Yıldızlar ateşböceği sanılmaktan korkmazlar

Yıldızlar ateşböceği sanılmaktan korkmazlar

Ne güzel bir laf Tanrim!
Düsünüyorum da,
sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek
Yumusacik kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin kesfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlasilmasi,
korkularimizin paylasilmasi
sanki zarar görecegimizin en büyük isareti
Kabuklarimizin altinda
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz
Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarimizin ardinda
Hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden
Istiridyeler, deniz minareleri, midyeler
Kirpiler ve kaplumbagalar gibi
Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamis sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularimizi, inançlarimizi, benligimizi?
Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansitmiyor mu gerçek kimligimizi?
uygularimizi bastiriyor, el ele tutusmamizi engelliyor mu?
Eger bir yildiz gibi isil isilsam ve bir yildiz kadar parlak
Ne çikar atesböcegi sansalar beni?
Belki en hoyrat yürek bile atesböceginin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluguna
el kaldirmaya kiyamaz?
Güçlü kapilarin arkasina kilitlemesem kendimi,
korkakligimi, sevgi istegimi
en insani yönlerimi kayitsizca sunabilsem
bu sert kabugun agirligindan kurtulup
bir kus gibi uçacagim özgürce
Anlasilacagim ve bir ayna gibi yansiyacagim
karsimdakine
O da çözülecek belki
Samimi ve güvenliksiz, silahsiz biriyle göz göze gelince
Oysa bir görebilsek bunu
Kalmadi böyle insanlar demesek
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak
Kirilmaktan korkmasak
Incinsek, yaralansak
Ne olur bir darbe daha alsak
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabugu
Denesek
Risk alsak
Yanilsak
Fark etmez
Tekrar, tekrar bikmadan denesek
Ve kucaklassak yeniden
Tipki eskisi gibi
Ne oldugunu anlayamadigimiz o onbes yildan öncesi gibi
O zaman fark edecegiz
Ne kadar özledigimizi birbirimizi
Neler biriktirdigimizi,
kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa
Vakit az, paylasmak, sarilmak için
Yasadigimiz cografya zor, sartlari agir
Yüregi daha fazla küstürmemek lazim
Sirtimizda agir küfeler, her gün katlanan
Ve kosullar bir türlü düzelmeyen
Sevgiye çok ihtiyacimiz var
Ufukta kara bir kis görünüyor
Ancak birbirimize sokulursak atlatiriz o günleri
Kirin o sert, o agir kabuklarinizi
Kurtulun bu yükten
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize
Yalnizliga mahkum ediyor bizleri
Hem hepimiz bir yildiziz
Ne çikar atesböcegi sansalar bizi

Rabindranath Tagore
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın