Nisan hep şiirdir vuslatı hatırlatan

Nisan hep şiirdir, vuslatı hatırlatan

Nisan, yaşmaklı kızlar, güneş ve dal…

Yolcu türkülerinden derlediğim bir solukluk serüven duydum içinde. Ellerimde, gözlerimde ve yüreğimde çakan envai şimşek, beni ba-harların dostu kılmalı. Gün vurmalı değil mi içime, yeniden kanatlanmalı işte serimde esen aşkın yelleri!.. Kaldırın, diyesim geliyor avuç-larımızı Allah’a şükrün secdelerinden bir ev yapın kendiniz ve sevdiğiniz için şebnemlerle gönül gönüle. Nisan, aşkın gözlerinden ağaran yaşların renkleriyle tutuldu bahçelerdeki dal-lara; sevmek, yedi altmışbeşlik bir çoban kavalı; şiir, zencilerin bembeyaz yüreklerinden sağır bir dünyaya taşan ak bir güvercin, kelepçelerin karasında… Bizim olmayan hayatların nisan haritasında azığımıza düşen parçalarını an be an yeniden yaşatan esrarlı mevsim pusulalarını n’eylemeli yarab?..

Nisan’ı hatırlatan ne varsa ve ne varsa sü-reğen bir hikayeden arta kalan, yorgun mev-simlerin bakiyesi hepimiz için. Yani diri tuttu-ğumuz umutların evrensel tebessümleri vardır o sırça köşklerin henüz kağşamamış ilk basa-maklarında. Varlığını kederden bildiğimiz aşk gibi bir solukluk yaşamak vardır ilk yemişini veren dallar arasında. Yaşamak şarkısının şiir-lere gebe ilk busesi ve ölmek ağrısının somurtkan sızısı vardır bir Yahya Kemal şiirinde;

“Yaşamak zevki nedir bilmez ölümden korkan!

Gür bir imanla damarlarda ateşten bir kan.”

Nisan çünkü, bir sevmek aralanmasıdır. Kuştüyü düşlerin ilk satırlarından bulaşan tatlı bir yorgunluk süzülmesidir şiirlere karışan gün ışığının ilk renkleri. Bakın unutuyordum, ni-sanı bulduğumuz ilk günlerde ağaç düğünlerini yazmamak olur mu hiç? Olmaz elbet. Gerinen bedenlerinden hayata sunduklardı çiçeklerin bakir kokularını nasıl duyumsamaz ki insan? Hadi ağaçlar mevsimlik hayırsamalarını yapıyorlar diyelim, ya çocukların sevincine ne demeli? Karne zamanlarının onları nasılda sıkboğaz ettiğini bildiğim için, gözlerinden baharın renklerine karışan dünyanın en içten coşkusunu seyre doyamaz insan. Çocuklar nisanın en olgun meyveleri…

Nisan, yaşmaklı kızlar, güneş ve dal..

Gün gün hatıraların arasından sıyrılıp gelen garip bir “mahçupluk imtihanı” her şey. Göz-lerimizin alabildiğine güzellikleri aradığı bir kutlu mevsim saati. Artık yeniden sulara karışmanın zamanı gelmiştir; dökülen eleğim-sağmaların, şirazelere dönen aşk buklelerinin, perdelerin aralanmış tüllerinde duran sarışın bir akşamın şükürleri artıran ezanları dokun-muştur yüreklerin bamteline!.. İçimde büyüyen çocuğu sokakların renkli seslerine bırakabilirim artık. Çünkü içinde nisan olan ve nisanı hatırlatan büyülü serüven, bitimsiz şarkılarla yoklamaktadır evimin, kitaplarımın, elbiselerimin ve akşamlarımın kalabalıklarını. İçimdeki çocuğun peşinden koşacağı bütün ‘hevenk’ salıverilmiştir ortalığa. Korkmadan girdiğim şiir şehirlerin ve leylak kokularının peşinden sürüklenen menekşelerin, çitlembik ve yeryüzünü sevgiye boyayan aşk kurusunun yeminli bir tercümanıdır artık hayat!.. Gül ku-rusu seslerin, yekinip duran ince hastalıkların ve ömrümüzden akıp giden senelerin hüzünlü ve fakat içten bir burukluğu kalmıştır günlerin arasında.

Galiba Ziya Osman Saba, güngörmüşlüğü-nün pişmanlıklarını “Geç kaldık Yarab” şiiriyle paylaşmak istiyordu kendisinin sevimli insanlarıyla;

“Geç kaldık yarab, geç kaldık

Şu hayat işte, gök, dallar, gün

Bizi sardı yarab geç kaldık

Bırakıp fazlasını ömrün

Koşup sükununa ermeğe

Geç kaldık yarab, geç kaldık”

Nisan çünkü, kırılmasına gönüllerimizin asla rıza gösteremeyeceği, dayanamayacağı bir armağandır bize hatıralardan. Unuttuğumuz sevinçlerin, sıkıntıların bitiminden sonra, ellerimizden boşalan bahar tadında aşk demetlerini tutuşturur şiirlerin, şarkıların hüzünlü kuşları. Sonra çekiliverir sessiz bir çığlıkla gırtlağımızda kalan yetimlik sızıları. Şehirlerin, o çok bilmişlik ruhundan taşan deli sevdalar, nisanın serin sularında ıslatacaklardır kış huzursuzluğunu. Yani seyrine daldığımız ha-yat, tatlı rüyalardan süzülen kırılgan bir devrin sonunu ilan etmektir cümle aleme!...

Nisan’ı hatırlatan ne varsa süreğen bir hikayeden arta kalan, yorgun mevsimlerin baki-yesi hepimiz için. Yani diri tuttuğumuz umut-ların evrensel tebessümleri vardır o sırça köşklerin henüz kağşamamış ilk basamaklarında. Varlığın kederden bildiğimiz aşk gibi bir solukluk yaşamak vardır ilk yemişini veren dallar arasında. Yaşamak şarkısının şiirlere gebe ilk busesi ve ölmek ağrısının somurtkan sızısı vardır bir Yahya Kemal şiirinde;

“Beklemem fecrini açan nisanın,

özlemem vaktini dağ dağ kızaran erguvanın”

Reşit Güngör KALKAN
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın