Sevgi kahramanları

Sevgi Kahramanları

Allah’a hamd, Resulüne, Ehl-i beyti ve onu önder edinenlere salât-ü selam olsun.

Bir kısım insanlar, Müslümanların sevgiden anlamadıklarını ve ona gereken değeri vermediklerini sanırlar. Bu, kuruntu ve bilgisizlikten başka bir şey değildir. Bilakis gerçek sevgi, samimilerin dilinde tatlı bir marş, sevenlerin divanında güzel bir kasidedir. Fakat bu sevgi iffetli, dürüst ve masum bir sevgidir. Onu, erdemliler gözyaşlarıyla yazmış, samimiler kanlarıyla çizmiştir. Bundan dolayı da isimleri ebediyet kayıtlarına fedakârlık ve cesaret örneği olarak geçmiştir. Bu yazıda insanoğlunun güzellik, yücelik ve mükemmelliğe ulaşmak için acılı ve zor bir dönemde başladığı uzun sevgi yolculuğunun parlak yönlerini ve hayrette bırakan kalıntılarını ele almak istedim. Burada, sevgi kahramanlarını görecek ve tam olarak ne demek istediğimi anlayacaksınız.

Sevgi

Sevgi, hayatın kaynağı, ruhun ve vücudun gıdasıdır.

Hayvanlar, sevgi ile arkadaşlık kurar. Çocuk annesinin sütünü sevgi ile emer. Yılancık yuvasını sevgi ile örer. Sevgi ile yüzler güler, dudaklar tebessüm eder ve gözler parıldar. Sevgi, suçlu olsalar bile dostları lehinde hüküm veren ve onların iyiliğini gözeten bir hâkim gibidir. Sahabenin başları sadece sevgi yolunda altın bir külçe gibi kesilip yere düşmüştür. Çünkü uğruna mücadele ettikleri ilkeleri sevmiş, gönülden bağlanmış ve bu uğurda canlarını feda etmişlerdi. Vahyi, peygamberi ve onunla arkadaşlık kurmayı sevmişlerdi. Rızaya kavuşmak için Bedir’de, Uhud’da ve Hüneyn’de üzerlerine kılıçlar inmiş, Mekke ve Medine’nin kavurucu sıcağında yiyecekleri, içecekleri ve diğer arzuları terk etmişlerdi. Namaz için geceleyin sıcak yatağı bırakıp uyanmış ve sevgilinin rızasını kazanmak için infak etmişlerdi.

Sevgi ile Haram ibn-u Milhan (ra) şehit edildiğinde “Kâbe’nin Rabbine yemin olsun! Kurtuldum.” diye bağırmıştı. Sevgi ile Umeyr ibn-u’l-Hamam (ra): “Bu hurmaları yiyecek kadar zamanım yoktur. Sana geliyorum” diye seslenmişti. Sevgi ile Abdullah ibn-u Amr El-Ensari (ra): “Ey Rabbim! Benden razı olman için bugün beni şehit eyle!” diye dua etmişti. İbrahim Halil (as) sevince, ateş ona serin ve esenlik oldu. Musa Kelim (as) sevince, önünde deniz ikiye yarıldı. Peygamberlerin sonuncusu (as) sevince de onun firakından kütük inledi ve ay yarıldı.

Sevenin dili tatlı ve şiirleri bal gibidir:

Seni seviyorum, niçin diye sorma! Çünkü seni seviyorum.

Bu sevgi, fikrim ve gittiğim yol olmuştur.

Sevgi ile sabah namazını kılmak için uyuyan kişi sıcak ve yumuşak yatağından kalkar. Sevgi ile savaşçı yaşamayı ağır görür ve ileriye atılır. Sevgi ile göz yaşarır, kalp hüzünlenir ve kişi Allah’ın rızası dışında bir şey söylemez. Sevgi elektrik akımı gibidir. Kablolara temas ettiğinde ortalığı aydınlatır ve insanları ısıtır. Sevgi çekimgücü gibidir. Onunla evren döner, yıldızlar arkadaşlık eder ve güneş sistemi birbirine uyum sağlar. Aralarında bir mücadele, husumet veya çarpışma meydana gelmez ve yörüngede kardeş olurlar. Sevginin bittiği gün, ayrılıklar, su-î zan, şüphelenme, daralma ve asık suratlılık başlar. Sevginin bittiği gün, öğrenci hocasının açık ve net olan sözlerini anlamaz, kadın kocasına gönülden bir yudum su bile vermez, baba aslanın ağzındaki evladına acımaz. Sevginin bittiği gün, balarısı çiçeği, serçe bahçeyi ve ördekler gölü terk eder. Sevginin bittiği gün savaşlar başlar, ortalık yakılır, kaleler delinir, burçlar yıkılır, mal ve can yok olur. Sevginin bittiği gün, dünya çorak bir toprağa, belgeler boş yapraklara, kanıtlar bir şey ifade etmeyen satırlara, örnekler saçmalıklara dönüşür. Sevgisiz hayat olmaz. Sevgisiz hayatta kalınmaz. Sevdiğinde çiçekleri koklar, ipeğin yumuşaklığını hisseder, balı tadar, afiyeti bulur, en değerli bilgileri elde eder ve eşyanın sırrına erersin.

Sevmediğinde ise her sözü yaralayıcı, her hareketi şüpheli ve her iyiliği kötülük olarak görürsün. Sevgilinin firakı kavuşmak, kızması rıza, yanlışı iyilik ve doğruluk olarak görünür:

Başkasının yaptığı bir şey bana kötü gelir.

Ama aynısını sen yaptığında ne kadar da güzeldir!

Sevgi iki türlüdür; biri dünyevi ve süflidir. Buda birilerine âşık olmak ve tutunmaktır. Diğeri ise, ulvî ve ilahidir. Bu ise itaat, ibadet, şahadet ve önderliktir.

Dünyevi sevgi, karagözlere, güzel yüzlere, zarif boylara, Selma ve Leylalaradır.

Ulvi sevgi Allah’ı sevmek, onun dinine bağlılık, emrine boyun eğmek, dediğini yapmak ve ona yaklaşmaktır.

Dünyevi sevginin sonu hasret, pişmanlık duymak, ah ve vah çekmektir.

Âlemlerin Rabbini sevmek ise yücelik, ikram, esenlik ve mutluluktur. Allah’ı nasıl olurda sevmezsin? Sende var olan bütün nimetleri veren odur. Senden kötülükleri defeden odur. Gerçek iyilik eden sadece odur. Verdiği hüküm adilane, vazettiği kanunlar rahmet, yarattıkları güzel, yaptıkları yerli yerinde ve fazlı geniştir. O güzel niteliklere sahiptir. Sıfatlarında hiçbir noksanlık yoktur. Bütün mükemmellikler kendisindedir. Noksanlıklardan beri, bütün güzelliklere sahiptir. Onu sevmek vacip, ona yaklaşmak farz, ona şükretmek gereklidir.

Onun dışındaki sevgi ise, karşılıklı faydalar, ortak hevesler ve zilletin, israfın ve istikrarsızlığın karıştığı maddi bir takım amaçlardır. Bunların sonu ise pişmanlık ve hasrettir.

Evrende Allah’tan başka gerçek bir dayanak yoktur. Bundan dolayı O, adını Allah koymuştur. Allah kelimesi, nefislerin ilah olarak kabul ettiği ve dayandığı anlamına geldiği söylenmektedir.

Devam edecek …

Dr. A'id el-Karani

Tercüme: Selahattin YILDIRIM
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın