Sızısız yaşıyoruz.. Issız yaşıyoruz..

Sızısız yaşıyoruz.. Issız yaşıyoruz..

Sular da sızlar mı? Öyleyse, suyun sızısını dindirecek su var mıdır? Islanmayı özlediği zamanlar yok mudur yağmurun? Yağmuru sevindiren bir yağmur var mı? Taşlar da kalpleşir mi? Kalplerin taşlaşması gibi, taşların da taş olmaktan bıkıp yumuşamaya meylettiği zamanlar yok mudur? Yollar da özler mi? Yolun da alıp başını gidesi gelmez mi? Ateş de yanmayı arzulamaz mı? Ateşi de yakıp kavuran bir ateş olamaz mı? Güneş de bekler mi gündoğumunu? Bir akşam üstü güneş de seyretmeyi dilemez mi günbatımını? Ayrılık bıkmadı mı onca sevgili arasında durup beklemekten? Ayrılık da ayırmaktan usanmaz mı; yok mudur kavuşmak dilediği? Aşk da aşık olamaz mı? Bunca zamandır örselenmekten, anlaşılmamaktan şikayetçi değil midir? Herkesin dilinde olup da, kimseye yâr olmamak aşka da ah ettirmiyor mudur? Şarkıların da sevdiği bir şarkı yok mudur? Onlar da ara sıra durup dinlemek istemez mi acıların ve neşelerin nağmelerini? Toprak da bir gün toprağa uzanmayı arzulamaz mı? Ona da topraktan bir mezar bulunamaz mı?
Sızısız yaşıyoruz.. Issız yaşıyoruz..
Gündelik hayatta her şey pürüzsüzce akıyor gibi gelir bize Taş katıdır Ateş yakar Sular serindir Yol yolcuyu bekler (…) Böyle bildik, çünkü, böyle bulduk Şaşırmaya gerek yok Mecnun olmaya mahal yok Her şey olduğu yerde kalsın Yeni sorularla yeni kaygılar doğurmanın lüzumu yok Aklına de ki, “Otur oturduğun yerde!” Kalbine tembihle ki, “Dur durduğun yerde!”

Kim bilir; belki de kendimizi kendimizden ayıran bir dağız Ferhad olup Şirin olan yanımızı arıyoruz Dağın öbür tarafında bırakıyoruz kendimizi; hep bu yamaçta kalıp kazıyoruz kazıyoruz… Kim bilir, belki de kendi kendimizi kesen bir bıçağız İsmail olup kendimizi kurban ediyoruz; hep eksiltiyoruz kendimizi, hep kesiyoruz kendimizden Kim bilir kendimizi kendimize haram eyleyen bir günahız Züleyha olup Yusuf olan yanımızı kandırıyoruz, Yusuf olan kalbimizi zindana sürüyoruz Kimbilir; kendimizi kendimizden ayıran bir çölüz Mecnun olup '''''Leylâ'''' olan yanımızı yalnız yapayalnız bırakıyoruz Kim bilir kendi kendimizi ağlatan kocaman bir yarayız Kerem olup aslımızı arıyoruz; bulamıyoruz

Suların sızısından habersiz yaşıyoruz Suların sızılarını bile fark edebilecekken, kendi sızılarımıza körleşiyoruz Kendimizi de fark etmez hale geliyoruz Kendimizi kendimizde yitiriyoruz Kendi ellerimizi kendi ellerimizden çekiyoruz Göz göze gelemiyoruz kendimizle Yüzleşemiyoruz Kendi kendimizi sokağa atıyoruz

Kendimizi kendimizden sürgün ediyoruz Kendimize kendimizi çok görüyoruz Oysa insan olduğundan fazlasıdır her zaman Ama bilmiyoruz Ama bilmediğimizi de bilmiyoruz

Sızısız yaşıyoruz Issız yaşıyoruz

senai demirci
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın