Konu Başlığı: Can düşmanlarının Efendimize bakışları Gönderen: Safiye Gül üzerinde 06 Mayıs 2011, 11:52:09 Can Düşmanlannın Efendimiz'e Bakışlan Her ne kadar Efendimiz'e karşı böylesine olumsuz kampanyalar yürütüIse ve bu kampanyalar, O'nun hayatına kastetme kertesine gelse bile, yine de düşmanlannın O'nun hakkındaki fikirleri olumsuz değildi; zira, Efendimiz'in 'Emın' denilecek kadar dürüst bir hayatı vardı ve onlar, bir türlü bu güveni yok sayamıyorlardı. Aynı zamanda, söyleyip durduğu şeyler, öyle yabana atılacak cinsten şeyler de değildi; adam öldürmernek, zina etmemek, hırsızlık yapmamak; başkasının malınına göz dikmemek. .. Velhasıl bütün bunlar, toplum salahını isteyen herkesin sahip çıkması gereken değerlerdi. Bunun yanında anne babaya ihsanda bulunup onlan hiç incitmemek, akrabalar arasındaki kaynaşmayı artırıcı ziyaretler yapmak, insanlara iyilikte bulunmak, bencilce davranışlardan uzak durup ihtiyaç sahiplerine yardım etmek gibi güzellikler de, öyle yabana atılacak şeyler değildi. Ancak, Allah'a iman ... Kur'an ... Ahiret hayatında karşılaşılacak hesap ve kitap ve atılan her adımı kaydeden meleklerin varlığı gibi konular, onlan rahatsız ediyordu. Canlannın istediği gibi yaşarnalarına engelolacak her türlü duruşa karşı çıkıyorlardı. Kolay değildi; bir ömür yaşadıklan hayatı bir kenarda bırakacak ve o güne kadarki her şeyi yalanlarcasına bugün yeni bir yola gireceklerdi! Bunu yapabilmek, fazilet isterdi! O gün için karşı cephenin en önde gelenlerinden Ebu Cehil, Ebu Süfyan ve Ahnes İbn Şerik, birbirlerinden gizlice ve 333 Bkz. Kafirfuı, 109/1-6. Bkz. İbn Hişdm, Sire, 2/208 bağımsız olarak gelmiş; namaz kılarken Kur'an okuyan Allah Resülü'nü daha yakından görüp okuduklannı dinlemek istemişlerdi. Merak ediyorlardı; ancak, yaptıklan bu işten bir başkasının haberdar olmasını da istemiyor ve bunun için gecenin karanlığından istifade etmeyi tercih ediyorlardı. Ne müthiş bir buluşmaydı; Allah'ın en sevgili kulu, Cenab-ı Hakk'la mülaki olmuş, seyrine doyum olmayan bir vuslat yaşıyordu. Hayranlıkla ve uzun uzun dinlediler; yaz sıcağında inen rahmet damlalan gibiydi, kulaklanna çarpıp gelen nağmeler ... Kendilerini o kadar kaptırmışlardı ki, o geeeki son kelamını duyuncaya kadar vaktin nasıl geçtiğini fark edememişlerdi bile ... Kur'an sesi kesilince, her biri evine dönmek için yola koyulmuştu; çok geçmeden yol, üçünü de bir noktada birleştiriverdi. Mahcup olmuşlardı: - Bir daha böyle bir şey yapmayalım! Zira, aramızda zayıf karakterli olanlanmız bizi bu halde görürlerse, onlann kalplerine şüphe düşer ve onlar da gelip teslim olurlar, diyerek birbirlerinden aynldılar. Bunu demek kolaydı, ama akşam yaşadıklan o manzarayı unutmanın ve duyduklannı yok saymanın imkanı yoktu. Sürekli beyinlerini meşgul ediyordu. Bir defa daha gidip dinleselerdi ne çıkardı? Hem, artık diğer arkadaşlan da gelmez ve yalnız başlanna bir kez daha Kur'an dinlemiş olurlardı! İşin doğrusu bunu; sadece biri değil, her biri düşünmüştü. Ertesi akşam da gelmişlerdi; yine sonuna kadar dinlediler ve aynlık vakti gelince, yol yine aynı noktada birleştiriverdi üçünü de. Bu kadar da olmazdı! Hani dün söz vermişlerdi? Gecenin karanlığında kızaran yüzler gözükmese de ses tonlan, mahcubiyetlerini ele veriyordu. Yine ilk geeeki gibi sözleşip ayrıldılar; artık bir daha gelip dinlemeyecek ve böyle bir şeyle, bir daha asla karşılaşmayacaklardı. Nihayet üçüncü gece olmuş ve etraftan el-etek çekilince, aynı üç şahıs yine yola koyulmuştu; Efendiler Efendisi'ni dinlemeye geliyorlardı. Her biri de, bu sefer diğerlerinin gelmeyeceğinden emindi. Fecir vakti tulü' edince yine ayrılmış, evlerine doğru gidiyorlardı ki, yollan aynı noktada üçüncü kez birleşiverdi! Bu kadar olurdu! Hem, bayrak açıp karşı koyacaklar hem dinlemernek için aralannda anlaşıp söz verecekler hem de bütiin bunlara rağmen gelip yine O'nu dinlemek için can atacaklardı! Birbirlerini kınayarak konuşmaya başladılar ve artık, ne pahasına olursa olsun bir daha böyle bir hadise yaşamamak için ölümüne söz verdiler. Ertesi sabah Ahnes İbn Şerik, asasını kaptığı gibi soluğu Ebu Süfyan'ın yanandı aldı: - Söyle bana, ey Eba Hanzele! Muhammed'den dinlediklerin konusundaki fikrin ne, diye sordu. Ebu Süfyan, muhatabının niyetiniöğrenmeden renk vermek istemiyordu ve: - Peki, sen ne düşünüyorsun, diye sorusuna soruyla mukabele etti. Kendini gizleme lüzumu hissetmeyen Ahnes: - Ben O'nun hak üzere olduğunu sanıyorum, diye cevapladı Ebu Süfyan'ın sorusunu. O da rahatlamıştı; - Allah'a yemin olsun ki ey Eba Sa'lebe! Bugüne kadar ben, çok şey işittim ve onlarla nelerin kastedildiği konusunda çok muarefe sahibi oldum; hangi kelamla neyin kastedildiğini iyi bilirim yani! Daha cümlesini bitirmemişti ki, Ahnes araya girdi: - Aynen, vallahi de ben de öyle, deyiverdi. Bununla onlar, hakikat nazannda Efendiler Efendisi'ni tasdik ediyor ve getirdiklerinin de hak olduğunu ikrar etmiş oluyorlardı. Ancak, bunu dışan vurup ilan etmek öyle kolay değildi! Bundan sonra Ahnes İbn Şerik, Ebu Süfyan'ın evinden ayrıldı ve doğruca Ebu Cehil'in yanına geldi; aynı şeyleri onunla da konuşmak istiyordu: - Ey Eba'l- Hakem, diye başladı sözlerine ve devam etti: - Muhammed'den dinlediğin şeyler konusundaki fikrin ne? - Ne duymuşum ki, diyerek pişkinliğe vurmak istiyordu Ebu CehiI. Ancak, Ahnes kararlı görünüyordu: - Ey Eba'l-Hakeml Muhammed konusundaki gerçek fikrin ne; o doğru birisi mi yoksa yalan mı söylüyor? Bak, burada seni duyacak benden başka da kimse yok! Kaçamak bir cevapla başından savamayacağını anlamıştı Ebu CehiI. Kitabın ortasından konuşmak gerekiyordu. Önce derin bir iç geçirdi ve ardından, yelkenleri suya indirip şunlan söylemeye başladı: - Allah'a yemin olsun ki, Muhammed doğru söylüyor; zaten O, asla yalan söylemez! Fakat, Kusayoğullannın sancaktarlık, zemzem suyundaki hizmetleri, perdedarlık ve dışandan gelen hacı adaylanna yemek verme hizmetlerine ilave olarak bir de peygamberlik meselesine sahip çıkmalannı düşününce kahroluyorum; onlar bütün bunlan tek ellerine alırken, Kureyş'in hali nice olur, bir düşünsene? Halbuki bizler ve Menafoğulları, bugüne kadar şeref konusunda hep, birbirimizle yanşıp durduk; onlar yemek ziyafetleri verdiler, biz de verdik! Onlar, bazı yüklerin altına girip insanlara hizmet ettiler, bizler de benzeri şeyler yaptık! Ellerindeki imkanlan başkalanna da açtılar, biz de malımızdan başkalanna vermeye başladık! N eticede, artık onlarla at başı gitmeye başlamıştık ki, şimdi onlar: - Bizim aramızda, semadan haber getiren bir Nebi var, diyorlar. Söyler misin; bunun üstesinden biz nasıl gelebiliriz? Vallahi de, biz O'na asla inanmayacak ve hiçbir zaman da O'nu tasdik etmeyeceğiz!334 Kalplerini küfrün kalın perdeleri kaplamış olsa da, vic- 334 İbn Hişarn, Sire, 1/269; Süheyli, Ravdu1-Unuf, 1/280 danlanyla yalnız kaldıklannda, kendi yaptıklanndan rahatsızlık duyuyor ve insafın kalıplanyla konuşmaya başlıyorlardı. Belki de Ebu Cehil'in sağ tarafından kalktığı bir gündü; yürürken Efendimiz'le karşılaşmıştı. Mahzun Nebi'yi yine hüzün içinde görünce insafa geldi ve O'nu teselli edebilmek için şunlan söylüyordu: - Ey Muhammed! Biz, Seni yalanlamıyoruz; biz, Senin bize getirdiğin şeyleri tekzip edip onlann yalan olduğunu söylüyoruz! Efendimiz (sallallalıu aleyhi ve sellern), durumdan zaten haberdardı; adamların bugüne kadar verdikleri tepkiler bunu gösterirken bir de Cibril gelmiş ve O'na: - Ey Habibim! Onlann ileri sürüp de Sana söyleyegeldikleri şeylerin Seni üzüp hüznünü artırdığını biliyoruz! Ama sakın endişe edip üzülme; çünkü şüpheyok ki onlar, asla Seni yalanlamıyorlar; fakat o zalimler, sadece Allah'ın ayetlerini inkar ediyorlar,335 mealindeki ayeti getirmişti. Çünkü bu kanaatte olanlar, sadece Ebu Cehil'le sınırlı değildi; Haris İbn .Amir gibi bazı insanlar, açıktan Efendimiz'e karşı bayrak açtıklan halde, akşam evlerine girip yalnızlığın sessizliğinde vicdanıanna döndüklerinde: - Muhammed, asla yalan söyleyecek biri değil; ben de O'nun, sadece doğru sözlü olduğu kanaatindeyim, demek zorunda kalıyorlardı.s" İşte, gerçek fazilet de zaten bu idi; öyle bir hayat yaşanması gerekiyordu ki, can düşmanlan bile faziletini kabullenip başkalanna anlatma lüzumu hissetsinler! Zaten O'nun canına kasteden bu kişiler, hislerine kapıldıklannda ölümüne ferman kesseler bile vicdanlan devreye 335 Bkz. En'am, 6/33 336 Bkz. Vahidi, Esbabü Niizüli'l-Kur'arı, 218, 219 girdiğinde, asla O'nu gücendirrnek istemiyorlar; aleyhlerinde beddua etmesinden de şiddetle kaçınıyorlardı. Üzerine deve işkembesi atıp da karşısında gülerlerken, O'nun duaya durduğunu görünce bütün neşeleri kaçmıştı ve beddua eder diye ödleri kopmuştu. Onun için, O'na karşı savaşa giderken titreyerek adım atıyorlar; karşı karşıya geldiklerinde de, baştan aşağıya kendilerini ölüm korkusu sanyordu. Hatta, Ümeyye İbn Halef, sırf Efendimiz aleyhinde çevirdiği dolapların kendi başına dolanacağı korkusuyla Mekke dışına çıkamıyor; çıktığı zamanlarda da Efendimiz' den olabildiğince uzak durmaya çalışıyordu. Yine Ebu Cehil'in baskısıyla Bedir'e gideceği gün hanımı karşısına dikilecek ve ona: - Ey Eba Safvanl Medineli kardeşinin senin için söylediklerini337 unuttun herhalde, diyerek Efendimiz'in verdiği haberi hatırlattığında o: - Hayır, asla unutmadım! Ben, Mekkelilerle birlikte giderek sadece vaziyeti kurtarmak istiyorum, cevabını verecekti. Zira onlar, Allah'ın matmah-ı nazan olan bir kalbi kırdıklanndan dolayı başlanna nelerin gelebileceğini biliyor ve helak olacaklanndan korkup tir tir titriyorlardı. |