Son harfim kaldı

Son Harfim Kaldı

Karanlık bir duvara sürdüğü beyaz boyanın aydınlığında bir nebze de olsa nefesinin daha rahat hayat bulduğunu hissetti ciğerlerinde. Yorgunluğunun ağırlığıyla oturdu kaldı. çömeldiği yerde. (Heyecanına) Kalp atışlarına engel olamıyordu. Neden bu kadar hızlı çarpıyor diye kendi kendine söylenirken bir yandan da elini göğsünün sol tarafına koymaya yeltendi. Heyecanlanmıştı anlaşılan. Bir sesle irkildi gece, kaçıştı yarasalar.

_Nerdesin oğlum? Hadi çabuk ol. Geliyorlar.

_Tamam geliyorum. Son harfim kaldı.

R harfini yazarken olduğu yere yığılıp kalmaktan korktu. Ne de olsa onun eylemiydi. Eylem ismini bu nedenle çok seviyordu. Elinden gelse eylem olarak değiştirecekti adını. Gecenin ortasında yüreğine düşen ılık rüzgârları dinlemeye vakti olsaydı, oturup da bir şiir yazacaktı tam o anda avuçlarının arasına. Bir dahaki sefere dedi içinden. Bekle beni deniz hasretinin alevi deyip elindeki boya kutusunu ve fırçayı fırlatıp koşuşan ayak seslerinin arasına bıraktı adımlarını. Öyle ya durmak yoktu. Güneş doğduğunda ışıl ışıl, yazdıklarının karşısına geçip de sevinçle okumak için hece hece, sabahı beklemeliydi.

_Gece boyunca seni aradık. Bir daha da haber vermeden eyleme kalkışma. Kurşunlanırsın sonra, dedi içlerinden birisi.

Ah! Yine kurşunları getirmişlerdi aklına. Orada tam oracıkta son harfin ışığında kendini hayal etti yine.” Ellerim okumaktan, hesabım sizden olacak ey gecenin hırsızları. Bırakın peşimizi de gözlerinizin zindanındaki esaretiniz bitsin. Korkutma çabalarınız boşuna” diye haykırmak istedi. Dağ kekiği kokusu geldi burnuna birden. Az ötesinde çadırı… Hani o çalılıkların arkasındaki gözyaşları ve bitmek bilmeyen yakarışlarıyla kendisi… Yağmurun ardındaki ıpıslak postallarıyla inadına dimdik yürümeleri. Hazırlanın, gidiyoruz haberiyle adeta bir çocuğa dönüşmeleri. Hayalin bittiği yerde gerçek başlarmış, diye düşünüp, hiç bırakmak istemese de hayallerini, umuda yolculuk amacıyla terk etti o anlık sevdanın buselerini.

Duvarlar tanıyordu artık onu. Ve rengi asla değişmeyen boyaları. Maviydi onun rengi. Kısacık bir hikâye gibi olsa da ömrü, mavisiz asla düşünemiyordu kelimelerini. Dost dediğinde yüreğine düşen koru söndürmeyi aklından bile geçirmezdi. Sokak ortasında vurulanları görmek acıtsa da kalbini, dağların doruğuna uğurlardı her defasında omzunda yükselttiklerini.”Bir gün“derdi. “İşte o gün yok olduğunu sandığınız sevdamızın güllerini sunacağız size. Tutun sımsıkı onları, dikenlerinden çekinmeyin. Kanlarınızı görmek sizi ürkütmesin. O kanların yolumuzdaki izleridir bu konuma bizleri getiren”. İçindeki sesleniş hiç bitmiyordu. Hep birilerine bir şeyler anlatma derdindeydi.

İşte o gece. Bütün yaptıkları gözünün önünden geçti, ölüm anındaki biri gibi. Sonra sustu. Ve ellerinden tuttuğu dostlarının birer birer düşüşünü gördü toprağa. Ama ağlamadı. Çünkü hüznü gecelere saklamayı çok iyi öğrenmişti. Hüzün dedi ve yandaki odadan gelen sese kulak kabarttı.

_Daha bitmedi mi boyacı? Gece oldu sen hala bir duvarı boyayamadın? Hani iyi boyacıydın sen?

Kaldırdı hantallaşan bedenini oturduğu yerden ve başını geçmişin izlerinden. “son harfim kaldı” demeyi istedi. Fakat boğazına düğümlendi son harf:

_Son fırçam kaldı, diyebildi sessizce.

Hümeyra Mert
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın