Kutsal Yazıları

1. 1- Kutsal Yazıları

Hindu'ların dinsel yazılarının başında Sanskritçe yazılmış Vedalar gelir. Veda, kelime olarak “Bilgi, ebedî hikmet” anlamındadır. m.ö. 1250 ve 800 yılları arasında çıkan dinsel metinlerin büyük bir mecmuasıdır. Henüz m.ö. V. yüzyılda dilinin grameri üzerinde çalışmalar yapılmaya başlanmıştır. Bu dil bugün de tahsilli Hintli' lerin dinsel dilidir. Vedalar literatürü dört metin gurubundan meydana gelir:

1- Rigveda:

Kurban ilâhilerini bilmek mânasına gelir ve çoğu dört satırlık 1028 ilâhiden oluşan on kitaptan meydana gelir. Büyük bir kelime hazinesiyle tanrıları, bilhassa tanrılar kralı Indra'yı kurban yemeğine davet eder. Rigveda, m.ö. 1500 yıllarında Hindistan'a göç eden Aryalar'ın çeşitli sosyal durumlarını da gösterir.

2- Samaveda:

Melodiler vedası mânasına gelir. Rahipler kurban esnasında müzikse! bir şekilde, ahenkle okuyarak, kurbana refakat ederler.

3- Yacurveda:

Muayyen kurban sözlerinin vedasıdır. Bazı kısımları nesir, bazı kısımları, manzum yazılmış kurban sözleri ve dualardan teşekkül eder. Rahip, bu duaları kurban esnasında mırıldanarak okur.

4- Atharvaveda:

Sihirli sözler vedasıdır. Brahmanlar hayatın çeşitli durumlarında okumak zorundadırlar. 6000 beyitlik 731 ilâhiden oluşan büyük bir mecmuadır. Önceki kitaplara nazaran daha geç devirlerde yazılmıştır.

Brahmana İse, daha sonraları rahipler tarafından yazılarak kutsal kitaplar arasına katılmıştır. Genel olarak kurbandan ve öğrenciler için yazılmış hikmet ve ilahiyatla ilgili meselelerden bahseder.

Upanişadlar, Vedalar literatürünün sonuncusudur. Ağırlık merkezini kurban tekniği ve hidayete ulaştırmadaki yorumu teşkil eder. Ancak Upanişadları Vedalardan saymayıp Brahman ve Hint dîninin ikinci derece kitaplarından kabul edenler de vardır. Burada kurban hâkimiyeti, bir kurtuluş tasavvufuna, kurtuluş mistiğine dönüşür. Upanişadlar'a göre insan ruhlarının (Atman), kâinat ruhuyla (Brahman) birleşmesinden mevcudat meydana gelmiştir. Ebedî mutluluğun da gayesi bunu bilmektir. Atman-Brahman mistiğine göre insan ve kâinat birleşerek harika bir aydınlarıma şeklinde ebedî mutluluğa ulaşır. Bütün Vedalar literatürü Rîshis'lerin (ilk devirlerin kutsal kâhinlerinin) aldığı vahiy ve ilham (Shuriti) olarak kabul edilir. Genellikle ezelî varlığın, yâni Tanrı Brahman'ın nefesi olarak görülür. Bazıları ise, Vedaların bir tanrı tarafından vazedildiğine veya ezelden beri mevcut bir varlık olduğuna inanır.

Mahabharata ve Ranıayana adlı iki büyük efsane de Vedalara dahildir: Birincisi, 100.000 Sanskritçe beyitle Kuruş ve Pendus Kabileleri arasındaki savaşın hikâyesidir. Bu arada pek çok eğitici ve öğretici şiirleri de içerir. Bunların en meşhuru Bhagavadgita, ulular şarkısı mânasına gelir. Ekseriya söylendiği şekliyle “Gita” Mahabharata'nın 6. Kitabını teşkil eder. Tanrı Vişnu, Ulu Krişna olarak dünyevî surette görünür ve efsanede belirtilen büyük savaştan Önce kahraman Aryuna'ya, tanrı, dünya ve ruhun varlığı üzerine bilgiler verir. Aryuna, harp alanında, muhalifleri arasında akrabalarını ve dostlarını görerek harp etmek istemez; fakat arabasını idare eden Tanrı Vişnu O'nu, savaş vazifesini yerine getirmesi için ikna eder. Sözlerini şu esasa dayandırır: "Geçici olan yalnız insanların vücutlarıdır, ruhları ise ölümsüzdür: Bhagavatgita'ya göre, tanrı kendini dünyaya yaymıştır. O, her şeydir ve her şeydedir. Aynı zamanda kâinatın hâkimidir. Kendini, severek Tanrı Krişna-Vişnu'ya teslim edenlere, Tanrı da rahmetiyle meyil eder, cevap verir.

Kitabın şahsi dindarlığı desteklemesi, Avrupa ve Hindistan'daki birçok kimseler için önem taşımaktadır. Meselâ, Mahatma Gandi şöyle diyor: “Eğer hayal kırıklığına uğrarsam, Bhagavaîgita 'yi açarım; bir beyit buradan, bir beyit şuradan okurum ve büyük ıstıraplar içindeyken, hemen gülmeye başlarım”.

Ramayana, efsanevî bir şehzade olan Rama'nın hayat hikayesini 24.000 beyitle anlatır. Buna göre, Rama'nın karısı Sita, Devler Kralı Ravana tarafından Seylan (Lanka) Adası'na kaçırılır. Rama da, okyanus üzerine köprüler kuran maymunlar ordusunun yardımıyla, karısı Sita'yı kurtarmaya muvaffak olur. Eserdeki 18 Purana (eski hikâyeler) efsanevî muhtevasıyla, dünyanın yaratılışından, ibâdetlerden ve hikmetlerden bahseder. En meşhur Purana “Bhagavata”, Krişna Destanı'yla büyük bir tesire sahiptir.

Yukarda bahsettiğimiz kitaplardan başka çeşitli mezheplerin muhtelif kutsal yazıları da vardır. Ancak bunlar, bütün Hindular tarafından kabul edilmezler. “Tantra” (metin) ve “Ağama” (rivayet) ismi altında toplanan yazılar, birinci bin yılın sonlarında ortaya çıkmıştır. Manu'nun Kanun Kitabı ve diğer efsanevî eserler de Smriti'den (vahiyden) sayılır. Bu muazzam literatür, eski aydınların dili olan Sanskritçe İle yazılmıştır. Ancak, 1400 seneden beri Hinduizm'in literatür üretimi yavaş yavaş Sanskritçe'den uzaklaşmıştır. Şairler, çeşitli yeni Hint dillerini tercih etmektedirler. Bu dillerin en önemlileri Hintçe, Bengalce, Marathca ve Gucaratca'dır. Bu dillerde yazılan Tanrılar Tarihi, geniş bir çevrenin faydasına sunulmuştur. Bu eserler Sanskritçe literatürün bir devamı mahiyetindedir. Buna karşılık Arya olmayan Dravid dillerde (Kanarace, Telegu, Tamil ve Malayanca) yazılmış literatürün bir kısmı da, m.ö. I. bin'de kaleme alınmıştır. Her ne kadar Sankritçe literatürden etkilenmiş olsalar da, dil ve İçerik yönünden bağımsız bîr özellik sergilerler.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın