Efendimizin elçileri

Efendimiz'in Elçileri

Hadise hala belirsizliğini koruyordu ve Allah Resülü (sallallalıu aleylıi ve sellem) bir adım atarak ashabı arasından Hırôş İbn Ümeyye'yi, Sa'leb adındaki kendi devesini vererek Kureyş'e gönderdi; maksadı, savaş niyetinde olmadığını ve sadece umre maksadıyla geldiğini bir daha anlatmaktı.

Hz. Hıraş gelir gelmez İkrime İbn Ebi Cehil, kılıcını çektiği gibi devenin ayaklarına indiriverdi; o kadar kin ve nefretle doluydu ki neredeyse Hz. Hıraş'ı da öldürecekti. Onun bu kadar öfkeli olduğunu gören Ahabiş kabileleri hemen müdahale ederek Allah Resülü'niin elçisini öldürmesine müsaade etmediler ve Hz. Hıraş'ı serbest bırakarak geri gönderdiler. Bunun üzerine Hz. Hıraş da, hemen Allah Resülü'nün yanına gelerek onlardan gördüğü muameleyi anlattı.

Hadisenin nezaketi her geçen gün daha da artıyordu ve böyle bir zeminde atılacak her adım çok önemliydi. Kureyş çok tedirgindi, düşünmeden hareket ediyor ve fevri hareketleriyle önü alınmaz sıkıntılara neden oluyordu.

Allah Resülü (sallallalıu aleyhi ve sellem) ise, Kureyş'in ileri gelenlerine mesajının net bir şekilde ulaştırılması konusunda kararlıydı; akıl ve vicdanlanna hitap edecek ve Allah rızasından başka hedefi olmayan bu insanlarla BeytuIlah'ın arasından çekilmelerini söyleyecekti. Bu sefer yanına, Kureyş'e elçi olarak göndermek üzere Hz. Ömer'i çağırdı. Huzura gelip de Efendimiz'in niyetini öğrenen Hz. Ömer:

- Ya Resülullah, diyecekti. Kureyşlilerin canıma kastedeceklerinden endişe ederim; çünkü onlar, benim onlara olan düşmanlığımı iyi bilirler. Hem aralarında beni koruyacak Adiyy oğullarından da kimse yoktur! Ancak buna rağmen, ya Resülullah, onlara benim gitmemi istiyorsan, tereddütsüz giderim!

Elbette ki Hz. Ömer'in endişesi, sadece kendi canıyla ilgili de değildi; o gün orada Hz. Ömer gibi bir elçinin öldürülmesi, tereddütsüz savaş sebebiydi ve şartların olgunlaşmadığı bir yerde böyle bir savaşın ne getireceğini kestirmenin de imkanı yoktu. Hz. Ömer'i dinlerken Allah Resülü de düşünmeye dalmıştı:

- Ya Resülullah, diye devam etti Hz. Ömer. 'Fakat ben Sana, Kureyş nezdinde benden daha kıymetli ve hatırı sayılır, koruyup kol-

layacak insanları açısından daha avantajlı ve bağlantıları daha sağlam birisini tavsiye ederim: Osman İbn Afvan.

Mii'minin feraseti çok önemliydi ve Hz. Ömer'in bu ifadeleri de, serapa feraset ve basiret doluydu. Bunun üzerine Allah Resülü (sallallahu aleyhi ve sellem), Hz. Osman'ı huzuruna çağırdı:

- Kureyş'e git ve bizim, onlarla savaşmak için değil, sadece umre yapmak için geldiğimizi haber ver! Aynı zamanda onları İslam'a davet et, diyordu. Hz. Osman'a yüklenen misyon sadece bunlardan ibaret de değildi; yanına yaklaşan Hz. Osman'a, o güne kadar iman edip de bir türlü hicret edemeyen veya hicret sonrasında Mekke'de Müslüman olanların yanına da gitmesini ve onlara, çok yakın bir zamanda yaşanacak fethin haberini vermesini, Allah'ın pek yakında Mekke' de de dinini hakim kılacağını ve bundan böyle kendilerini saklayıp da imanlarını gizleme ihtiyacı hissetmeden ve açıktan dinlerinin gereğini yaşayabileceklerinin müjdesini vermesini söyleyecekti.

Derken Hz. Osman yola çıktı; Beldah'a geldiğinde Kureyşliler karşısına çıktı ve:

- Nereye gidiyorsun, diye sordular. Temkinliydi ve:

- Beni size Resülullah gönderdi, diye başladı sözlerine. Sizi İs-

Iam'a ve Allah'a iman etmeye davet ediyorum; ya hepiniz toptan O'nun dinine girersiniz -ki Allah (celle celaluhü), mutlaka dinini üstün kılıp peygamberini de galip getirecektir- ya da O'nun yolundan çekilirsiniz ki, bu durumda O'na karşı koyanlar, siz değil de başkaları olur! Buna göre şayet Resülullah mağlup olursa, zaten sizin istediğiniz de budur! Galip gelmesi durumunda ise, tercih size kalmış; ya sizler de diğer insanlar gibi gelir ve İslam'ı tercih edersiniz, ya da O'na karşı koyarak hep birlikte savaşırsınız! Savaşın sizi ne hale getirdiğini çok iyi biliyorsunuz; iyice bitkin ve yorgun düştünüz ve önde gelen adamlarınızı da kaybettiniz! Ayrıca Resülullah (sallallahu aleyhi ve sellem), savaşmak için değil, yanında işaretlenmiş kurbanlıklarla birlikte sadece umre niyetiyle geldiğini ve onları kurban edince de geri dönüp gideceğini size haber vermemi istedi!

- Söylediklerini duyduk, diyorlardı. Ancak bu, asla olmayacak bir husustur; O böyle ansızın üzerimize gelemez! Git ve arkadaşına söyle; asla üzerimize gelemeyecek!

Kureyş'in kapısını aralamak mümkün gözükmüyordu; daha Kureyş'in ileri gelenlerinden kimseyle görüşerneden ayak takımının tepkileriyle karşılaşmış ve kendisinden beklenilen vazifeyi icra edememişti. Adamlan aşmanın imkanı yok gibi görünüyordu ve neredeyse Hz. Osman da geri dönmek üzereydi. Tam bu sırada karşısına Ebôn İbn Said çıkıverdi; onu görünce önce yanına geldi ve bir müddet hal hatır sorduktan sonra Hz. Osman'a:

- Ne ihtiyacın varsa çekinmeden söyle, diyordu. Hatta kendi atından inmiş ve onun üzerine Hz. Osman'ın binmesini istiyor, kendisi de onun arkasına biniyordu. Hz. Ömer haklı çıkmıştı; yolların kapanıp da kapıların sürgülendiği yerde eski dostluklar işe yanyor ve açılmaz gibi duran nice kapılar birden açılıveriyordu! Zira bir taraftan Eban:

- Sağ ve sola istediğin tarafa git ve sakın kimseden korkma! Çünkü Saidoğulları Harem'in en aziz ve şereflileridir, diyor ve Hz. Osman'a eman verdiğini şiirinin diliyle herkese ilan ediyordu.

Öylece Kabe'ye kadar geldiler ve Hz. Osman, hemen Kureyş'in ileri gelenlerini ziyarete başladı. Teker teker her birine gidiyor ve Resı1lullah'ın mesajını ulaştırıyordu, Hepsi de:

- Muhammed, asla üzerimize böyle gelemez, diyor ve kapıları

bütünüyle kapatıyorlardı.

Ancak Hz. Osman'ı da dışlayamıyorlardı; ona:

- İstersen sen, gel ve Beytullah'ı tavaf et, diyorlardı. Ancak o:

- Resı1lullah (sallallahu aleyhi ve sellem) tavaf etmedikçe ben de Bey-

tullah'ı tavaf etmem, diyecek ve bu teklifi de geri çevirecekti.

Kureyş'in niyeti anlaşılmıştı ve vakit kaybetmeden Hz. Osman, diğer vazifesini de yerine getirmek için, o güne kadar sıkıntıların cenderesinde inim inim inleyip duran mü' min erkek ve kadınların kapısını çalmaya başladı:

- Resı1lullah buyuruyor ki, diye başlıyordu sözlerine. Kapılannda Hz. Osman gibi bir sahabiyi görenlerin ve kendilerine Allah Resı1lü'nden haber geldiğini duyanların sevincine diyecek yoktu. Bunun için altı yıldır bekleyenler vardı; zira O'nu bulduktan sonra bu kadar aynlığın hicranı dayanılır gibi değildi! Ancak Hz. Osman, onlara selam getirip kapılanna sadece mücerred ziyaret için gelmemişti. O:

- Sizleri pek yakında kanatlannuri altına alıp koruyacağım ve artık bundan sonra Mekke' de kimse imanını gizleme lüzumu hissetmeyecek, şeklinde Resülullah'ın müjdesini getirmişti. Zemherir içinde bahar meltemleri gibi bir müjdeydi bu! Açıktan kendilerini ifade edebilmeyi o kadar arzuluyorlardı ki! Bugün kapılarına Hz. Osman gibi bir elçi geldiğine göre pek yakında bu müjde de elbette gerçekleşirdi; ayrılırken kapılarından:

- Resülullah'a bizden de selam söyle, diye el sallıyor ve arkasından gözyaşı döküyorlardı.

Hz. Osman'ın bu gayretleri tam üç gün sürecekti.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın