Güvenlik tedbirleri

Güvenlik Tedbirleri

Artık mesele, farklı bir boyut kazanmıştı; Efendiler Efendisi, aynı zamanda yeni devletin başındaki devlet reisiydi. Mekke'den hicret edenlerle birlikte Medine' de kendisine güvenip de etrafında birleşen insanları koruyup kollamak gibi bir görevi vardı. Üstelik Mekke, Medine'ye hicret edip yerleşen Muhacirlerle onlara yardım eden Ensarı sürekli rahatsız ediyor ve yarın başlarına gelecekler konusunda tehditler yağdırıyordu:

- Öyle, elimizden kaçıp kurtulduğunuzu sanmayın! Evlerinizin arasına kadar gelecek ve işinizi bitireceğiz, şeklindeki mesajlar, artık sıradan hale gelmişti.

Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) ise, kimsenin burnunun kanamasını istemiyor ve adeta ashabının üzerine titriyordu. En küçük bir hareketlilik O'nu endişelendiriyor ve meseleyi anlayıncaya kadar rahat yüzü görmüyordu. Bunun için, geceleri uyumadığı oluyordu. Bir gece, sessizce Aişe Validemize,

- Keşke bu gece, ashabımdan salih birisi çıksa da Beni korusa, demişti. Daha bu cümlesinin üzinden zaman geçmemişti ki, dışarıda bir ayak sesi duyuldu:

- Kim o, diye seslendi.

- Sa' d İbn Ebi Vakkas, diye bir ses yükseldi. Demek ki, aynı endi-

şeleri paylaşan başkaları da vardı. Bunun üzerine Efendiler Efendisi:

- Bu saatte seni buraya getiren de ne, diye sordu. Şöyle cevap veriyordu Sa'd İbn Vakkas:

- Resülullah'ın güvenliği konusunda bu gece içime bir korku düştü ve O'nu korumak için geldim!

İmamıyla bütünleşmiş bir cemaatin hassasiyetiydi bu! Resülullah önce, Sa'd İbn Ebi Vakkas'a dua etti, ardından da hücrelerine çekilerek istirahat buyurdu.

Endişe dayanılmaz boyuta gelince de,

- İnsanlardan gelebilecek tehlikelere karşı şüphe yok ki Allah, Seni koruyacaktır, ı mealindeki ayet gelmişti. Mübarek başlarını dışarı çıkardı ve:

- Ey insanlar, diye seslendi. Artık dağılabilirsiniz; zira Allah (celle celaluhü), Beni koruyacaktır!

Ancak, tehlike devam ediyordu. Karşı taraf, adeta bir yaydan çıkan ok gibi birleşmiş, Müslümanların üzerine birlikte saldırma planları yapıyordu. Aslında, bölük pörçük ve dağınık bir yapıya sahip olan Araplar, ortak düşman olarak gördükleri İslam karşısında bütünleşmiş, birbirlerine dayanıp destek alarak Efendimiz'e saldırıyorlardı. Her an gelmesi muhtemel bir tehlikeye karşı sahabe artık, yanlarında silahlarıyla birlikte yastığa baş koyuyor ve en küçük bir hareketlenmeye karşı daha duyarlı hareket ediyordu.

Bir gece Medine'de, büyük bir gürültü duyulmuştu. Herkes, kendince hazırlık yapmış ve sesin geldiği yöne doğru hareket etmişti ki, karşılarından gelen birini fark ettiler. Şüphesiz bu, Resülullah'» tan başkası değildi:

- Ben baktım; önemli bir şey yok, diyordu. 2

Anlaşılan, yüzyıllardır huzur ve güven ortamına hasret olan Medine'de Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) sadece mü'minlerin değil aynı zamanda çoğunluğunu Yahudi ve müşrik Arapların oluşturduğu yerli halkın güvenliğini düşünüyor ve adımlarını buna göre atıyordu. Zira onlar, böyle bir güven ortamını temin etmesi için O'na yetki vermiş ve kendi adlarına hareket etme salahiyeti tanımışlardı.
Bkz. Maide, 5767

Zaten onlar, Enes İbn Malik gibi aslıabın da şelıadetiyle ne zaman Medine'de bir feryat kapsa, Resülullah'ı oraya yetişmiş bulur ve bu, onlara güven verirdi.

Medine vesikası bunun en açık deliliydi. Öyleyse iş, sadece din merkezli bir hareket değil, içinde farklı unsurlan barındıran devlet yapısının aktif hale gelme meselesiydi. Ve bu görev, birinci derecede Efendiler Efendisi'nin üzerinde bulunuyordu.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın