlasıyla Medine'yi de sevdir! Bu beldeyi sıhhat yurdu yap ve

ölçü/tartılarma bereket ihsan et! Sonra da bu hastalığı al ve Cuhfe taraftanna doğru savuruver! 602

Allah'ın en sevgili kulu O'ndan bir şey ister de Allah (celle celaluhü), O'nun bu isteğini kabul etmez miydi hiç? O gece Allah Resülü (sa11allahu aleyhi ve sellern), yatağına uzandığında, bir rüya gördü. Saçı-başı dağınık siyah bir kadın, Medine'den çıkıp Mehey'a da denilen Cuhfe'ye doğru gidiyordu. Belli ki, Medine' deki bu hastalık, bundan böyle şehri terk edecek ve Cuhfe taraftannda kendini gösterecekti. Zaten o günden sonra da Muhacirler, şiddetli ateşten kurtulmuş ve onlann Medine'de kalmayla ilgili herhangi bir problemleri kalmamıştı.v'"

Ancak, herkes Hz. Ebu Bekir ve Hz. BiHH gibi irade sahibi değildi. Yine, benzeri bir hastalığa yakalanan A'rabi geldi huzura:

- Ya Muhammed! Benim beyatımı kaldırıp geçersiz kıl! Hitabındaki sertlik, sonucun ne olacağını ortaya koyar mahiyetteydi. Ardından talep ettiği şey ise, aklı başında birisinin, asla 'evet' demeyeceği bir durumdu. Efendimiz (salla11alıu aleyhi ve sellem), kendi iradesiyle çıkmaza sürüklenmeyi tercih eden bu insana:

- Hayır, bunu yapamam, diye cevap verdi. Zira, Efendimiz'le burada bağlannı koparan, öbür tarafta kurtuluşa eremezdi. O (sa11allahu a1eyhi ve sellem) ise, ümmetinden bir tek insanın bile zayi olmasını istemiyordu. Ancak adam ısrar ediyordu. İkinci, üçüncü derken, istediği cevabı Allah Resülü'nden alamayınca, selam ve sabahsız Medine'yi terk edip geldiği yere gitti. Bunu duyunca Efendiler Efendisi:

- Şüphesiz ki Medine, ateşin gümüşteki kir ve pası temizlediği gibi kendi kir ve pasını temizliyor, buyurdular.s'<

602 Buhari, Sahih, 2/667 (1790)

603 Bkz. Buhari, SaJıih, 5/2148 (5353)

604 Bkz. Müslirn, Sahih, 2/1006 (1382-1384)
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın