Medine nin sabrı

Medine'nin Sabrı

Bütün bu olup bitenlere rağmen Medine, beklenmedik bir metanet ortaya koyuyor ve Uhud'a emanet edilen yakınlarını öne sürerek asla Uhud'dan dönenleri baskı altında tutmayı düşünmüyordu. Hatta bunun da ötesinde, sanki hiçbir şeyolmamış gibi davranıyor ve Resülullah'ın (sallallahu aleyhi ve sellem) sağ salim dönmüş olmasının sevincini duyuyordu.

Gün ortasında Resülullah'ın öldürüldüğü haberini duyan Ensar' dan bir kadın, Uhud'dan dönüşü duyunca heyecanla ashab-ı Resülullah'ı karşılamaya çıkmıştı. Onun gelişini gören biri, kardeşiyle babasının; diğeri de oğluyla kocasının şehit olduğunu söylüyordu. Ancak o, bunları sanki duyınamış gibi yine koşturmaya devam ediyor ve önüne gelene:

- Resülullah nerede? O'nun durumu nasıl, diye soruyordu.

Onun haline Uhud' dan dönenler de şaşırmıştı:

- Allah'a hamdü senalar olsun ki hayır üzerinde ey filanın annesi, diye cevapladılar. Bunun üzerine o:

- Bana O'nu gösterin; mübarek yüzlerine bakıp da O'nu görmek istiyorum, diye mukabelede bulundu. Efendiler Efendisi'nin yanına gelip de O'nun nur cemalini temaşa edince, tarihe tanıklık edecek şu cümleyi söyledi:

- Anam babam Sana feda olsun ya Resülullah! Seni sağ salim gördükten sonra artık bana bütün musibetler hafif gelir!

Efendimiz'in bindiği atın yularından tutan Sa'd İbn Muaz'ın annesi, Uhud'dan gelenleri istikbal için koşmuş geliyordu. Onu görünce Hz. Sa'd:

- Annem, ya Resülullah, dedi. Resülullah (sallallahu aleyhi ve sellern) de, Sa'd'ın annesini teselli etmek için hatırını soracak ve gönlünü almaya çalışacaktı. Bu sırada kadın Allah Resülü'ne daha da yaklaşmıştı; mahzun ve düşüneeli duruyordu. Zira bir diğer oğlu Amr İbn Muaz Uhud'da kalmıştı. Onu teselli etmek için alttan alarak konuşmak ve oğlu Amr'ın şehadet haberini onunla paylaşmak istemişti. Ancak o metin insan, Uhud'u baştan sona kadar yaşayan ve yetmiş tane ashabını orada bırakıp da gelen Habib-i Zişan Hazretlerine dönecek ve şunları söyleyecekti:

- Seni sağ ve salim olarak gördüm ya, bundan sonra hangi musibet bizi sarsabilir ki!

O gün bu hadiseler, yaşanılan sıkıntılar karşısında yılmayıp metanetle duruşun ifadesiydi. Hadiselerin şokunun hala devam ettiği bu ilk anlarda böyle davranmak, ancak mert insanların yapabileceği bir şeydi. Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellern), böyle davranıp olgunluk gösteren bir kadını yine de teselli etmek istiyordu. Onun için şunları söyledi:

- Ya Ümme Sa'd! Hem sana hem de şehitlerin ailelerine müjdeler olsun! Çünkü onların şehitleri cennette, omuz omuza birlikte arkadaş olacak ve kendi ailelerine de şefaat edecekler!

- Biz Senden razıyız ya Resülullah, diyordu Hz. Sa' d'ın annesi.

Aramızda Sen olduktan sonra onlara kim ağlar ki! Sadece Senden, arkada kalanlar için dua istiyorum.

Onun bu talebini de kırmayacaktı Allah Resülii (sallallahu aleyhi ve sellem); ellerini kaldırdı ve şöyle dua etti:

- Allah'ım! Onların kalplerindeki hüznü silip kaldır, başlarına gelen musibet yarasını sarmalarını kolaylaştır ve arkada kalanların bundan sonraki günlerini de ihsanınla tezyin et!

Sonra da Hz. Sa'd'a döndü:

- Ya Eba Amr, diyordu. Senin ev halkının yarası açık! Unutma ki onlardan bugün yara alan her bir fert kıyamet gününde, bu hallerinden daha güzel bir durumda haşrolacak; renk, kan rengi ama koku, misk kokusu gibi! Haydi, aranızdan kimler yaralı ise gitsin ve evinde yaralarını tedavi etsin! Beni düşünerek kimse evime kadar gelme zahmetinde bulunmasın!

Bunun üzerine herkes evlerine çekilmiş ve yaralarını tedavi

ile meşgulolmaya başlamıştı. Resül-ii Kibriya Hazretleri de artık, hane-i saadetlerine gelmişti. Çok geçmeden de Hz. Bilal, akşam namazı için ezan okudu ve bunun üzerine mescide gelerek akşam namazını kıldılar.

Akşam namazından sonra Abdieşheloğulları yurduna giden Sa'd İb Muaz, kendi hanımı başta olmak üzere Abdieşheloğullarının kadınlarını toplamış, Hz. Hamza'ya ağlamak için Mescid-i Nebevi'ye geliyordu. Çünkü o, Medine'ye girerken Abdieşheloğullarının kadınlarını toplanmış ve kendi şehitlerinin arkasından ağladıklarını gördüğünde Efendimiz'in (sallallahu aleyhi ve sellern):

- Hamza'ya gelince onun hiç ağlayanı yok, dediğini duymuştu.

Sahabe hassasiyetiydi ve o andan itibaren herkes, önce Hz. Hamza için ağlamaya duracak ve sonra da kendi şehitlerinin üzerine ağlayacaktı.

Yatsı namazına çıktığı sırada Mescid-i Nebevi'den gelen ağlama seslerini duyan Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellern), bunun sebebini soracak ve Hz. Hamza için ağlayan Ensar kadınları olduğunu duyunca da önce onlara dua edecek ve ardından da evlerine dönmelerini emir buyuracaktı.

Yatsı namazını da kıldıran Efendiler Efendisi (sallallahu aleyhi ve sellern), istirahat etmek için hücre-i saadetlerine yöneldi. Bu sırada ashab-ı kirarn hazretleri, Mescid-i Nebevi ile hücre-i saadetleri arasında saf tutmuş O'nu teşyi' ediyorlardı. Bilhassa Evs ve Hazreç'ingözü, muhtemel tehlikelere karşı sürekli bu kapının üzerindeydi: Mescid-i Nebevi'ye otağlarını kurmuş nöbetleşe Allah Resülü'nü bekliyorlardı.

İşte, başlangıçtan buraya kadar ifade edilen bütün hadiseler, hicretten otuz iki ay sonra, Şevval ayının bir cumartesi günü başlamış ve aynı gün nihayete ermişti. Demek ki zaman, bir güne bu kadar gelişmeyi sığdırabilecek kadar genişti ve dilerse insan, zamanını bu kadar bereketli kılabilirdi!
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın