Yollar

Yollar

Yollar kıvrım kıvrım uzanır sonsuzluğa kadar Ve yolcular vardır bu yollarda, çağlayan sular, ağlayan bulutlar gibi sular gibi başını taştan taşa vurarak koşar sonsuz ummanlara doğru Ve ışıkla, hararetle yükselir yükselebildiği kadar bitip tükenme bilmeyen bu devridaim, bu ebedî yolculuk, bir lahza dinmeden sürer gider Güneşler ülkesinden toprağın bağrına ve oradan da yeniden yıldızlar âlemine göç eder durur bütün varlıklar!
Mahlûkatın solukları sayısıncadır yollar Ve her varlık, kendine has bir yolda koşar durur hedefinden yana Solucan sürüm sürüm kateder yolunu Kaplumbağa adım adımdır kendi yolunda Atlar sekerek, kuşlar kanat çırparak geçer giderler yollarından Yıldırımların bir ayrı seyahati; güneşlerin bir ayrı akıp gidişi vardır bu yollarda
Ve asıl yol, insanoğluyla doğmuş, onun şuuruyla aydınlığa kavuşmuş ve onun duygu ve düşüncesiyle sonsuzluk kazanmıştır Ne gariptir ki; yolsuzluk da onunla doğmuş ve yolların rağmına; bir lahza olsun, onun yakasını bırakmamıştır Evet, her devirde, yıldızlar arası seyahat edenlere mukabil, bataklıkta yol arayanlar da eksik olmamıştır
Aslında yol, yol vurup yürüyen ve yürüdüğü yolun erkânını bilenler için vardır Her günü ayrı bir hezeyanla geçip gidenlere, yolun varlığıyla yokluğu müsavidir Yolda yürüme, emniyetin ve hedefe varmanın ilk şartıdır Bu itibarla da, zevkli ve ümit vericidir Ne var ki, aynı yolun, bir sürü de, inişi, çıkışı; deresi, tepesi; sıkıntı ve ızdırabı vardır Hele bizim yolumuz, hele bizim yolumuz!

“Bu yol uzaktır,
Menzili çoktur,
Geçidi yoktur,
Derin sular var”
(Yunus)
Aşk ile çıkıp revan olanlara; yürüyüp rehberini bulanlara, dağlar dümdüz, ovalar da pürüzsüz olur Şimşek gibi aşar giderler kan-revan deryaları Cehennem ateşini söndürürler semtine uğradıklarında Onların, takılıp yolda kalmaları, yürürken vazgeçip geriye dönmeleri asla bahis mevzuu değildir “Halktan Hakk’a seyran eder, asla sapmazlar Dikenli yolda tayeran eder, dikenlere basmazlar Ölüme, ecele dost gibi bakar asla korkmazlar Kabre gülerek girer, kat’iyen ürkmezler Orayı, ejder ağzı, vahşet yatağı, hiçlik boğazı görmez; aksine orayı; ahbaba kavuşturan bir rahmet kapısı, nur kapısı, Hak kapısı görür” tereddüt ve telaşa kapılmazlar
Bir de, gittiği hedefi terk edip dönenler, gündüz gözü yolunu yitirenler, bir dikende takılıp kalan, bir tümseği aşamayan tali’sizler de vardır bu yollarda Yolda yürümenin zevkine erememiş ve bu mihnet yurdunu ebedî zannederek ikamete karar vermiş böyle bahtsızlar için, yürüyecekleri kaldırımların yıldızlardan örülmesinin bile bir mânâsı yoktur
Her yolun zevki, safası olduğu gibi; çilesi, ızdırabı da vardır Hele bu yol sonsuzlukla kucak kucağa ve iç içe ise
Evet, ebedî mutluluk bir ulûfe olmayacağı gibi sonsuz nimetler de bir buluntu değildir Aksine, her saadet, aşılması çok zor sarp tepelerin arkasında ve her nimet de, bin konağı olan, uzun bir yolun en son durağındadır
Evet, her nimet, upuzun külfetlerin gelip geçtiği yollarda gelişir ve her saadet de, bir sürü mahrumiyetlerden sonra elde edilir
Mısır’a hükmedebilmek için, kova gibi kuyuya salınmak, bir tutsak gibi esir pazarlarında dolaştırılmak ve bir mücrim gibi zindanlara atılmak şart ise, bunu değiştirmeye kimsenin gücü yetmeyecektir Ve bunları görüp tatmadan da asla hedefe varılamayacaktır
Hikmet elinin açtığı yolu kim değiştirebilir ki? Onu değiştirmeye kalkışmak, fıtrata ve eşyanın tabiatına ilân-ı harp demektir Şu sıkışmış bulutun hâline, şu doğum yapan ananın iniltilerine ve bin bir güçlükle yuvasını örmeye çalışan, şu kuşun, şu örümceğin sa’y ve gayretine dikkat edin! Fıtrat kanunlarının herkes için aynı değişmezlik içinde olduğunu göreceksiniz
İnsan ruhu da öyledir Baş aşağı maddenin bağrına indiği günden itibaren, aslına avdet edebilmek için, kalıptan kalıba girer; ızdırap görür, ızdırap duyar; ızdırapla haşr ü neşr olur ve madde ile bütünleşerek ebedî saadetini örmeye çalışır “İnsan, sıkıntılar için yaratılmış” ve yolunu yığın yığın ızdırabın beklediği çileli bir yolcudur Onun asıl kahramanlığı da, yolundaki bu güçlükleri yenmesine bağlıdır
Ah keşke! Bütün bunları insanımızın ruhuna duyurabilseydik! Geçeceği dikenli yollardan, yolunu kesen gulyabanîlerden, zulümlerden, gadirlerden ve önündeki tepe tepe vahşetlerden bahisler açarak, ona gerçeğin yüzünü gösterebilseydik
Evet, bu karasevdalıların yolunda “bir an bela-yı dertten cüda” kalmanın mümkün olmadığını anlamak, hakikatin ifadesi ve bu dertliler yolunun esasıdır
Kendi insanına hizmet yolunda koşanlara, bu hakikatin anlatılmasında zaruret vardır Aksine, onlar bu hakikati anlayıncaya kadar, ne yoldan ne de yolcudan bahsetmeye imkân yoktur

ALINTI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın