Münafıkların tavrı

Münafıkların Tavrı

Uhud'a giderken yoldan dönen ve ashab arasında nıoral bozukluğuna sebep olan münafıklar, yaptıklarından dolayı üzülüp pişmanlık duyacaklarına bir de tutmuş yapılanların yanlış olduğunu söyle-

yip Medine'de yeni bir kazan daha kaynatıyorlardı. Bilhassa reisIeri konumundaki Übeyy İbn Selül, Uhud'da aldığı yarayı tedavi etmeye çalışan oğlu Abdullah'ı karşısına almış:

- Senin O'nunla birlikte savaşa gitmen benim fikrim değildi; zaten Muhammed de beni dinlemedi ve çoluk çocuğun aklına uydu. Bütün bunların olacağını zaten ben görüyordum, diyordu. Babasına söz geçiremeyeceğini bile bile Hz. Abdullah:

- Allah'ın, Resfılullah ve ashabı hakkındaki takdiri her zaman daha hayırlıdır, diye mukabelede bulunmak istiyor ve babasının da kadere rıza göstermesi gerektiğini hatırlatıyordu. Ancak bütün bunlar fayda vermeyecekti.

Bu arada bir kısım Yahudiler de boş durmuyor:

- Muhammed mülk peşinde; zira bir Nebi bu türlü şeye düçar olmazdı! Baksanıza, bedenine yara bile almış! Zaten ashabı da perişan, diyerek Efendimiz'in haşa Nebi olmadığını söylemeye çalışıyorlardı.

übeyy İbn Selfıl'ün yanında yer alan bir kısım münafıklar da:

- O öldürülenler de bizimle beraber dönmüş olsalardı öldürülmezlerdi, diyerek ashab arasındaki vahdet-i ruhiyeyi sarsmak istiyorlardı. Onların bu sözünü duyan Hz. Ömer, doğruca Efendimiz'in huzuruna gelecek ve duyduklarını O'nunla paylaşacaktı. Elbette onun gibi müteheyyiç bir fıtrat, sadece paylaşmakla kalmayacak, bu adamların kellesini almak için ısrarla izin isteyecekti.

- Ya Ömer, dedi Efendimiz! Şüphen olmasın ki Allah (celle celaluhü), mutlaka dinini izhar edip Nebi'sini de aziz kılacaktır. Yahudilerle anlaşmamız var; onları öldürmek olmaz, buyurdu İnsanlığın Emini. Yerinde durmakta zorlanan Hz. Ömer:

- Ya şu münafıkları, diye ileri atıldı. Bunun üzerine Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem):

- Onlar da, 'ld ilôhe illallah, Muhammedün Resiilullah' diye şehadet getirmiyorlar mı, mukabelesinde bulundu. Boyuunu büken ama hala talebinde ısrar eden Hz. Ömer şunları söyleyecekti:

- Evet ya Resfılullah! Ama onlar bunu, kılıçtan korktukları için yapıyorlar. Şimdi ise durumlan daha da netleşti; bu sıkıntılı süreçte Allah (celle celaluhü), nasılsa içlerinde gizleyip durdukları şeyleri ortaya çıkardı.

Doğruydu; ancak din, zahire göre hükmetmeyi emrediyordu.

Onun için Efendiler Efendisi, meseleye şu cümlelerle son noktayı koyacaktı:

- Ben, 'Eşhedü en la ilôhe illaIlah ve en ne Muhammeden Resti-

Iullah' diyen bir insanı öldürmekten menedildim.

Hz. Ömer'e bir de müjdesi vardı Allah Resülü'nün:

- Ey Ömer, diye başladı cümlesine. Ardından ilave etti:

- Bizler rüknü selamlayacağımız ana kadar bir daha Kureyş'terı

böyle bir mukabele görmeyeceğiz!

Aradan birkaç gün daha geçip de ortalık yeniden durulmaya başlayınca Übeyy İbn SeIUl, rengini değiştirmeye başlayacak ve mii'min görüntüsü sergileme gayreti içine girecekti. Hatta cuma günü Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) hutbeye çıkıp da insanlara hitap etmek istediğinde o da ayağa kalkacak ve insanları Resülullah'ı dinleme konusunda teşvik eden sözler söyleyecekti.w
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın