Vahiyle sulanan kalpler

Vahiyle Sulanan Kalpler

“Allah gökten bir su indirdi de dereler kendi ölçülerince aktı. Sel, üzerinde kabaran köpüğü alıp götürdü. Sülenmek veya faydalanmak için ateşte erittikleri madenlerin de bunun gibi bir köpüğü (tortusu) vardır. Allah hak ile batıl için böyle bir benzetme yapar. Köpük uçup gider. İnsanlara faydalı olan şeyler ise yerde kalır. İşte Allah böyle misaller getirir” (K.Kerim, 13/17)

Ayet-i kerimede Yüce Rabbimiz kalplerin hayatı olan vahyi, toprağın hayatı olan suya benzetti. Kalpler de suların aktığı vadilere benzetildi. Toprak ve su olmadan bitki bitirmediği gibi kalpler de İlahi vahiyle sulanmadıkça güzellikler, iyilikler bitirmez. Çorak topraklara döner. Büyük kalpler geniş vadiler ve engin dere yatakları gibidir. Engin dere yataklarından muazzam sular aktığı gibi, büyük kalpler de muazzam bilgilere, engin faziletlere yataklık eder. Her vadi ve dere yatağı kendi kapasitesince su taşıdığı gibi her kalp de çapı nisbetinde ilim ve iman sahibi olur. Dere yatağında çer-çöp olduğu gibi insan gönlünde de bir takım şüpheler, şehvetler, kötü duygu ve düşünceler vardır. Kalplere akan vahiy suyu bu olumsuzlukları silip süpürür. Dere yatağındaki çer-çöp ve diğer pislikler akan suyla temizlendiği gibi kalplerdeki kirler de vahyin berrak suyuyla temizlenir. Vücuda alınan ilaçlar hastalıkları nasıl izole ederse İlahi mesaj da manevi hastalıkları o şekilde yok eder. Tabii ki hastalığın seyri, bünyenin durumu ve ilacın dozu tedavide önemli faktörlerdir. Mühürlü kalpler, tedavi kabiliyetini kaybetmiş kalplerdir. Ölüyü diriltmek mümkün olmadığı gibi ölü kalpleri ihyâ da mümkün değildir. “onların kalpleri vardır ama, onlarla gerçeği anlamazlar” (Arâf: 179)

Ayet-i kerimede iki benzetme vardır. Birisi su, öbürü ise ateştir. Ateş, madenin posasıyla cevherini ayırdığı gibi vahiy de kalplerdeki şüphe, nifak ve şehvet kirlerini ayırıp atar. Böylece yararlı olanlar zararlı olanlardan temizlenmiş olur. Günahlar madenlerin posası gibi insan ruhundaki kirlerdir. Curuf ayrılmadan maden işe yaramadığı gibi manevi pas ve kirlerden arıtılmayan kalpler de işe yaramaz. Aynanın faydası berraklığı nisbetindedir. Saf gönüller berrak aynalar gibidir. Saflığı ve berraklığı gideren günah kirleridir.

“Kişi kalp ve dilden ibarettir.” derler. Aslolan kalptir; dil ise kalbin tercümanıdır. Hz. Peygamber (s.a.v.) kalbin önemini şöyle belirtmişlerdir: “Bilin ki vücutta bir et parçası vardır; eğer o düzelirse vücudun tamamı düzelir; şayet o bozulursa vücudun tamamı bozulur. Dikkat edin o kalptir” (Tecrid-i Sarih Hadis no: 48) Burada cismanî kalp zikredildiyse de maksat, nûranî kalptir. Cismanî olan nûranî olana mahal teşkil etmektedir. Kalp diriliği ve hassasiyeti taşımayan kimselere hiç bir uyarı ve nasihat tesir etmez. “Şüphesiz ki bunda kalbi olan ve hazır bulunup kulak veren kimse için elbette bir öğüt vardır” (Kâf: 37) Herkeste cismanî kalp vardır. Fakat iman nurundan mahrumsa sönmüş ampul halini alır.

Kalplerin vahiy karşısındaki duyarlılığını Cenab-ı Peygamber Efendimiz şöyle bir temsille ifade buyurmuşlardır: “Allah’ın benim vasıtamla gönderdiği ilim ve hidayet, toprağa inen bol yağmur gibidir. İndiği toprağın bir kısmı suyu emerek bol bol ot ve çayır bitiren verimli bir topraktır. Bir kısım toprak da suyu içerisine çekmeyip dışarıda tutar. Allah bu sudan insanları faydalandırır. İnsanlar suyu içerler, hayvanlarını sularlar, ekin ekerler. Diğer bir kısım toprak ise ne suyu tutar ne de ot bitirir” (Tecrid-i Sarih Hadis no: 70). Yağmur suyunun bereket kayağı olduğunda hiç şüphe yoktur. Fakat toprağın ot bitirme kabiliyeti yoksa bunda kabahat yağmurun değil, kabiliyetsiz toprağındır.

Kalplerin hayat suyu olan vahye niceleri muhatap oldu. Kur’an-ı Kerim’i nice insanlar dinledi. Fakat Hz. Ebû Bekir’le Ebû Cehil’in kalbi aynı duyarlılığı göstermedi. Her Kur’an okuyup dinlediğinde Hz. Ebû Bekir’in gözlerinden yaşlar dökülürken, Velid b. Muğire’nin gözlerinden nefret saçılıyordu.

İnsan kalıbıyla değil kalbiyle insandır. Kalp çok önemli olduğu için Kur’an-ı Kerimde yüz otuz iki defa zikredilmiştir. Orada kalplerin katılaşmasından, taşlaşmasından şikayet edilmektedir. “Allah’ın zikrine karşı kalpleri katılaşmış olanlara yazıklar olun” (Zümer: 22) Yüce Mevla İsrailoğullarının hallerini şöyle tanımlamaktadır: “Sonra bunun ardından kalpleriniz yine katılaştı, onlar taş gibi, hatta daha da sert oldu. Çünkü öyle taşlar vardır ki arasından ırmaklar kaynar, öyleleri de vardır ki, yarılır, içinden sular fışkırır ve yine öyle taşlar var ki, Allah korkusuyla yukarıdan aşağıya yuvarlanır.” (Bakara: 74)

Çocukluğumuzda yaramazlık yaptığımızda anamız bize “doğru dur, yoksa Allah taş eder” derdi. İnsanın taş olması her halde kalbinin taşlaşması demektir. Gerçi tarihte üzerlerine taş yağan, taşlaşan kavimler de olmuştur. Fakat bu felaketlere kalplerinin taşlaşması yüzünden uğramışlardır. Kalp katılığının en canlı göstergesi merhametsizliktir. Taşın suyu çıkmaz. Fakat acıyan, merhamet eden kalbin suyu göz pınarlarından yaş olarak dökülür. Göz yaşı kalp hassasiyetinin bir bakıma ibresidir. Su olan yerde otlar biter, merhamet olan kalpte de güzellikler yeşerir. Bütün mesele kurumuş gönül yataklarına vahyin temiz suyunu salmak, böylece kalpleri ihya etmektir. Şayet kalpler taşlaşmışsa posa ile cevheri ayırmak için onları iman ateşine tutmak gerekir. Zira arınmak pek kolay olmamaktadır. Çamaşırın temizlenmesi bile belli bir ameliyeyi gerektirmektedir.

Günümüzün temel problemi kalpsizliktir. Vahşi materyalizm kalpleri öldürmüştür. Akılla gönlün irtibatı kopmuştur. Akıl atom bombasını keşfeder, fakat onu canlılara karşı kullandırmayacak olan gönüldür. Bugün ölüm makinalarıyla cinayet işleyenler önce kendi vicdanı ve kalplerini öldürmüş kimselerdir.

Yirmibirinci asrın muhtaç olduğu en büyük devrim gönül devrimidir. Bu devrimin önderleri peygamberler, veliler ve salihlerdir. Başka devrimler insanlığı ve insanlık değerlerini devirdiler. Günümüz insanı aşk sıcaklığını unutmuştur. Muhammed İkbal’in dediği gibi “akıl hastalıklarının çaresi platonik aşktır. Çağımızın delirmiş aklına aşk neşteri gerekir.” Mevlana ne güzel söylemiş: “Âşık olmayan kişi padişah bile olsa, o ipek kefene sarılmış, mezara gömülmüş bir ölüden başka birşey değildir. Ben aşık olmayan insanın insanlığını inkâr ederim.”

Gönül devrimini başlatacak olanlar da elbette müslümanlardır. Fakat bu inkılabı önce kendi hayatlarında başlatacaklardır. Bu onlara Yüce Mevlâ’nın yüklediği en önemli görevdir. Bu görevi ihmal etmenin faturası herkes için ağırdır.

Satırlarımızı şu İlâhî serzenişle bitirelim: “İman edenlerin kalplerinin, Allah’ın zikri için saygı ile yumuşama ve O’ndan inen gerçeğe içten bağlanma zamanı daha gelmedi mi? Onlar, daha önce kendilerine kitap verilip de üzerlerinden uzun zaman geçmiş ve kalpleri, katılaşmış kimseler gibi olmasınlar.” (Hadîd: 16)

Alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın