Rabbimiz razı olduğu kuluna şefaat izni verir

Rabb'imiz razı olduğu kuluna şefaat izni verir

Soru: Bazı kimseler Peygamberimiz (sas)'den başka kimsenin şefaat edemeyeceğini söyleyerek, kendilerine hüsnüzanla baktığımız maneviyat büyüklerinin şefaat edemeyeceklerini iddia ediyorlar. Hayatlarına hayranlık duyduğumuz İslam büyüklerine hüsnüzanla bakarak şefaatlerini ümit etmekte mahzur olur mu? Maneviyat büyüklerinin sevenlerine şefaati olacağı konusuna siz nasıl bakıyorsunuz?

Cevap: Şefaat konusuna ifratlı tefritli bakanlar vardır. Bizim ifrat tefritten uzak mutedil bakışımızı şöyle ifade edebiliriz.

- Biz biliyoruz ki, Allah'ın (cc) izni olmadan hiçbir kul şefaat edemez! Ayetlerdeki hükümler bu konuda tereddüde yer vermeyecek kadar açıktır. Şefaat izni, tümüyle Rabb'imizin takdir ve tasarrufundadır. Rabb'imiz kimden razı olursa ona şefaat etme izni verebilir.

Demek ki, yaşadıkları İslamî hayat ve yaptıkları dinî hizmetlerine hayranlık duyduğumuz İslam büyüklerinin Rabb'imizi razı edecek halleri olduğunu düşünerek şefaatlerini ümid etsek hüsnüzanla bakmış oluruz, bir mahzur söz konusu olmaz.. Çünkü hüsnüzanda yanılmanın vebali yoktur.

Ancak şunu da unutmayız ki, şefaat izni sıradan kimselere verilmez. Şartı ağırdır.

İmam-ı Birgivi Hazretleri şefaat konusunda yanılmayı önleyecek şöyle bir tarif yapar:

-Bir adamın dışında dine aykırı haller görülürse, onun içinde dine uygunluk aranmaz! Hele şefaat edecek biri olabileceği hüsnüzannıyla da bakılmaz.!

Demek ki ilk şart, şefaati umulacak zatın Rabb'imizin rızasına aykırı düşecek hal ve hareketi görülmemelidir.

Büyük veli Bayezid-i Bistami de, şefaat izni kazanmanın kolay olmadığını şöyle bir örnekle ifade etmektedir:

Şefaati umulacak kadar büyük bir zat diye anlattıkları birini ziyarete giden Bistami, bakar ki, ziyarete gittiği zat cami avlusunda kıbleye karşı tükürüyor. Böylesine laubali kimseye Rabb'imiz şefaat izni vermez, diyerek geriye döner, ziyaretine gitmekten vazgeçer.

Anlaşılan odur ki, görünüşünde laubalilikler bulunan liyakatsiz kimselere şefaat edecek büyükler gibi bakılıp da istismarcı insanlara zemin hazırlanmaz.

Bu anlayışla baktığımızda, İslamî hayat ve hizmetlerine hayranlık duyduğumuz maneviyat büyüklerinin şefaat edebileceklerden olduklarını düşünerek hüsnüzanla bakmakta mahzur görmeyiz. Çünkü dışta hüsnüzannı önleyecek bir görüntüleri yoktur, iç yüzlerini ise onlara şefaat izni verecek olan Rabb'imiz bilir. Mani halleri görülmüyorsa hüsnüzanla bakmakla yetiniriz. Gaybı, şefaat izni verecek olan Rabb'imiz bilir, deriz.

Şefaat iznine sahip olan Efendimiz (sas) Hazretleri, ümmetinden şefaat izni kazanacak maneviyat büyüklerini şöyle sıralar:

-Ümmetimden öyleleri var ki, büyük bir cemaate; öyleleri de var ki, küçük bir cemaate şefaat ederler. Bazıları ise küçük bir gruba, kimileri de tek bir kişiye şefaat eder, cennete girmelerine vesile olurlar... (Tirmizi/Kıyamet).

Demek ki maneviyat büyükleri, Rabb'imizin yanındaki kredileri kadar şefaat iznine layık görülmekteler. Rabb'imizin rızasını ne kadar kazanmışlarsa şefaat izinleri de o kadar olabilecektir..

Şunu da unutmamalıyız ki, Müslümanlara mesaj dolu hayat yaşamış olan geçmişin İslam büyüklerinin şefaatinden ümit kestiren iddiaların Müslümanlara faydası değil zararı olur. Çünkü her birine büyük sevgi saygı duyduğumuz maneviyat büyüklerinin bizim hayatımıza etkisi vardır. Onların hayranlık duyduğumuz hallerinden ibret alır, ikaz olur, şefaatlerini ümit ederek istifade ederiz. Böylesine şevk veren faydalı etkiyi önleyecek iddiaları bu bakımdan da zararlı buluruz. Ancak kimlerin ne kadar şefaat iznine sahip olduklarını elbette kesin olarak bilemeyiz. Sadece hüsnüzanla bakmakla yetiniriz. Hüsnüzanla bakmakta yanılma olursa vebalinin olmadığı konusu bizi rahatlatır, vebali olan suizandan da bu sebeple kaçınma gereği duyarız.

Ahmet Şahin
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın