Zayıf düşürülmek ya da zaaflar

Zayıf Düşürülmek Ya Da Zaaflar…

“Büyüklük taslayanlar, zayıf düşürülenlere:

“Size hidayet geldiği zaman biz mi sizi bundan çevirdik?”

diyecekler”. (34/32)

Küreselleşen dünyada şahidi olduğumuz olayların sayısı arttıkça, sorumluluklarımız daha bir artıyor… Daha bir vebal altında kalıyoruz izlediğimiz her sahnenin akabinde…

Ve daha çok zaman ayırmamız gerektiğini anlıyoruz yaşadığımız olumsuz tabloları görünce. Daha çok kafa yormaya ve yorulmaya talip olmak zorunluluğu doğuyor hepimiz için… Daha hızlı ve planlı hareket etmek gerekliliğini, bir iş bittiğinde hemen yenisine talip olma zorunluluğu olduğunu hissediyoruz…

Ama gelin görün ki çok yoğunuz hepimiz ve çok dolu günlerimiz. Hafta sekiz on gün olsa, yılda yetmiş seksen hafta olsa belki zaman ayırabiliriz kendi dışımızdakilere. İzleyip dışarıda bıraktıklarımıza. Kendi içimize bir türlü alamadıklarımıza, belki o zaman vakit ayırabiliriz. Belki o zaman anlardık bir bütünün parçaları olduğumuzu ve birimiz olmadan diğerimizin anlamsız olacağını…

Ama zamanın bereketini yitirdiği, zaman tasarrufu diye bir şeyin söz konusu olmadığı, müsrifçe harcandığı bir çağda zaman ayrılabilir mi? Zaaflarımızın esiri olmaktan kurtaramadığımız saatler sizce bereketlenir mi? Tassaruf edemediğimiz etme yetkisi bulamadığımız; hep başkaları tarafından istila edilmeye mahkum olan dakikalarımızı kurtarabilir miyiz zaman hırsızlarının elinden?

Ve bir özür niteliği taşır mı rab nezdinde? “Zamanım yoktu” cümlesi kurtarır mı bizi ceza gününde… Oysa zaman affetmiyor zaafları, tarih yargılamadan geçmiyor toplumları… Zamanında terk edilen bir eylem, bir iş, ne edip yapıp ceremesini sonra çok acı çıkartıyor. Bir nesli zulme maruz bırakabiliyor. Bir nesli açlığa mahkûm edebiliyor…

“Bundan ne çıkar” diye ihmal ettiklerimiz gün gelir içinden çıkılmaz bir hal alır. Ve zaaflarımızdır mustazaflığın doğmasına vesile olan…

Zayıf bırakılmak, aciz ve çaresiz kalmak, güçsüz ve yardıma muhtaç hale gelmek, hayatta hiç kimsenin istemediği ve arzu etmediği bir durumdur. Kavi mümin her zaman zayıf mümine göre tercih edilmiştir. Ama realiteye baktığınızda bunun tam tersini görürsünüz. Zayıf ve çaresiz olan insanların sayısı güçlü olanlara göre oldukça fazladır. Bu çokluğu oluşturan ana sebebin cehalet olduğunu ve insanları cahil bırakan şeyin ise zaafları olduğu kaçınılmaz bir gerçektir. Her “keşke”nin bir nedamet olduğunu toplum olarak öğrenmiş bulunmaktayız. Ama yine de güçlü olmanın formülünü bilmiyoruz, dimdik kalabilmeyi pek beceremiyoruz. Gaflet anlarımız yine birer afet olacak şekilde artıyor. Ve bu artış maalesef toplumun fertlerini vasıfsız insan ve sorumsuzluğa neden oluyor. Takvasını (sorumluluk bilincini) yitiren insanları zaafları daha çabuk rehin alıyor ve olması gereken yerden uzaklaşmaya başlıyoruz.

Düşmanına karşı ciddi bir duruşu olmayanı ne düşmanı nede başkası ciddiye alır. İnsan en büyük zulmü her zaman dışarıda ki zalimden almaz çoğu zaman kendi zulmü dışarıdaki zulümden daha vahim ve daha korkunçtur. Zararı önlemek yerine görmezden gelme, erteleme, tepkisiz durma, dilsiz, sağır, kör ve en önemlisi yüreksiz durmak her zaman için zalimlerin işini kolaylaştırmıştır.

“Zamanın vacibi” diye bir terkib vardır. İşte bu terkip hayata doğru bir şekilde zamanında yansımayınca nafilelerle uğraşmak bizi ihya etmekten çok mağduriyete götürüyor. Önceliklerimiz yer değiştirince, zaaflarımız devreye girince maalesef hayatı okuyuşumuz bozuluyor. Uzağı iyi göremediğimizden hata yapma olasılığımız artıyor. Ve bu hatalar zamanla büyüyüp ciddi problemler olarak karşımıza çıkıyor.

Her yıkımda zaaflar ve her inşada terbiye, disiplin vardır diyebiliriz. Zamanın disipline edilmediği ortamlarda herkesin zaafları devreye girer. Bu zaaflar giderilmedikçe rast gele bir hayatı yaşamaya mecbur kalırız. Ve rasgele hayatın içinde hayırdan çok şerre yakın olur ayaklarımız.

Zaaflarımız yüzündendir zamanın değerini bilemeyişimiz. Zaaflarımız yüzündendir mağdur edilişimiz. Arzın genişliğine rağmen çıkış yolu bulamayışımız, kötülüklerden hicret edecek cesareti yakalayamayışımız bu yüzden. Doğrularda isabet edemeyişimiz hep bu yüzden.

Psikolojik ve sosyolojik aksamalarımız hayatımızı olumsuz etkileyecektir. En büyük sermayemiz olan zamanı lehimize kullanmalıyız.

Bir Müslüman hiçbir zaman mustazaf kalmaya razı olmamalı. Çünkü Rabbimiz bu durumdan kurtulmak için gayret göstermeyenleri ağır bir şekilde ikaz ediyor:

“Nefislerine yazık eden kimselere, canlarını alırken melekler. “Ne işte idiniz?” dediler. (bunlar) biz yeryüzünde aciz (güçsüz) düşürülmüştük” diye cevap verdiler. Melekler dediler ki ; “Peki Allah’ın arzı geniş değimliydi ki onda hicret etseydiniz?”. (4/97)

Yasemin Şüheda
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın