Unutma hâlâ unutmuş değilim

Unutma hâlâ unutmuş değilim

Onca yıllık tıp tahsilimde duymadığım o cümleyi, sinema dersleri aldığım yönetmen Semir Arslanyürek’ten duydum ve hâlâ unutmuş değilim Demişti ki: “Ne zaman bir organ varlığını hissettirirse, o organ hastalanmış demektir” Yani ki: Varlığını hissettirmeyen bir organ, hatta var olduğunu bile unutturacak denli sessizce çalışan bir organ sağlıklı demektir Öyle ya; biri “Bende kalp var!” diyorsa, “Kalbim rahatsız Artık var olduğunu bana hissettiriyor” demek istemektedir Bu cümleye benzeyen cümleler o kadar çok ki “Şekerim var!” “Babamda prostat var” “Ah böbreğim…” “Midem, midem…”
Denizcilerden de duyduğum olmuştu: “Bugün deniz var” Deniz ile bize sunulan o sükunet kıyısından köşesinden eksilince ancak, denizin bize sunulduğunu fark edebiliyoruz Denizle sunulan sükûnet ve sessizlik, mavilik ve duruluk tam olunca, sunulanı görme oluyoruz Garip değil mi?
Kalbim göğsüme ne zaman konuldu? Hatırlamıyorum Midem, ne zamandır böğrümde asılı duruyor? Farkında değilim Nefesimi kalbimin odacıklarında hiç bitmeyen o çılgın çalkantılar anlamlı kılıyor Uykumda bile durmuyor kalbim; ben bende değilken kıpır kıpır sabahı ediyor; uyumuyor Midem “Bak ben buradayım işte!” dercesine, yanmasıyla daralmasıyla ikide bir varlığını başıma kakmıyor
Kimi hastaların geceli gündüzlü kalp atışlarını duyduğu bir rahatsızlığı vardır Yaşamak kâbus olur Başlarını sokacaklarını bir köşe bulamazlar Hiçbir yere sığmazlar Hiçbir anda sükûnet bulamazlar “Ya durursa…” kaygısı, hayatlarını zehir eder, huzurlarını yerinden söküp atar Bir kalplerinin olduğunu unutamazlar bir türlü Her an tıkır tıkır çalıştığını, her an durabileceğini akıllarından çıkaramazlar Oysa, akıllarından çıksa da gerçek değişmez Kalpleri dakikada yüzlerce kez kasılıp gevşer Damarlarının her köşesinde, her kıvrımında bir anda binlerce reaksiyon olup biter Hücrelerinde her an mikro-ateşler yanar ve söner
Unuttuklarımızın hepsi bize verilendir Öylesine güzelce verilir ki onlar, Veren verdiğini bile unuttururcasına verir sanki Başa kakmaz Hatırlatmaz Sağlıklıysa bize verilen, hiç fark etmeyiz onu Sağlıklı olan eksiksiz verilmiştir; noksansız durur yanımızda, içimizde Eksildiğinde ise rahatsız eder bizi Demek ki, verilen eksilince fark ediyoruz verildiğini Verilen arttıkça, verildiğini fark edemez bir uykuya yatıyoruz
Hal böyle olunca, şu kadarını hatırlamamız sorun olmaz diye ümit ediyorum: Cömertlik sadece çok vermek değildir Cömert, çokç a verdiğini hissettirmeden verendir de Tersinden düşünelim Cimri vermek istemez Verse bile zorla verir, rahatsız olarak verir Verdiği için de her fırsatta verdiğini verdiği yüzünden rahatsız eder Göz kapaklarımız verilmiştir bize Ama şimdi bu yazıyı okurken/yazarken bile farkında mıyız tam dört tane gözkapağımızın olduğunun? Güzelliğimiz odağı kirpiklerimizi, bizim olan kirpiklerimizi şunca yıl, bir kez olsun saymak geldi mi aklımıza? Gözümüz verilmiştir bize Açıp kapadıkça, sağa sola döndürdükçe, “Ben buradayım!” dercesine gıcırdıyor mu hiç? Eklemlerimiz de öyle… Tenimiz Yüzümüz Dudağımız, dilimiz, damağımız, ellerimiz Verildiğini fark ettirmeyecek kadar unutturuyorlar bize varlıklarını
Şükür ki öyle Bunaltıcı bir baş ağrısının gelip geçmesinden sonra, ne güzel gelir bize “ağrısız baş”ımız Dayanılmaz bir diş ağrısından sonra, nasıl da mutlu oluruz tek bir dişin bile orada öylece sessizce duruşuyla Kanayıp duran bir yaranın sarılmasıyla, sızlayıp duran bir yanığın tedavisiyle ne kadar çok sevinirizSessizliğe seviniriz Kıpırtısızlık için minnettar kalırız Unuttuğumuz için tırnak ucumuzu, azı dişimizi, göz kapağımızı mutlu oluruz
Unuttuğumuz kadar çok şey verilmiştir bize Unutkanlığımızın tek nedeni verilenlerin çok oluşu, eksiksiz ve hatasız oluşudur Hayır, hayır! Sadece teşekkür etmeyi unutuyor değiliz Teşekkür etmeyi unutturacak denli eksiksiz ve kusursuz, sancısız ve ağrısız, sessiz ve gürültüsüz verildikleri için ayrıca teşekkür borçluyuz verilenlere
Bize cömertçe veren, bolca veren, verdiğini bile hissettirmeyecek kadar sessizce veren, en çok gafletimizden dolayı şükür bekliyor olmalı bizden Gaflete düşecek kadar başa kakmaksızın verdiği için en çok da gafletimiz yüzünden şükür borçlanıyoruz O’na Şükredemediklerimize, şükretme ihtiyacı duymadıklarımıza da şükürler olsun diyeGafletin bile üzerimize sessizce serilmiş sıcacık bir yorgan, omuzlarımıza şefkatlice sarılmış bir şal olduğunu görebilelim diye En çok “Benim” sandıklarımızı, “Bana verilmiştir” demeyi bile unuttuğumuz bedenimiz üzerinden bize tattıran işte böylesine nezaketli bir cömerttir, Cevad’dır, Muhsin’dir, Latif’tir, Kerîmdir
Hiç olmazsa, unutabildiğini unutma

senai demirci
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın