(http://www.hizliupload.com/img/89689053870431425840.jpg)İLKOKULU BİTİRİP kursa gelmişti. Ailesi kendi isteğiyle geldiğini söylemişti. Kayıt için adını sorduğumda, Fatma dedi, hiç de çekinmeyen bir tavırla... Ve ekledi: Eğer hâfızlık yaptırmazsanız kaydolmak istemiyorum.

Böyle tehdit edercesine konuşması onu yaşından daha olgun gösteriyordu. Tebessümle: Korkmayın küçük hanım, siz isteyin, hâfız da yaparız, hoca da...O küçük gözlerinin içi parıldadı birden.

Annesi, Hoca hanım kusuruna bakma hele sen, ille de hâfız olacağım der de, başka bir şey demez. Bizim köyün hocasından duymuş. Peygamberimiz (a.s.m.), hâfız olanlara Cennette taç giydirilecek demiş herhalde. Siz daha iyi bilirsiniz ya, köylü kafası, biz de bu kadar duyduk anladık. Bu da çocuk işte.

Tabii teyze ne demek, keşke herkes sizin gibi duyduklarından etkilense de teslim olsa. Siz hiç merak etmeyin, kızınız önce Allaha, sonra bize emanet.

Kadıncağız elime yapıştı, öpecekken geri çektim, utandım. Tuttum, ben onun elini öptüm. Gözleri yaşardı. Hoca hanım bu eller, gözler hep günahlı, asıl sizinkiler öpülmeye layık.

Estağfirullah teyze dedim, O âhirette belli olur.

Bu konuşmadan sonra kaydını yaptığımda Fatma ın Erzurumlu olduğunu öğrendim. Bir an düşündüm, Küçük, nasıl kalacak bu kadar buralarda diye...

Zaman ilerledikçe Fatma ın edepli tavırları daha da çok etkiledi beni. Azimliydi. Geceleri uykusunun arasında âyetleri sayıklarken görüyordum çoğu kez. Böyle devam ederken arada bir bana gelip soru soruyordu. Bir gün, Hocam, hâfız olmak için Kurânı bitirmek mi lazım? diye sordu.

Ben de, Tabii ki, hepsini ezberleyeceksin ki hâfız adını alacaksın.
Bu cevabıma çok üzülmüş gibiydi. Bir şey demek istiyordu sanki. Teşekkür etti ve döndü arkasına gitti. Derslerim arasında onlara sürekli Kurân ezberlemekle işin bitmeyeceğini, mutlaka içindekileri uygulamak gerektiğini hatırlatıyordum.

Talebelerden biri, Hocam dedi, Fatma ın annesi ona abdestli olmayanın hâfızlara dokunamayacağını söylemiş, doğru mu? diye sordu.

Çok ilginç doğrusu. Maşaallah dedim, Osmanlı zamanında atalarımız Kurâna ve hâfıza kıymet verdiklerinden öyle yaparmış dedim.

Çok hoşlarına gitmişti bu iş. Hepsi adeta kendilerini ulaşılması zor, kasa içindeki altın gibi görüyorlardı. Görsünler dedim içimden, bu yaşta buralara gelmişler. ALLAHın kelâmını ezberliyorlar, onlara fazla görmem bunu…
Bu arada Fatma ara sıra rahatsızlanıyor ve revirde yatıyordu. Zaman geçtikçe Fatma ın morali ve sağlığı daha da çok bozuluyordu. Bir gün dersini iki kez aksatınca sordum: Ne oldu yoksa, anneni mi özledin?
Hayır dedi.

Neden moralin bozuk? Sık sık da hasta oluyorsun dedim.

Yanlış anlamayın, inanın ki annemi özleyip de gitmek istediğim yok. Burayı çok seviyorum. ALLAHımdan çok korkuyorum. Buraları terk edersem bana âhirette hesabını sormaz mı?

Bir şey diyemedim. Suçlu bile hissettim kendimi. O küçük kalbde bu ne imandı Ya Rabbi! Onu hayranlıkla izliyordum.

Bir gün çok rahatsızlandı. Doktora götürmek zorunda kaldık. Bir çok tahlillerden sonra arkadaşım olan doktor hanım, Hoca hanım derhal bu talebeyi ailesinin yanına gönder dedi.

Şaşkınlıkla: Neden? diye sordum.
Bana, Belki üzülecek, hatta inanmayacaksın ama, bu talebe kanser.Âdeta başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü. Sanki her tarafımı şefkat sarmıştı. Hastahaneden ayrılırken Fatmaya hiç bir şey diyemedim. Oysa anlamış gibi bana sorular sorup dikkatimi dağıtmaya çalışıyordu.

Kulağıma eğilerek Hocam dedi, Azrail insanların canını alırken nasıldır?

Ağlamamak için zor tuttum kendimi, Güzel bir sûrettedir, mümin kullara dedim

Sevindi, sanki mırıldandı: Belki hâfız olamam, ama Elhamdülillah müminim dedi…

Şimdi anlamıştım, bana önceden sormuş olduğu soruyu. Demek ki hastalığını biliyordu. Hâfız olmak için Kurânı bitirmesi gerektiğini söylediğimde, neden üzüldüğünü şimdi anlamıştım.

Birkaç gün sonra eşyalarını hazırlamaya başladık. Çünkü dayanılmaz acılar içinde olduğunu görüyorduk. Evine gitmesi gerekiyordu. Ailesi geldi.

Fatma yanıma gelerek, Bana kızmadınız değil mi? Eğer söyleseydim belki kursa almazdınız. Ne demek? nasıl kızarım sana? dedim. Hem sonra, sakın üzülme hâfızlığımı bitiremedim diye. Bu yola girdin ya, Rabbim seni hâfızlar zümresinden yazmıştır inşaallah.Öyle sevindi ki, sarıldı boynuma: Gerçekten ben şimdi hâfız sayılır mıyım? Anne bak, duydun değil mi?Ya Rabbi bu ne aşktı. Rabbimin hikmeti tecelli etse de iyi olsaydı şu Fatma, ne güzel bir kul olurdu.

Böylece Fatmayı gözyaşları ile Erzuruma uğurladık. Çok geçmedi. Bir iki hafta sonra ailesi ağırlaştığı haberini verdi. Bu bir iki hafta içinde ondan iki mektup almıştım. Bana hep hâfızlık tacını merak ettiğini, rüyalarına bile girdiğini yazıyordu.

Bir gün sabah namazından sonra telefon çaldı. Fatma ın annesiydi karşımdaki ses. Ağlamaklı bir sesle, Hoca hanım Fatmayı uğurladık. Rica etsem bir hatim okur musunuz? deyince ben de dayanamadım ağlamaya başladım.
Annesi beni teselli edercesine telefonu kapatmadan, Size ölmeden önce şunu söylememi istedi dedi hıçkırarak:

Anneciğim hocama söyle, Azrail söylediğinden de güzelmiş.

Ey Rabbim; senin kelâmın için yanıp tutuşan, yoluna yapışıp kelâmına sımsıkı sarılan kulunu, sen son nefesinde yalnız bırakır mısın hiç?


Yazar : Mehmet Paksu

İnternet explorer kullanıyorsanız da netteki resmin üzerine sağ tıklayıp özelliklerden resmin linkini kopyalayabilirsiniz...

Bu yazıyı burada paylaşırken pek de fazla önemsememiştim. Sadece bir hikaye diye düşünmüştüm. Belki de apar topar okumuştum. ŞİMDİ GÖZYAŞALRI içinde tekrar okudum. Meğersem hafızın kıymeti ne kadarmış. Binlerce kere elhamdü lillah... Bizleri yetiştiren hocalarımız iyi ki varsınız. Hafız demek Kur'an bülbülü demek

Ah bi bilseniz O'nun sabah namazından gece 12 lere kadar ne zahmetle Allah'ın kelamını ezberlediğini, ah bi bilseniz rüyalarında bile Kur'anı okuduğunu, ah bi bilseniz O'nun beynini kabirin çürütmeyeceğini ve ailesinden 10 kişiye şefaat edeceğini... Ah ah hafızım sen üzülme, sen ağlama gideceğin yerlere bizleri de götür ne olur... "Balık suyun içinde suyun kıymetini bilmez. bizler bilemedik kıymetimizi."

Ya rabbi rızana uygun yaşamayı, rızanda hapsolmayı, senin sevginle huzur bulmayı, senden başkasına muhtaç olmamayı, senin için sevmeyi, gülmeyi ve ağlamayayı nasip et...

Amin elfu elfi amin...Allah razı olsun hocam, ben de daha önce bu yazıyı okumuştum, gerçekten çok hüzünlü bir hatıra...İnsanlar sahip olduklarının kıymetini bilebilseler herşey daha güzel olurdu...

Evet hocam çok çok haklısınız, dünyanın şatafatında, nefsin oyununda, şeytanın esaretinde güzelim benliğimizi kaybettik. dertliyiz, yaralıyız da haberimiz yok... İnşaallah biliriz kıymetimizi. KUR'AN AHH GÜZEL KİTABIMIZ ne olur bize darılma, bizleri şefaatinden mahrum eyleme... Kıymetli hocam Hep beraber ALLAH'ın ipine yapışalım inşaallah... Halimiz yaman dua inşALLAH... Esselamü aleyküm

Anneciğim hocama söyle, Azrail söylediğinden de güzelmiş.

:(

Gözlerimden yaşlar gelerek bu yazıyı okudum ve çok etkilendim allah bize de böyle bir kul olmayı nasip eylesin inşaallah
allah yazıyı koyan kardeşimden razı olsun inşaallah

Ve aleyküm selam halis hocam...
amin inş bizlerede bizlerde bizlerde nasip olur...
Allah razı olsun....

Neye yaklaşsam sonu uzaklık ve kırgınlık, anladım ki yok ALLAH tan başkasıyla yakınlık !

İnşallah umdukalarınıza nail olursunuz hocam.

Esselamu aleykum , Subhanallah bu ne güzellik ne güzel yürekler var böyle çok güzel bir paylaşım olmuş okurken bile farklı alemlerde hissediyor insan Rabbim (c.c.) bizlere de hakiki aşkı nasip eylesin cümlemize Rabbim razı olsun.Dua ile. 

A++++++++++++++++"1 llahumme sali ala seyyidina Muhhammet ....


:'( :'( :'(A m,n amin amin ...Rbbim böyle bi aşkı bizlere nasip  edermi ki ..Rabbim sen nasip eyle..Kuranın aşkıyla yananladan eylesin tek dost olarak kuranı kerimi bilmeyi nasip etsin inşalah selamtle...

Ve aleykumusselam ve rahmettullah;ahh bize de nasip olur mu ki bir gün böyle sağlamından bir hafız olabilmek,Kuranı sadece diline,zihnine değil de kalbe de indirebilmek,Onu anlamak,Ona sevdalanmak...:'(