Örnek Olmak

Örnek Olmak

Örnek insan olmak, örnek olmayı öncelemek değil, insan olmanın değerlerini yerine getirmeyi gaye olarak seçmek ve bu meyanda yaşamak demektir. Gerçek manada örnek olarak gösterilen insanlar, kendilerinin örnekliği konusunda kimseye hiç bir telkinde bulunmamışlar, hayatlarını kaliteli hale getirdikten sonra, kendilerine örnek insan denilir hale gelmişlerdir. Yaşamı kaliteli hale getirmek, ahlakî değerleri durum ve şartlar ne olursa olsun, yaşamın olmazsa olmazı haline getirmek demektir. Hayatta yeni ve olumlu bir çığır açmanın mücadelesi içerisinde olan insanlar, örnek insanlardır. Bunun mefhumu muhalifi olan kötü çığır açan insanlar ise örnektirler, ama kötü sıfatı onların örnekliğinin önüne geçmiştir. Hz. Peygamber (s.a.v.), örnek olmayı, yeni bir çığır açmak ile özdeş hale getirmiş, örnekliği, iyi örnek olma ve kötü örnek olma diye iki kısma ayırdıktan sonra, iyi veya kötü örnekliği takip edenlerin sevap veya günahlarını, iyi veya kötü örnek olan insanların sırtına yükleneceğini ifade etmiştir. (İbn Mace; 1, 74) Hadis alimleri ise, iyi çığır açmayı, hidayete sevk etme, kötü çığır açmayı ise, dalalete doğru yönlendirme olarak tefsir etmişlerdir. (Müslim; 4/2059)

İnsanlar oturdukları yerden numune insan haline gelmezler. Bu numunelik lafzı hem müsbet hem de menfi anlamda aynıdır. Yani insanlığa iyi örnek olacak bir insan, bu örnek olmaklığını, hiç bir şey yapmadan elde edemez. Kötü model olan insan da, bu kötü model olma vasfını, eli kolu bağlı, hiç bir şey ifa etmeden elde edemez. Hz. Peygamber(s.a.v.)’i örnek olarak gösterecek olursak, Peygamberimiz, hiç bir şey yapmadan model insan olmamıştır. Zaten kendileri model insan olacak kişiyi tarif ederken “konuştukları yaptıklarıyla uyum içerisinde olan kişi” olarak tanımlamışlardır. Peygamberliğinden önce, “Muhammedü’l-Emîn’’ vasfını kazanması, onun diğer insanlardan hayat alanında farklı ilkeleri benimsemiş olmasının, ahlâkî kriterleri hep önde tutma yolunda gayret göstermesinin bir sonucudur. O’nu diğer insanların model insanı haline getiren, hayat kalitesidir. Hayatı insan hak ve özgürlükleri çerçevesinde, Allah’ın rızası doğrultusunda dizayn etme gayretinin, hayatı kaliteli haline getirme çabasının zihnî ve fiilî sonucudur. O’nun nübüvvetten önce örnek olarak toplum içerisinde esas duruşunu hiç bozmaması, O’nu kırk yaşında, olgunluğun şahikasında, kendisini tüm insanlığa örnek, model insan olma nailiyetine ulaştıracak, Allah’ın biricik “Habîb’’i yapacaktır. Bu nailiyet, ahirete kadar tüm insanlığın “güzel örneği olma’’ şeklinde devam edecektir. İnsanlık ne zaman O’nu örnek olarak kabul ederse, insan olma şerefine uygun hareket etmiş olacak, ne zaman ki O’nun örnekliğini kaale almaz hale gelirse, hoyratça hayatı yaşama gayreti içerisinde olursa, kendi hayat kalitesine aykırı, yaratılış gerçeğine zıt hareket etmiş olacaktır.

İnsanlığa kötü bir model olmak da insanın gayretinin bir neticesidir. İnsanın hür iradesi, ona iyi veya kötü insan olma, iyi veya kötü örnek olma yönünde serbestlik kazandırmaktadır. Mesela Ebû Cehîl, insanlık için kötü model olmayı, kendi çabasıyla, kendi yapıp-ettikleriyle elde etmiştir. Allah’ın biricik sevgilisine karşı yaptığı düşmanlık, din-i mübîne karşı giriştiği amansız mücadele onun insanlık için kötü anılan veya kötülüğü örnek alınan bir insan haline getirmiştir. Yaşadığımız şu zamanda Allah’ın sevgili bir kuluna zulmeden bir insana “Ebû Cehîl gibi” vasfını yakıştırmamız, onun tarihin en önemli zamanında Allah’ın peygamberine ve dinine karşı giriştiği düşmanca ve haince tavrından ötürüdür. İnsanın kötü anılması, birilerinin onu örnek alıp, kötülüğü devam ettirmesi onu belki kendi yaranları tarafından yüceleştirir ama, insan onuruna sahip hiç bir insanın onu yüceltmesi mümkün değildir. Kötülük payidar değildir, ama iyi olma her zaman rahmetle anılmaktır.

Yaşadığımız şu zamanda, model insanlara, Hz. Peygamber(s.a.v.)’i model kabul edecek insanlara ihtiyacımız vardır. Kötü modellerin, Ebû Cehîllerin sokaklarda kol gezdiği zamanımızda, Peygamberimizin örnekliğinin caddelerde, sokaklarda gezdirilmesine, Fenâ fi’r-Rasûl olan insanların çoğalmasına ihtiyaç vardır. Ebû Cehillerin toplumda yer ve mekan elde etmesi, ahlaksızlığın neşvü nema bulması demektir. Peygamberi örnek alan insanların toplumda çoğalması demek, ahlaklılığın, adaletin, hakların ön planda tutulduğu bir toplumun meydana gelmesi demektir. Zulmün çoğalmasına mukabil, gittiği her yere sevgi ve muhabbet götüren, iyilik ve güzellik götüren, Peygamber varislerine ihtiyaç vardır. Bütün bunlar, Peygamber (s.a.v.)’e gönülden bağlanmak, onu güzel örnek olarak almak, sünnetini her an gündemde tutmak ile mümkündür. İyi bir çığır açmak, Hz. Peygamber (s.a.v.)’in yolundan gitmekle mümkündür. Onun tebliğinde, yalana, gıybete, haksızlığa, gasba, hırsızlığa, ahlaksızlığa, iffetsizliğe yer yoktur. O’nun tedbirinde, insanı sevme vardır, iyilik vardır, sevgi vardır. O’nu örnek almak, insanlığı zulümden, haksızlıktan kurtarmak demektir. Fena fi’r-Rasûl olan insanlar bugün için bizim peşinden gideceğimiz insanlardır. Bizi Allah’a yakınlaştıracak, O’nun rızasını kazandıracak kimseler, Fena fi’r-Rasûl olan kimselerdir. Onların sayısının fazlalığı, onları takip edenlerin fazlalığı, huzur ve güven toplumunun meydana gelmesi demektir. Ne mutlu Fenâ fi’r-Rasûl olanlara ve onları takip edenlere…

Alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın